Assepoester was de hele dag druk aan het werk in de keuken. Haar stiefmoeder en twee onaardige stiefzussen zaten lekker languit op de bank te netflixen en Assepoester stond er alleen voor. Uit angst voor corona durfden de drie stieffamilieleden de deur niet uit, dus ook het boodschappen doen lieten zij aan Assepoester over.

Op een dag organiseerde de kroonprins een groot bal in zijn kasteel. Iedereen was uitgenodigd mits hij/zij een QR-code kon laten zien. De twee stiefzussen verheugen zich enorm op de feest, want het gerucht ging dat de kroonprins op het bal een verloofde ging uitkiezen. Uiteraard maakte de stiefzussen veel kans, dachten zij zelf.

Ook Assepoester verheugde zich op het feest. Zij hield van dansen (met of zonder Janssen) en was sowieso wel toe aan een vrije avond. Jammer genoeg stak haar stiefmoeder daar een stokje voor door de telefoon met QR-code van Assepoester af te pakken en in de kluis op te bergen. “Jij hoeft niet naar het bal, As” zei ze pinnig. “De prins zal je niet missen en ik wil dat je vanavond thuis bent om koffie voor mij te zetten.”

Toen de stiefzussen vertrokken waren, bleef Assepoester achter in de keuken en huilde tranen met tuiten. Opeens werd er op de deur geklopt en daar stond haar petemoei, een lieve oude fee. Zij zwaaide met haar toverstokje en opeens had Assepoester een prachtige baljurk aan en sierlijke glazen muiltjes. In haar hand had zij een tasje met smartfone én QR-code. Tot slot toverde de fee vier muizen om in paarden en een pompoen in een prachtige koets. “Voor middernacht thuis zijn hoor, want dan verandert alles weer terug” waarschuwde zij nog. Assepoester knikte braaf en haastte zich naar het bal.

De prins zag haar de balzaal binnenstappen. Hij was direct betoverd en viel als een blok voor Assepoester. Zij dansten de hele avond samen en de prins zag geen ander meisje meer staan. , De stiefzussen zaten zich te verbijten en vroegen zich af wie dat beeldschone meisje eigenlijk was.

Klokslag middernacht reed Assepoester met gierende banden terug naar huis. Net op tijd kwam ze daar aan voordat de koets en de paarden weer verschrompelden tot pompoen en muizen. “Waar kom jij vandaan?” tierde de stiefmoeder. “Ik moest nota bene mijn eigen koffie zetten!” Assepoester antwoordde niet en ging snel naar haar slaapkamer. Zij droomde de hele nacht over de prins.

De volgende dag reed de prins door de stad op zoek naar zijn danspartner van het bal. Het enige dat hij van haar had gevonden op de trappen van het kasteel was een glazen muiltje.

De stiefzussen stormden naar buiten op hun grote, dikke voeten. “Wij wij wij” riepen ze. Maar ze kregen met geen mogelijkheid hun voet in het muiltje. Toen zag de prins Assepoester in de keuken en hij ging naar binnen. Het muiltje paste precies – wie had dat kunnen denken – en hij tilde Assepoester voor op zijn paard en galoppeerde linea recta naar het kasteel terug. Uiteraard trouwden zij en leefden nog lang en gelukkig. De stiefmoeder en -zussen kregen corona en bleven de rest van hun leven dood- en doodmoe. Echt superjammer dat Assepoester niet meer voor ze kon zorgen.

De moraal van dit verhaal: boontje komt om zijn loontje. In vroeger tijden en al helemaal in coronatijden.