Nieuwe wandelschoenen

Op zoek naar een tweede paar wandelschoenen belandde ik bij Bever in Den Haag. Een vriendelijke jongeman ging mij adviseren. Eerst wilde hij raden hoe oud ik was. Nu ben ik daar nooit zo van gecharmeerd, dus ik wilde mijn leeftijd direct prijsgeven, toen hij al gokte dat ik 55 was. Aangezien mensen altijd minstens 10 jaar jonger zeggen dan wat ze echt denken, was ik nogal beledigd.

Daarna ging hij een scan van mijn voeten maken. Daaruit bleek dat ik een soort klokkenluider van de Note Dame ben. Mijn voeten schelen meer dan een maat met elkaar, de een is veel breder dan bij normale mensen en de ander veel smaller en zelfs mijn kleinste voet is een maat groter dan de maat die ik gewend ben te dragen. Ik was in shock.

De Beverman zei glimlachend dat bijna iedereen in te kleine schoenen loopt. Ik denk eerder dat hun scanapparaat kapot is. Uiteindelijk heb ik schoenen gekocht die volgens mij een halve maat te groot zijn en volgens de Beverman een halve maat te klein. Met dikke wandelsokken en warm weer leek die halve maat te groot mij wel oké. En de Beverman verzekerde mij dat ik de volgende keer echt nog een halve maat groter zal kopen. Kennelijk denkt hij dat je went aan te grote schoenen.

Weekje Montpellier

We zijn op de helft van ons weekje vakantie in Montpellier. Wat fijn om na bijna 3 jaar afwezigheid hier weer te zijn.

De eerste dag hebben we met onze buren uit Delft, die met de camper vlakbij waren, de stad doorkruist. Leuk om met nieuwe ogen rond te kijken. Buuf M werd nog midden op de Place de la Comédie ten huwelijk gevraagd. De man in kwestie (niet buurman H) viel op één knie en wuifde het excuus dat M al een mari had onverschillig ter zijde. “Waarom trek ik altijd van die rare snuiters aan?” verzuchtte M. Volgens mij doelde zij hiermee niet op haar bloedeigen mari H, maar zeker weten doe ik het niet.

De dagen erna rommelen we wat in het rond. Oude bekende wandeling naar Latte langs de rivier, shoppen bij Armand Thierry, terrasjes, lekker genieten van de stad, het mooie weer en de goede herinneringen die boven komen. Ik hou het nog wel even uit hier.

Lente

Het was de afgelopen tijd heerlijk weer, je voelt de lente in de lucht. Ik heb er van geprofiteerd. De twee keer uitgestelde wandeling Delftse Hout met lunch bij Café du Midi met collega’s Q en P had niet beter getimed kunnen zijn dan afgelopen vrijdag. Het was druk, dus we moesten een tijd wachten op een tafeltje. Collega Q en de serveerster kregen een innige band. Steeds als Q op sprong van ons wachtbankje en op een leeggekomen tafeltje afvloog, werd zij teruggezonden door de pittige (wel heel aardige) serveerster met de woorden: “Nee, dit is een tafeltje voor 2 personen, niet voor 3.” Maar uiteindelijk zaten we op de beste plek 😀. Geduld is een schone zaak.

Gisteren met vriendin K in Den Haag gewinkeld en geluncht. Ook weer zo’n vaak uitgestelde afspraak, maar nu kon het. Vriendin K is goed geslaagd, ik nog niet. Zij wilde een jurkje. Voor een bruiloft in de zomer en ik was op zoek naar gouden laarsjes. Dat laatste is lastig, want ik wil eigenlijk gewoon de laarsjes die ik had. Die waren perfect, maar na 2 keer nieuwe hakken kon het echt niet meer. Met pijn in het hart gooide ik ze weg en vind dan maar eens een waardige vervanging. Mission impossible. Maar toen ik weer thuis was, stuurde K mij een link naar Mansfield met redelijk perfecte gouden laarsjes. Deze week ga ik even bij de winkel kijken. Ik heb weer hoop!

Thuis zijn we weer in verbanning op zolder, omdat de parketvloer een onderhoudsbeurt heeft gehad. Daarna mag je er 24 uur niet op lopen. Lastig is dat we dan dus ook niet in de keuken kunnen komen. Heel vervelend….’s avonds lekker uit eten dus. En de vloer ligt er weer prachtig bij.

Vandaag lijkt ook weer een mooie dag te worden. Ik ga ervan genieten!

5 november

Voor ons een speciale datum. 28 jaar geleden onze trouwdag. Het was zo’n zeldzame, prachtige novemberdag: strakblauwe hemel, de zon deed zijn uiterste best om een aangename wandeling mogelijk te maken van huis naar stadhuis naar Lutherse kerk.

Foto uit de oude doos, jammer van dat spuuglelijk busje….en je ziet het niet, maar het was echt een blauwe lucht.

Gisteren was het iets minder stralend, maar het kwam toch in de buurt van toen. In plaats van naar het stadhuis gingen we naar de opticien. Daar heb ik 3 uur van mijn leven verspild! Man man, ik was vergeten hoe lang het duurt om een bril aan te laten meten. Het uitkiezen van een montuur is niet zo heel veel werk. Gelukkig kan ik goed beslissen en ik denk dat het in 30 minuten gepiept was. De opticien is een man met smaak en met z’n drieën kwamen we vrij snel tot een eensluidend oordeel: ja, deze moet het worden. Het uitverkoren model kwam in toen verschillende kleuren, maar ook dat was redelijk snel een uitgemaakte zaak: paars.

Maar daarna komt eigenlijk het belangrijkste deel: de oogmeting. Eerst een tijdje wachten tot de oogmeetmijnheer beschikbaar was. Geeft niks, lekker kopje koffie met een macaron erbij! Wij komen de tijd wel door. Toen het oogmeten zelf. Daar kan ik wat moeilijker beslissen of het ene glaasje toch net een iets duidelijker beeld geeft of juist niet. Er werden niet alleen letters getest, maar ook bolletjes (vanwege de cilinder) en rood-groen cijfers en letters. Daarna nog opmeten voor het leesgedeelte én voor de beeldschermbril. Pfff, twee uur zijn inmiddels voorbijgegaan.

Maar we zijn er nog niet: 300 foto’s van alle kanten met een enorme stellage op m’n neus, daarna zogenaamd lezen op een iPad, echt elke millimeter van mijn oogbewegingen is nu geregistreerd. Volgt het uitkiezen van de glazen en het controleren van alle metingen. Hè hè, we zijn klaar: drie uur na binnenkomst.

Over twee weken moet het allemaal klaar zijn. Ik heb trouwens betere ogen gekregen in de afgelopen vier jaar 😀. Eindelijk iets minder min dan heel erg min. Ik kijk erg uit naar m’n nieuwe bril 🤓