Delft

Santa Run

Hermieneke Actueel, Delft, Kattegorie

Gisteren was weer de traditionele Santa Run in Delft. Georganiseerd door de Rotary voor verschillende goede doelen, elk jaar weer andere. Dit jaar zijn het Jessehof Delft, een inloophuis waar iedereen welkom is voor een kop koffie en een goed gesprek en Buurtfabriek Delft, waar ze een ontmoetingsplek willen maken waar jongeren kunnen chillen, plezier hebben en zich terug kunnen trekken. Beide prima doelen lijkt mij.

Wat is dat nu zo’n Santa Run? Ik citeer van hun website: “De Santa Run Delft is de jaarlijkse Kerst fun loop over 3 km door de versierde binnenstad van Delft. De loop wordt gehouden midden in het winkelgebied op de drukste koopzondag van december. Een imposante groep van 750 lopers in kerstmannenpak krioelt tussen de shoppers over de grachten en bruggen.” De route begint op de Burgwal en één van de eerste straten die de lopers inslaan is de onze. Op die manier komen ze nog allemaal vrij dicht op elkaar langs ons huis. Er wordt niet alleen gerend, je kunt de route ook wandelen of – als lopen niet tot de mogelijkheden behoort – op de driewieler meedoen. De sfeer is altijd gemoedelijk. Dat sloeg zelfs over op onze angsthaas Minette die het geheel met verbazing gadesloeg vanaf de vensterbank.

“Wij zijn Delft” (4)

Hermieneke Actueel, Delft, Kunst en cultuur

Vrijdagavond 12 december was in het Vermeer Centrum de officiële onthulling van het kunstwerk “Wij zijn Delft” van René Jacobs, ik schreef er al eerder over hier, hier en hier. Het hele weekeind is het Vermeer Centrum gratis open om het kunstwerk met eigen ogen te bewonderen, maar huisgenoot P en ik waren zo gelukkig dat wij bij de onthulling mochten zijn. Dat hadden we te danken aan vriendin E die vrijwilliger is bij het Vermeer Centrum, maar vrijdagavond al iets anders had. Wij mochten haar plaats innemen.

Wij waren om 19 uur paraat, ik had geen programma bekeken en er bleek tot half 8 inloop met drankjes. Ook goed, er was genoeg te bekijken intussen. Om half 8 begon het officiële gedeelte. Het eerste poppetje is destijds geplaatst door de oudste inwoner van Delft. Helaas is zij afgelopen week op 106-jarige leeftijd overleden. Zo jammer dat zij de onthulling niet meer kon meemaken. Het laatste poppetje werd deze avond geplaatst door zwangere Lisa namens de baby, die op 15 december is uitgerekend. De jongste inwoner van Delft als het ware.

Er waren diverse praatjes in aanloop naar de plaatsing van het laatste poppetje. Achtereenvolgens Herman Weyers (directeur van het Vermeer Centrum), Frank van Vliet (wethouder Klimaat, Cultuur en Openbare ruimte), Pieter Roelofs van het Rijksmuseum Amsterdam en René Jacobs (de kunstenaar) zelf. Zij hielden allemaal inspirerende speeches over het belang van kunst voor de samenleving, hoe mooi Delft is (de man uit Amsterdam sprak lovend over ons stadje, het enige dat ontbreekt is een goede voetbalclub) en over het enthousiasme en de trots van alle ‘poppetjesplakkers’. Daarna werd het laatste poppetje geplakt op de plaats van de spits van de toren van de Nieuwe Kerk. We keken nog even naar een kort filmpje over het project en zwierven wat door het Vermeer Centrum.

Herman Weyers
Frank van Vliet
Pieter Roelofs
René Jacobs
René Jacobs
De aanstaande jongste inwoner van Delft
Vanaf de zijkant kun je de poppetjes goed zien
Deel met ‘onze’ poppetjes
René Jacobs met zijn dochters (die hem terzijde stonden bij dit monnikenwerk)

Leuk om erbij te zijn en voor wie niet zo gelukkig was: dit weekeind vrije toegang en daarna blijft het aanwezig in het Vermeer Centrum, dat ook tegen betaling absoluut een bezoek waard is.

Bomen

Hermieneke Actueel, Delft, Kattegorie, Kunst en cultuur

Een poosje geleden waren wij bij Gaia, een restaurant (behorend bij Hotel de Plataan) om te vieren dat de actie om meer bomen in Delft te planten een succes was. Eigenlijk bij toeval had ik de crowdfundingactie gezien en mij aangemeld als sponsor. Overal in de straat zag ik de posters hangen voor de ramen (de actie was bedacht en werd enthousiast aangevoerd door een straatgenoot) en er werd veel geld binnengehaald. De Kroonlezing in het theater hebben wij helaas gemist, maar de feestelijke borrel dus niet. We kregen een mooie boom mee naar huis, gemaakt door Barbara Termorshuizen, geen straatgenoot, maar wel een buurtgenoot.

Verder hebben we gisteren de kerstboom weer neergezet. Wel spannend met Minette, dus de slingers laat ik nog even weg. Ze sloeg gisteren al op tilt van alleen de boom-met-lichtjes en sprong pardoes bovenop een vrij hoge kast 😱. Gelukkig overleefde iedereen deze sprong, maar de kerstversiering bouw ik rustig op.

Lunchpauze en -concert

Hermieneke Delft, Eten en drinken, Kunst en cultuur, Muziek, Televisie, Vrienden

Vriendin E en ik spreken elkaar altijd iedere week op maandagavond tijdens ons gezamenlijke zogenoemde uurtje ‘Spoorloos-kijken’. Dat doen wij al sinds jaar en dag en dat bevalt nog altijd prima. Jammer alleen dat Spoorloos van de buis is verdwenen. Dat is het ideale programma om bij bij te kletsen. Het is namelijk helemaal niet erg als je een stukje mist. Op de tweede plaats staat Ik vertrek, om dezelfde reden. 

Op dit moment volg ik een korte cursus hiërogliefen op maandagavond (hierover later meer), dus we hebben een pauze ingelast. Elkaar zo lang niet spreken, is natuurlijk ongezellig, dus we hadden afgelopen dinsdag een lunchafspraak. E is vrijwilliger bij de VAK en legt elke derde dinsdag van de maand kussentjes klaar voor het lunchpauzeconcert dat dan plaatsvindt in OPEN. Ik deed eens gek en ging als rasechte grijze dakduif naar het lunchconcert. Ik viel niet op in de grijze menigte. Ik had wel sjans met mijn buurman (oh brrr, hij was geen al te aantrekkelijke catch). Het concert was leuk. Een trio (met de geïmproviseerde naam van de pianist, het Thierry Casteltrio) speelde op vleugel, cello en drumstel heerlijke jazz. En dan te bedenken dat zij invielen voor een plots verhinderd trio!

Na afloop gingen wij naar de buren (Moodz) voor een smakelijke en gezellige lunch. Weer helemaal bijgepraat gingen we tevreden – en door de stromende regen – weer naar huis.

Luminiscence

Hermieneke Actueel, Delft, Geschiedenis, Kunst en cultuur, Muziek

Gisteren was het dan zo ver: huisgenoot P en ik gingen naar Luminiscence in de Oude Kerk. Dat is een soort ‘son et lumière’ wat je vroeger (grootmoeder spreekt nu over de jaren 70) uitsluitend in Frankrijk in de zomer bij een oud kasteel aan kon treffen. Dankzij de techniek is het tegenwoordig niet alleen wijd verbreid, maar ook nog eens vele malen professioneler dan toen.

Begin november ging Luminiscence van start in Delft. Uiteraard had ik er als VVV-er op 5 november al naartoe kunnen gaan voor de voorvertoning, maar dat was onze trouwdag. Ik had dus andere bezigheden. Tip voor hen die in de buurt wonen of een keer in Rotterdam moeten zijn: Aji in de Pannenkoekstraat. Overheerlijk gegeten! Maar dit terzijde.

Terug naar de Oude Kerk. De voorstelling is al verlengd met de hele maand januari en ik begrijp dat wel. Het is adembenemend. Maar je moet er wel wat voor over hebben. Op tijd aanwezig zijn, omdat er een half uur voor de start al een lange rij staat. Wij waren zo vroeg niet en stonden dus niet vooraan. Maar nog voor de aanvang van 18 uur zaten we toch (opgepropt) klaar op de houten kerkbankjes. Naast mij zat een man die zo nodig met zijn benen zo wijd moest zitten dat wij maar met z’n zevenen op een bankje paste in plaats van met z’n achten. De jongen van de organisatie nam daar geen genoegen mee en dreef ons net zo lang op totdat de man zijn benen keurig bij elkaar deed en er een extra zitplaats was gewonnen. Hij had overigens ook zijn telefoon op ‘standje ticket’, zodat ik steeds verblind werd als hij keek hoe laat het was. Tijdens de voorstelling stak hij de telefoon gelukkig in zijn jaszak. Dit in tegenstelling tot vele anderen. Kennelijk vinden de meeste mensen het prima om pas thuis te gaan kijken wat ze in de kerk hadden kunnen zien.

De voorstelling vertelt de geschiedenis van de Oude Kerk en Delft. De verteller (de bijzonder aangename stem van Daan Schuurmans) is de Oude Kerk zelf. Hij verhaalt van de bouw, de diverse rampen die de kerk hebben getroffen, de ontwikkeling van Delft en zijn bewoners. Het geheel wordt vergezeld van lichtprojecties op zuilen, plafond en een scherm voorin de kerk en begeleid door klassieke en moderne muziek en koorzang. Het duurt zo’n 50 minuten en ik vond het een prachtige belevenis. Ik probeer het verder niet na te vertellen, want dat lukt toch niet. Voor wie de kans nog krijgt: gaat dat zien!

Voor de meisjes

Hermieneke Delft, Film

Vorige week gingen wij weer eens naar het Filmhuis Lumen. Zouden we vaker moeten doen, zeker nu zij het megalomane plan hebben opgevat en doorgezet en bijna voltooid om te gaan verhuizen en ZES zalen te exploiteren ergens in de Spoorzone (het nieuwe gebied rondom het station). Dat is niet alleen héél ver bij ons vandaan, maar ik ben vooral bang voor het verlies van de kneuterigheid, die bij een filmhuis hoort. Vrijwilligers die er een kwartier over doen om een kopje koffie te zetten of die wat onbeholpen vertellen dat de film die wij gaan zien vooral bedoeld is om je af te vragen wat jíj zou doen. Maar ook ben ik benieuwd of zij het financieel gaan redden. Er starten steeds weer nieuwe crowdfundingsacties, omdat ze de financiering niet rond hebben, terwijl ze in maart 2026 al gaan verhuizen. Nu moet je weer allemaal je eigen stoel kopen (dat dacht ik toch niet, want ik wil helemaal niet naar een groot filmhuis).

Oké, genoeg geprotesteerd, over naar de film die wij zagen: Voor de meisjes. Ik ga niet spoileren (nou ja, een beetje), maar het bleek inderdaad zo’n film waarbij je je afvraagt: “Wat zou ik doen?” Ik weet het wel, en dat zou iets heel anders zijn dan de ouders in de film. Om te beginnen (dit is geen spoiler) zou ik never nooit een vakantiehuis kopen samen met een wildvreemde echtpaar, dat je net bij de zandbak hebt ontmoet en waarvan het dochtertje… (nu volgt wel een spoiler!, dus je kunt de eerste zin onder de foto overslaan)

… het dochtertje dus, from hell, met haar schepje jouw dochtertje vol in het gezicht slaat.

Je kunt wel raden hoe de film verder verloopt. Of niet, want de film speelt zich zo’n 12 jaar later af als het noodlot toeslaat en er een levensgroot moreel dilemma opduikt.

Advies: ga hem vooral bekijken! Hij won niet voor niets maar liefst drie Gouden Kalveren.

“Wij zijn Delft” (2)

Hermieneke Delft, Kunst en cultuur

“Wij zijn Delft” is een project van René Jacobs, ik schreef er al eerder over net als stadsbloggenoot Emie. Ondanks mijn goede voornemens was het er nog steeds niet van gekomen om een of twee poppetjes te plaatsen, tot afgelopen vrijdag. Ik troonde huisgenoot P mee en door weer en wind en de regen trotserend liepen wij naar atelier en galerie ART Jacobs.

We werden hartelijk verwelkomd door René en na een snelle blik op onze vaste handen besloot hij dat we onze poppetjes op een bijzondere plek mochten plaatsen: in het linkervrouwspersoon op de voorgrond van het schilderij (de vrouw met het rieten mandje). De twee poppetjes moesten nog in de juiste kleur geschilderd, dus wij hadden alle tijd om even rond te kijken in zijn atelier. Dochter Sofie was bezig om de nodige poppetjes te kleuren voor een ander project, maar werkte naar eigen zeggen ook veel mee aan het “Wij zijn Delft”. Volgens haar trotse vader heeft Sofie vaak goede ideeën, die hij dan weer toepast.

Toen was het zo ver: wij mochten onze bijdrage leveren. Helaas hadden we geen tijd om onze actie op de gevoelige plaat vast te leggen, maar dat heeft René wel gedaan. Ik heb alleen foto’s van voor en na, maar dat is natuurlijk ook waar het om draait in dit project.

Kunstwerk in progress
Zonder onze bijdrage
Met onze twee poppetjes

Hymne van Delft

Hermieneke Actueel, Delft, Hobby's

We hebben het er maar druk mee, huisgenoot P en ik. Met Delft promoten en ondersteunen, bedoel ik. Huisgenoot P maakt tegenwoordig in aanloop naar zijn pensionering (ooit) alvast meer tijd voor zijn hobby zingen. Zo is hij niet alleen fanatiek deelnemer aan het Blauwe Podium van Guus Westdorp, maar liet hij zich ook lubben voor een gelegenheidskoortje van Guus. Met elkaar studeerden zij ‘de Hymne van Delft’ in (gecomponeerd door Guus himself, tekst ook door Guus samen met Marcel Donze). Afgelopen zaterdag zongen zij de hymne in de Nieuwe Kerk. Daar vond een benefietmaaltijd plaats om geld in te zamelen voor een grote verbouwing van de Nieuwe Kerk. Meer over de plannen is hier te vinden. De stadsmaaltijd én de hymne waren beide een groot succes: 24.000 euro opgehaald! TV West maakte opnamen, maar daar kwam het lied er bekaaid vanaf. Vandaar deze link naar een eerdere uitvoering van Krashna Musika (het studentenmuziekgezelschap van de TU Delft). 

Laat de verbouwing nu maar snel beginnen, des te sneller is de kerk weer helemaal klaar voor de toekomst. En laten we er nog maar niet aan denken dat er tijdens die grote verbouwing een koninklijke bijzetting moet plaatsvinden.