Nieuwe plannen

De laatste theeles was afgelopen vrijdag en het bezoek aan de Lakenhal is ook achter de rug. Ik heb enorm genoten van de twee heel verschillende, maar beide interessante cursussen. In het najaar is er vast wel weer wat te kiezen als vervolg.

Gelukkig val ik niet in een zwart gat. Naast diverse uitstapjes met vrienden en bekenden ga ik beginnen als vrijwilliger bij Onze Taal. Er start een nieuw project met 10 vrijwilligers, die de rol van taaladviseur op zich nemen. Vorige week maandag was de eerste bijeenkomst om kennis te maken met de medewerkers en met de andere vrijwilligers. Het idee is dat de betaalde taaladviseurs (mooie woordcombinatie) meer tijd krijgen voor andere taken, doordat de vrijwillige taaladviseurs een deel van hun werkzaamheden overnemen. Wij gaan vragen over taal beantwoorden via telefoon, mail en WhatsApp. Het lijkt een beetje op voorlichter bij de Hartstichting, maar dan met een heel ander soort vragen.

Hoewel ik altijd in mijn werk met begrijpelijke taal, schrijven en voorlichting bezig ben geweest, heb ik geen taalkundige opleiding. Maar niet getreurd, ik ga het vast allemaal wel leren en (heel belangrijk) er staan allerlei naslagwerken tot mijn beschikking. Bovendien kijkt er voorlopig nog een extra paar ogen mee voordat mijn adviezen de wijde wereld ingaan. Ik heb er zin in!

Feestje

Gisteren was het precies 60 jaar geleden dat de Hartstichting werd opgericht. Reden voor een feestje en ik mocht ook komen als introducé.

Het feest vond plaats in een partycentrum vlakbij het kantoor. Het voelde even alsof ik naar m’n werk ging, maar dat is wel een beetje vreemd om 17 uur ’s middags.

Bij binnenkomst zag ik meteen allemaal bekende gezichten. Nou ja, voor zo ver dat mogelijk is, want ik heb eigenlijk nogal moeite om gezichten te herkennen. Daar zal ik nog een keer een ander blogje aan wijden.
Omdat iedereen een introducé had mogen uitnodigen, waren er ook veel onbekende gezichten (meest partners) en gezichten van vroeger (oud-werknemers zoals ik). Er was een quiz (hilarisch en dramatisch geëindigd op de 26e plaats met 38 teams), er was een buffet (heerlijk, je kon kiezen of combineren uit vier verschillende keukens), er was een fotograaf die groepsfoto’s maakte en de foto’s werden dan als koelkastmagneet afgeleverd: superleuk, ik heb in drie verschillende groepjes gefigureerd (mooie herinnering!) en er was muziek (veel te hard om bij te praten en veel te modern om op te dansen: minpuntje).

Alles bij elkaar was het een gezellige avond en was ik blij met de uitnodiging. Op naar de volgende 60 jaar, want er is nog veel werk te doen.

In de VUT

Twee weken geleden plaatste ik onderstaand bericht op Workplace (het interne Facebook van de Hartstichting) en afgelopen donderdag was mijn afscheidsborrel.

Ik ben met VUT, ook al bestaat dat al jaren niet meer. Vervroegde uittreding kan je ook gewoon zonder officiële regeling doen. Een kwestie van een ontslagmailtje sturen.

Ik kan trouwens iedereen aanraden om afscheid te nemen, want je hoort enorm veel aardige dingen over jezelf. Omdat mijn collega’s bang waren dat ik toch niet genoeg hobby’s heb, kreeg ik een boekje vol met tips. Daarmee kan ik nog jaren vooruit, dus vooralsnog heb ik totaal geen spijt.

Van alles en nog wat

Wat een lekker weer de laatste week. Daar heb ik flink van geprofiteerd met diverse uitstapjes. De eerste was op 26 april met een aantal (ex-)collega’s. Na lange tijd pakten we het Stappen en happen weer op. Dat betekent na werktijd een wandeling van anderhalf tot twee uur met na afloop samen eten in een restaurant. Deze keer hadden we Den Haag uitgekozen en na een redelijk beknopte wandeling door het Haagse Bos eindigden we bij een Indiaas restaurant. Zoals altijd was het gezellig. Het wordt steeds meer een reünie, deze keer met drie ex-collega’s die inmiddels elders werken of met pensioen zijn en drie collega’s die nog wel bij de Hartstichting werken. Maar de draad wordt even gemakkelijk weer opgepakt en we hadden het heel gezellig. Meteen voor de volgende twee maanden nieuwe afspraken geprikt 😀

Zaterdag ploggen met vriendin L in Leiden. Gezellig en goed voor de omgeving 😀. Uiteraard ook tijd uitgetrokken voor een lunch op een zonnig terras. Jammer wel dat sommige zure dames ons op minuscule papiertjes meenden te moeten wijzen, die wij nog moesten opprikken. Vriendin L zei pinnig: “Dat kunt u zelf ook oprapen.” Maar dat kon kennelijk niet, want het was niet hun afval. Nee, alsof het wel ons afval is 😛. Later bedachten we dat de dames waarschijnlijk meenden ons een enorme dienst te bewijzen met hun aanwijzing. En waarschijnlijk dachten ze ook dat we een taakstraf hadden. In elk geval keken ze zo.

Zondag met Pieter 17 kilometers op de wandelteller gezet. Eerst een stuk stadswandeling door Dordrecht, daarna met de waterbus door naar Zwijndrecht. Daar gewandeld door een prachtig natuurgebied. We mochten niet overal lopen omdat er gebroed werd, maar dat was niet erg. Genoeg mooie paadjes over. Langs Kijfhoek, een groot rangeerterrein van de NS weer terug naar station Zwijndrecht en naar huis. Prachtige dag, rood verbrand in de nek 😱

En vandaag moest ik mijn vrije dinsdag weer vieren. Dat deed ik samen met vriendin K te beginnen in Clingendaal. Vanuit verschillende kanten kwamen we daar aan op de fiets. Toen we elkaar uiteindelijk gevonden hadden, bewonderen we de Japanse tuin waar het enorm druk was. Logisch want die tuin is maar zes weken per jaar open. In park Clingendaal was het een stuk rustiger. Na een rondje wandelen was het tijd voor een lunch (uiteraard…). Na een heerlijk fietstochtje – het weer was echt veel aangenamer dan voorspeld, ik had voor niks een dikke sjaal en handschoenen meegenomen – kwam ik helemaal uitgerust en klaar voor de rest van de week weer thuis.

In de Japanse tuin

Vrije dinsdag

Sinds 1 april (en het is geen grap) ben ik minder uren gaan werken. Na een eindeloze wisseling van uren – ik werk nu ruim 13 jaar bij de Hartstichting en ben voor de 6e keer van aantal uren gewisseld – ben ik nu aanbeland bij 24 uur per week. Wat heerlijk! Vandaag was mijn eerste vrije dinsdag.

Ik had dus geen idee wat ik met die zee van tijd aanmoest. Nou ja, dat is natuurlijk niet waar, maar waar zou ik eens mee beginnen? Eerst lekker uitgeslapen, toen op mijn gemak koffie gedronken en met de poes gekroeld. Totdat die ging spugen (waarvoor hij gelukkig eerst naar de keuken holde). Toen dat was opgeruimd, was ik alweer moe en aan koffie toe. Omdat ik mijn plan om naar een borduurwinkel in Leiden te gaan moest uitstellen vanwege dat akelige treinongeluk bij Voorschoten, heb ik eerst maar eens een bezoek aan de kapper gebracht. Dat was ook wel weer nodig!

’s Middags van het mooie weer geprofiteerd en een flinke wandeling door de Delftse Hout gemaakt. Dat smaakte vooral naar meer zonnige dagen en leuke wandelroutes.

Ik kan er wel aan wennen, zo’n vrije dinsdag elke week.

Nieuwe fiets

Omdat mijn fiets altijd buiten staat, slijt hij nogal. En nu ik niet meer verder dan 10 minuten van huis durf, bang dat mijn fiets onder mijn gewicht zal instorten, werd het tijd voor een nieuwe.

Kritisch als ik ben viel de dichtstbijzijnde fietsenwinkel af (te onaardige eigenaar). De twee andere fietsenwinkels om de hoek bestaan niet meer, dus het werd een tocht naar de andere kant van het spoor 😱.

Dat was een goed idee. Een grote winkel met heel veel keuze en een aardige verkoper. Ik heb drie proefritjes gemaakt en gelukkig fietste de mooiste fiets ook het lekkerst. Toen bleek dat het twee weken ging duren voordat hij rijklaar zou zijn. Teleurgesteld zei ik dat ik hem eigenlijk komend weekeind nodig heb en tot mijn vreugde werd ik gisteren al gebeld dat hij klaarstond!

Net heb ik hem opgehaald. Nog een groot hangslot aangeschaft en nieuwe fietstassen besteld. Die laatste komen eind van de week. En dan ben ik dus voor de 3000e keer klaar om elke dag naar mijn werk te fietsen…..

Is het geen plaatje?

Mijn wekker

Eeuwen geleden beloofde ik vriendin L dat ik tekst en uitleg zou geven over mijn wekker (teruglezend moet dat op FB zijn geweest, in het oude blogje beloof ik het min of meer aan Emie en Aleida). In elk geval: belofte maakt schuld.

Mijn wekker is dus elke dag een ander liedje. Het fijne daarvan is dat ik meteen weet welke dag het is. En om dat laatste nog iets gemakkelijker te maken, moet het liedje van de dag de naam van die dag in zijn titel of in de eerste zin hebben. Daar komen ze dan.

Maandag

Dinsdag

Ik heb ook een versie van de Rolling Stones, die is ook mooi. Af en toe wissel ik.

Woensdag

Dit prachtige liedje begint met de zin:

“Wednesday morning at five o’clock
As the day begins”

Bij mij gaat de wekker gelukkig iets later…

Donderdag

Ik heb de versie zonder de intro. Dus die begint meteen met:

“All of my life I’ve tried so hard
Doing my best with what I had”

Vrijdag

Na donderdag wel een saaie titel, maar het liedje is geweldig.

Zaterdag

Wel een beetje bruut wakker worden, maar gelukkig is het weekeind.

Zondag

En dan begint het allemaal weer opnieuw. Behalve in de vakantie, dan kies ik meestal voor een heel ander liedje dat elke dag weer zegt dat het vakantie is. Maar het hoeft niet per se over vakantie te gaan. Hoewel dat ook wel grappig zou zijn. Ik ga er eens over denken. Misschien deze: “Veertien dagen, het leek een week!”

Een maand later …

Tjonge, zolang niet geschreven en dat terwijl er weer zoveel meer mag en kan. Waarom heb ik ons nachtje in landgoed Duin en Kruidberg niet beschreven? Heerlijk gegeten, goed gezelschap (zus en zwager, altijd gezellig) en een rioollucht in de slaapkamers. Oké, dat laatste was minder fijn.

Of het etentje voor Pieters verjaardag afgelopen vrijdag? Als vanouds bij Einstein, waar de eigenaren Robert en Eva maar net op tijd genezen waren van Covid en dus weer voor ons konden koken.

Of het gezellige koffiedrinken en wandelen met collega Q en oud-collega C in de lockdowntijd. Maar wel in Rotterdam (💙) op het Eiland van Brienenoord. Echt een aanrader! Inclusief 3 grote grazers.

Voor het eerst in jaren weer een Escaperoom gedaan met vrienden F en K in een oude wijnkelder in Delft. Dat was ook al zo heerlijk! We waren onze routine totaal kwijt, maar het was én een leuke escaperoom én supergezellig dat het weer mocht. Dat laatste was dan weer te danken aan de Kamer van Koophandel, die deze escaperoom heeft ingeschreven als een sportaccomodatie 😯. En dat terwijl ik anti-sport ben.

Ook niet te vergeten de diverse “weg-met-corona-feestjes-mét-bubbels” bij onze buren vanwege verjaardagen en pensioenen. Het helpt trouwens echt. Sinds maart 2020 hebben wij heel lang min of meer uitsluitend contact met onze viendburen gehad. Om covid buiten de deur te houden dronken wij bij elk etentje bubbels in diverse soorten en maten. En kijk: het bewijs is geleverd! Bubbels maken je immuun voor covid. Niemand van ons vieren is besmet geraakt. Shout-out for bubbels!

Vorige week weer een dagje naar kantoor geweest. Totaal uitgestorven, maar reuze gezellig met de paar collega’s die er wel waren. Nu maar hopen dat het binnenkort ook weer mag zonder heel goede redenen in 4-voud ingediend en goedgekeurd door het afdelingshoofd én het hoofd van de kantoorfaciliteiten. Ik kijk er wel naar uit, af en toe. Kantoortuin op de koop toenemend.

Nou, ik weet niet waarom ik hier niet allemaal uitgebreide verhalen van heb gemaakt, maar ik beloof beterschap.

Na-de-vakantieblues

Na twee heerlijke weken zonder wekker moest ik er gisteren weer aan geloven. Dat viel nog niet mee. Werken is een ding, maar het bijbehorende vroege opstaan is iets heel anders.

Mijn wekker is een muziekje. Normaal gesproken heb ik altijd elke dag een liedje over die desbetreffende dag. Op maandag is dat bijvoorbeeld ‘I Don’t Like Mondays’ van The Boomtown Rats. Maar na een vakantie zet ik de eerste week/weken meestal deze op:

Als ik op een gegeven moment terugkeer naar de dagdagelijkse liedjes, ben ik kennelijk weer aan het gewone werkleven gewend.

Bibliotheken

Gisteren begon ik in een nieuw boek. Ik realiseer me dat ik hier eigenlijk nooit over boeken schrijf, terwijl het toch een van mijn grootste hobby’s is. Dus laat ik daar eens verandering in brengen. Ik had het boek De bibliotheek van Parijs gekocht en meteen op de eerste bladzijde was ik al enthousiast. De hoofdpersoon van het boek, Odile, is namelijk helemaal gek van de Dewey code (officieel heet het Dewey Decimale Classificatiesysteem). De methode om bibliotheekboeken op onderwerp in te delen.

Ik maakte er voor het eerst echt kennis mee toen ik in 2006 bij de Amerikaanse bibliotheek in Montpellier ging werken. Natuurlijk kende ik uit Nederland die stickertjes wel op de rug van bibliotheekboeken, maar in de systematiek ervan had ik mij nooit verdiept. Dat werd anders in de Amerikaanse bibliotheek, want daar ging ik code voor code alle boeken controleren. Superleuk! Meer over die Amerikaanse bibliotheek en Françoise die daar de scepter zwaaide, staat te lezen in mijn oude weblog.

De bibliotheek van Parijs gaat ook over een Amerikaanse bibliotheek en Odile heeft alle Dewey codes uit haar hoofd geleerd. Ik kan mij daar van alles bij voorstellen. Na mijn project bij Françoise heb ik er serieus over gedacht om alsnog een bibliotheekopleidng te gaan doen. Maar ja, ik had al een werkonderbreking gehad om filosofie te studeren en 3 jaar in Frankrijk doorgebracht, dus terug in Nederlnad was het hoog tijd om weer eens betaald aan de slag te gaan. Gelukkig mag ik voor mijn werk veel lezen en bestaat er ook in de medische wereld een classificatiesysteem: de ICD-10 (de tiende versie van de International Classification of Diseases). Niet dat ik daar nu iets mee doe (voor de geïnteresseerde lezer: hart- en vaatziekten is I00-I99), maar wie weet kan ik ooit nog eens in een medische bibliotheek aan de slag. Mijn allereerste baantje bij een verzekeringsmaatschappij bracht mij met de ICD-10 in aanraking. Misshien kan ik daar een keer een apart logje aan wijden. Er werkten niet veel, maar wel heel bijzondere mensen. Waarvan de aan alcohol verslaafde medisch directeur nog niet eens de gekste was. Maar goed ik dwaal af. Ik ga snel weer lezen, want ik ben benieuwd hoe het Odile zal vergaan in de bibliotheek in Parijs.