Op zoek naar een tweede paar wandelschoenen belandde ik bij Bever in Den Haag. Een vriendelijke jongeman ging mij adviseren. Eerst wilde hij raden hoe oud ik was. Nu ben ik daar nooit zo van gecharmeerd, dus ik wilde mijn leeftijd direct prijsgeven, toen hij al gokte dat ik 55 was. Aangezien mensen altijd minstens 10 jaar jonger zeggen dan wat ze echt denken, was ik nogal beledigd.
Daarna ging hij een scan van mijn voeten maken. Daaruit bleek dat ik een soort klokkenluider van de Note Dame ben. Mijn voeten schelen meer dan een maat met elkaar, de een is veel breder dan bij normale mensen en de ander veel smaller en zelfs mijn kleinste voet is een maat groter dan de maat die ik gewend ben te dragen. Ik was in shock.
De Beverman zei glimlachend dat bijna iedereen in te kleine schoenen loopt. Ik denk eerder dat hun scanapparaat kapot is. Uiteindelijk heb ik schoenen gekocht die volgens mij een halve maat te groot zijn en volgens de Beverman een halve maat te klein. Met dikke wandelsokken en warm weer leek die halve maat te groot mij wel oké. En de Beverman verzekerde mij dat ik de volgende keer echt nog een halve maat groter zal kopen. Kennelijk denkt hij dat je went aan te grote schoenen.
Belofte maakt schuld: het operaverslag. Ons reisje Parijs was voor de helft een familiebezoek en voor de leuk hadden wij het uitgebreid met een paar dagen samen in een hotel. We gingen op bezoek bij de Franse amant C van mijn schoonmoeder. Zelf kwam ze ook, zij het wat verlaat omdat ze de Thalys had gemist. Dus vrijdagavond brachten wij alleen met C door.
Zaterdagavond had hij kaartjes voor een opera in het paleis van Versailles geregeld. Omdat hij die kaartjes ook weer kwijt was geraakt, was het nog even spannend of we de voorstelling wel zouden kunnen meemaken, maar na een uur vloeken en tieren had hij de e-tickets toch weer op zijn telefoon weten te zetten. Jammer wel dat we zonder eten moesten vertrekken, maar we hadden gelukkig vrij copieus geluncht.
C rijdt als een agressieve Fransman, dus helemaal relaxt was ik nog niet. En toen de door hem uitgekozen weg ook nog eens afgesloten bleek, waren de rapen gaar. Hij wilde om de 3 politiemannen heen slalommend toch zijn geprefereerde route nemen, maar daar staken de agenten uiteraard een stokje voor. C koos eieren voor zijn geld en draaide bij en om.
We arriveerden ruim op tijd bij het paleis en konden rustig naar onze plaatsen in de opera wandelen. We zaten aan de zijkant vlakbij het toneel. Ik zat op het hoekje waar een deur was, waar regelmatig zangers door naar het toneel kwamen. Soms bleven ze ook naast mij staan en zongen alvast hun lied. Dat heb ik nooit eerder meegemaakt en het was fantastisch! Het toneel was sowieso grappig, want het liep om het orkest heen. Het grootste deel was achter het orkest, maar er was ook een smalle strook voor het orkest bijna tegen de eerste rij van de zaal aan. Ook daar liepen af en toe zangers/zangeressen om een lied te zingen.
Plafond Een maquette van de zaalOrkestbak Het deurtje naast mijn zitplaats
De opera – La caravane du Caïre van Grétry – die werd opgevoerd was eigenlijk meer een operette. Niks geen drama en stervende hoofdpersonen. Integendeel, het is een opera met een happy end. Het is wel een erg Franse opera. Continu werd de lof van de Fransen bezongen en de Italiaanse, Engelse en Hollandse vrouwen werden beschimpt. Chauvinisme ten top. Maar ik heb ervan genoten. Prachtige kostuums, een mooi ballet en – ook niet onbelangrijk – geweldige muziek en zang.
Na afloop door schoonheid en honger overmand eindigden we in een Grieks restaurant, waar we nog een salade hebben weggewerkt voordat we weer naar huis gingen.
