Jullie hebben de laatste paar dagen van onze vakantie nog tegoed. Van Limoges trein en we naar Lilles. Die stad was niet nieuw voor ons, in 2017 waren we er ook al eens. Later bleek dat we in hetzelfde hotel een kamer hadden genomen (Pieter herkende het hotel, ik niet) en dat er zelfs precies dezelfde foto is van mij op bed zittend in (hetzelfde!) slaapshirt. Jullie moeten mij op mijn woord geloven, want ik laat de foto’s hier niet zien.
Porte de Paris in Lille
Na een dagje Lille gingen wij op de laatste dag lunchen in Antwerpen en reden daarna door naar Delft.
Verder met het vakantieverslag. Het volgende deel van de vakantie ging van Turijn naar Limoges met twee tussenstops. Het was nog knap lastig om Turijn uit te komen. Dat bleek deels ook te komen doordat de Italiaanse spoorwegen niet scheutig zijn met informatie over de Franse treinen. Uiteindelijk lukte het ons om plaatsen in de trein naar Lyon te reserveren. En Lyon op zijn beurt is een leuke stad, echt de moeite van een bezoek waard. In Montpellier rekenen ze Lyon tot Noord Frankrijk, maar wij vinden het vrij zuidelijk liggen.
MuurschilderingLyon weet hoe laat het is
Na Lyon verbleven we in Clermond Ferrand. Daar bezochten wij het Michelin Museum, van de banden en Bibendum, de inmiddels afgeslankte mascotte van Michelin. In tegenstelling tot mijn verwachting was het een heel interessant museum. Ik heb er een rare tic van overgehouden, namelijk dat ik nu overdreven interesse in autobanden heb ontwikkeld. Vooral voor die van vrachtwagens en tractoren. Hopelijk gaat het vanzelf weer over.
Groot (niet ik)Jeugdsentiment
De laatste etappe die ik vandaag wil bespreken bracht ons naar Limoges. Sinds ik op mijn 15e De Porseleinboom-trilogie (over een porseleinfabriek) las van Olaf J. De Landell wil ik al naar Limoges. Eindelijk waren we er een keer zo dichtbij dat het onvermijdelijk was. En guess what? Het viel niet tegen! Ik ging natuurlijk uitsluitend voor het Porseleinmuseum en dat was inderdaad geweldig! Eerst een introductie over het proces van porselein maken en daarna een museum met een geweldige collectie porselein. Niet alleen uit Limoges zelf, maar ook uit o.a. China, Delft (natuurlijk) en nog veel meer. In een klein winkeltje in de stad heb ik porseleinen oorbellen gekocht en ik ben de trilogie over de Porseleinboom gaan herlezen. Nog een meevaller: ook de boeken vallen na zoveel jaren van idealisering niet tegen.
Kopje voor snorrenmannenLibellenkommetjeDivers porseleinPorseleinen oorbellen
En voort gingen wij. Van Milaan per trein naar Parma (lekkere kaas en ham) en door naar La Spezia. Aldaar wilden wij Cinque Terre bezoeken: vijf schattige dorpjes tegen de rotsen geplakt met schilderachtige, kleurige huisjes. Wij gingen wandelen van Monterosso naar Vernazza. Een mooie wandeling, daar niet van, maar we liepen ongeveer in een file, zo druk was het. Een echte tourist-trap. Blijmoedig kochten wij een paar ansichtkaarten met postzegels. Later bleek dat dat commerciële postzegels waren, die niet in de gewone, rode brievenbus mochten, maar alleen in een oranje. We hebben stad en land afgezocht, maar overal waar zo’n oranje brievenbus zou staan, was de bijbehorende winkel gesloten, failliet of onvindbaar. Uiteindelijk lukte het ons om de kaarten toch nog op de post te sturen, maar tot op heden zijn ze nergens aangekomen.
Doopkapel in Parma, buitenDoopkapel in Parma, binnenUitzicht wandeling Cinque TerreUitzicht wandeling Cinque TerreUitzicht wandeling Cinque TerreDe gezochte brievenbus
Van La Spezia gingen wij op aanraden van onze buren naar Turijn. Dat was een goede tip. Turijn is een leuk stadje en heeft een prachtig Egypte-museum, het Museo Egizio. Het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden past er met gemak 100 keer in. Ik raakte geobsedeerd door de hiërogliefen en ben nu op zoek naar een cursus om mij daar verder in te verdiepen. Ik wilde eigenlijk ook nog de lijkwade van Turijn bezichtigen, maar kwam er nog net op tijd achter dat dat een kopie was. Nu geloof ik al niet dat de originele lijkwade echt is, dus die kopie hebben we maar aan ons voorbij laten gaan.
Voor altijd samenKatten zijn (terecht) heilige dieren in EgypteMijn naam in hiërogliefenEen van de vele tombes
We begonnen in Milaan met onze reis. Nou ja, eigenlijk begonnen we in Delft natuurlijk en reisden via Schiphol naar Milaan. Een mooie stad, maar ik werd er niet echt door gegrepen. Misschien doordat ik op de eerste avond totaal werd opgegeten door piepkleine mugjes, die bulten achterlieten die 100.000 keer zo groot werden als zij zelf?
Toch was er genoeg om te bewonderen en je over te verwonderen. In beide categorieën heb ik wat plaatjes uitgezocht. In volgorde: het traditionele Italiaanse koffiepotje, maar dan geschikt voor inductie, een oude telefooncel, wat extra groenvoorziening (ze doen reuze hun best in Milaan), een mooie deurknop, instructie voor de hondjes, scooters en een souvenir voor onze letterbak (op dag 1 gekocht, dus dat gaf enorm veel rust de rest van de reis) en de koepel van het superdeluxe winkelcentrum waar de merknamen je om de oren vlogen (en waar ik niets heb gekocht, zelfs geen winkel in ben geweest).
In Milaan hadden we ook meteen het mooiste verblijf van de hele vakantie en dat is eigenlijk niet de goede volgorde, want verder viel het daardoor toch overal een beetje tegen. We zaten in een appartement van een hipster (zie koffiepotje) en dat was ruim, fijn van sfeer, voorzien van prima bedden en in hartje centrum. Best een goede start van onze vakantie.
We waren 2 1/2 week op vakantie. Het was heerlijk om weg te zijn, maar ook weer heerlijk om thuis te komen. Op het kaartje zie je de route die we (voornamelijk) per trein hebben afgelegd. De plaatsnamen ontbreken, dus dat is een leuke puzzel. Alleen de heenreis (ik verklap: naar Milaan) hebben we gevlogen. Steeds twee of drie dagen ergens gebleven en de stad verkend, gewandeld, musea bezocht. Ik zal de komende tijd een paar hoogte- en dieptepunten delen.
Wij hebben vakantie deze weken. Het is afgelopen weekeind begonnen en het duurt ongeveer twee weken. We gaan niet echt weg vanwege onze geriatrische kat Ouranos die wij niet in een of ander pension willen achterlaten. Maar daguitstapjes zijn ook helemaal prima.
We begonnen op zondag met een Art Nouveau wandeling in Den Haag. Op Facebook schreef ik daar dit over: “Vandaag een wandeling langs Art Nouveau panden in Den Haag gedaan. We kwamen in de Zeeheldenbuurt terecht waar Oma en Opa Kalkman vroeger woonden. In de Van Diemenstraat bleken alle panden gesloopt en vervangen door nieuwbouw, behalve hun oude huisje. Op de begane grond woonden ze op nummer 17 met 4 kinderen in een krap 3-kamerhuis. Na Opa’s dood vertrok Oma naar Delft en werden bovenhuis (15) en benedenhuis (17) samengevoegd. Van Diemenstraat 17 bestaat niet meer, maar mijn herinneringen eraan zijn gelukkig niet verdwenen.”
Ik kreeg wat reacties van neven en nichten, die heel andere herinneringen hadden aan dat huis. Grappig hoe dat kennelijk gaat.
Daarna wandelden wij in de Biesbosch. Dat was geen groot succes, want ik werd helemaal lekgeprikt door muggen en dazen. Wat een ellende!
Vandaag bezochten wij Blijdorp Zoo. Wat een prachtige dierentuin is dat geworden! Ik heb een jaarabonnement genomen, dus ik ga hier na vandaag nog vaker terugkomen.
En thuis vonden wij een drolletje van Ouranos onder de salontafel:
Na een weekje vakantie in Montpellier (heerlidepeerli) en aansluitend bijna twee weken ziek (niet zo heerlidepeerli), ben ik er weer.
Eerst maar een fotoimpressie van die week in Zuid Frankrijk, want op een impressie van ziek-op-de-bank zit niemand te wachten.
Ons hotelArc de TriompheDoorkijkjeNaar een concert van Patrick Bruel in de Arena (een soort Ahoy)Dood paard bij de LezTussen Montpellier en PalavasFlamingoAbbaye ValmagneAbbaye Valmagne, nu in gebruik als wijnhuisAbbaye Valmagne
Gisteren ondernamen wij een tweede wandeling met Komoot. Mijn enthousiasme is iets bekoeld, want Komoot stuurde ons tot twee keer toe over een ruiterpad 🐎. Gelukkig was het erg rustig, want paarden hebben mij te grote tanden en benen. Op dit kleine euvel na hadden wij weer een heerlijke wandeldag vanaf Scheveningen door Meijendel en langs de Waalsdorpervlakte weer retour naar Scheveningen.
Vandaag deden we een thuisdagje met alleen een bezoek aan het museum Prinsenhof waar we een tentoonstelling van Jan Schoonhoven en Lothar Wolleh zagen. Ik citeer van de website van het museum:
“De tentoonstelling Lothar Wolleh ziet Jan Schoonhoven. Meesters in ritme en licht in Museum Prinsenhof Delft vertelt het verhaal van een buitengewone vriendschap tussen de Delftse beeldend kunstenaar Jan Schoonhoven en de Düsseldorfse fotograaf Lothar Wolleh. Nog niet eerder werden deze twee grootheden uit de jaren zestig samen getoond. Wollehs liefde voor het fotografische experiment maakt hem tot een pionier van de naoorlogse fotografie. De tentoonstelling brengt reliëfs en tekeningen van Jan Schoonhoven samen met Lothar Wollehs fotografie. Tegen de achtergrond van hun gedeelde fascinatie voor de werking van ritme en licht, biedt de tentoonstelling een nieuw perspectief op het leven en werk van Jan Schoonhoven.”
Ik vond het een erg mooie tentoonstelling. Hij geeft je het gevoel dat je heel dicht bij de kunstenaar komt. Dat is ongetwijfeld niet per se waar, maar dat geeft niet. Vooral de film (uit 2005) over Jan Schoonhoven was erg interessant en leerzaam. Verder zou ik iedereen aanraden deze tentoonstelling te bezoeken en daarna nog even leuk door Delft te lopen vanwege de herkenning van Schoonhovens thema’s.
Ja, alweer een weekje vrij! Het is ongelooflijk goed getimed (al zeg ik het zelf), want wat een prettig wandelweer is het! We blijven gewoon in Delft en maken uitstapjes vanwege – nog steeds – een oude dementerende kat. Maar we konden het absoluut slechter treffen.
Afgelopen zondag liepen we in Rotterdam een wandeling die ons langs de Van Nellefabriek leidde. Grappig, want dat gebouw heb ik 3 miljoen keer gezien vanuit de auto en vanuit de trein, maar nooit was ik er zo dichtbij.
Benen in de tuin van de Van Nellefabriek
Daarna wandelden wij verder over het parkdak tussen Marconiplein en Delfshaven. Erg leuk gedaan met een mooie groene wandelzone en daaronder winkels en een MacDonalds.
GroenWaterpartij
Daarna door Delfshaven en – sentimental journey – langs Coolhaven waar ik 4 jaar heb gewoond. Er was niet heel veel veranderd.
Coolhaven studentenflat
Maandag plande ik een wandeling in de Komootapp. Ik had hier zo veel enthousiaste verhalen over gehoord (Neeltje, Rianne) dat ik het beslist ook moest proberen. En Komoot heeft er een fan bij! Heel gemakkelijk navigeren en de thuisgeplande route zet je supersimpel op de telefoon. Wat ik ook een handige functie vind, is het maken van foto’s tijdens de route. De app schakelt gemakkelijk tussen de route en de fotomaakapp en zet de foto’s als je dat wilt ook direct in de fotorol.
Een bijenburcht Best wel enge hangbrug
Ik moet nog even uitvogelen of je de afgelegde route ook nog simpel kunt inpassen in het blogje, maar voor nu heb ik maar even een schermfoto van de kaart gemaakt.
Al ben ik inmiddels al weer drie weken aan het werk, er staat nog een laatste vakantieblogje op het programma: bezoek aan het Nationaal Monument Kamp Vught. We gingen met de trein naar Vught en wandelden daar door een prachtig bos. Heel stil en rustig met mooie watertjes.
En dan opeens naderen we de fusilladeplaats. Op die plek werden gevangenen geëxecuteerd. Op het gedenkteken staan de namen van de 329 mannen die daar de dood vonden. Het is een prachtige en verschrikkelijke plek tegelijk.
De fusilladeplaats
Aan het hek waar het pad begint hangt een gedicht. Later in het museum leren we dat het monument in 1995 en 1997 wordt beklad. De daders zijn nooit gevonden. Een onbekende heeft in 1995 dat gedicht aan de poort van de fusilladeplaats gehangen. Later werd het gedicht in brons gegoten en nu is het nog steeds te zien.
De bekladde panelen hebben een plek gekregen in het herinneringscentrum als onderdeel van de vaste expositie. Ik vind het een geweldige manier om het vandalisme juist onderdeel te maken van het verhaal en het niet weg te poetsen. Een extra waarschuwing dat er nog steeds geen vrede voor iedereen is.
We lopen verder en bereiken het Nationaal Monument Kamp Vught. Hier staat ook de enige EBI van Nederland broederlijk naast het museum. In de EBI (de extra beveiligde inrichting van de penitentiaire inrichting) zitten Nederlands bekendste criminelen, maar daar wil ik het verder niet over hebben. Kamp Vught – Konzentrationlager Herzogenbusch – was één van de 3 concentratiekampen in Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het was het enige SS-concentratiekamp buiten Duitsland. Vanaf januari 1943 wordt het kamp in gebruik genomen en er worden in eerste instantie vooral Joden naartoe gevoerd. Zij hebben dezelfde tocht gemaakt als wij namelijk vanaf station Vught. Maar wat een andere omstandigheden. Het was ijskoud, zij hadden vaak geen jas, geen goede schoenen en bij aankomst werden al hun bezittingen afgenomen.
Het kamp herbergt niet alleen Joden, maar ook studenten, gijzelaars, politieke gevangenen, Jehovah’s Getuigen, zwarthandelaren, mannen, vrouwen, kinderen. De gevangenen moeten hard werken, zij moeten het kamp zelf draaiend houden, maar worden ook ingezet in de oorlogsindustrie. Daarnaast is er het Philips-Kommando, opgericht begin 1943. Het Eindhovense bedrijf Philips zet onder druk van de bezetter gevangenen aan het werk. Zij solderen bijvoorbeeld radio’s en maken knijpkatten. Het Philips-Kommando is een gewilde plek om te werken, ook omdat gevangenen er goed te eten krijgen.
Veel bewoners van het kamp overleven de oorlog niet. Zij sterven in het kamp of worden op transport gezet naar bijvoorbeeld Sobibor en worden daar bij aankomst direct vermoord. Naast een indrukwekkende tentoonstelling over het leven in Kamp Vught is er ook een barak nagebouwd. Daar ervaar je hoe benauwd het moet zijn geweest: rijen stapelbedden van 3 hoog, een toiletruimte met een aantal toiletten naast elkaar, geen enkele privacy.
Maar daarnaast zie je ook hoe de gevangenen het dragelijk proberen te houden met kunst, creativiteit, of met muziek. Gevangenen bedenken spelletjes, er is een kleine bibliotheek. En als er iemand jarig is, wordt dat zo goed mogelijk gevierd. Ook daar geeft de permanente tentoonstelling een beeld van.
We lopen stilletjes verder richting ‘s-Hertogenbosch. Dat er in zo’n mooie omgeving zulke vreselijke dingen zijn gebeurd, is bijna niet te bevatten.
