Na een weekje vakantie in Montpellier (heerlidepeerli) en aansluitend bijna twee weken ziek (niet zo heerlidepeerli), ben ik er weer.
Eerst maar een fotoimpressie van die week in Zuid Frankrijk, want op een impressie van ziek-op-de-bank zit niemand te wachten.
Gisteren ondernamen wij een tweede wandeling met Komoot. Mijn enthousiasme is iets bekoeld, want Komoot stuurde ons tot twee keer toe over een ruiterpad 🐎. Gelukkig was het erg rustig, want paarden hebben mij te grote tanden en benen. Op dit kleine euvel na hadden wij weer een heerlijke wandeldag vanaf Scheveningen door Meijendel en langs de Waalsdorpervlakte weer retour naar Scheveningen.
Vandaag deden we een thuisdagje met alleen een bezoek aan het museum Prinsenhof waar we een tentoonstelling van Jan Schoonhoven en Lothar Wolleh zagen. Ik citeer van de website van het museum:
“De tentoonstelling Lothar Wolleh ziet Jan Schoonhoven. Meesters in ritme en licht in Museum Prinsenhof Delft vertelt het verhaal van een buitengewone vriendschap tussen de Delftse beeldend kunstenaar Jan Schoonhoven en de Düsseldorfse fotograaf Lothar Wolleh. Nog niet eerder werden deze twee grootheden uit de jaren zestig samen getoond. Wollehs liefde voor het fotografische experiment maakt hem tot een pionier van de naoorlogse fotografie. De tentoonstelling brengt reliëfs en tekeningen van Jan Schoonhoven samen met Lothar Wollehs fotografie. Tegen de achtergrond van hun gedeelde fascinatie voor de werking van ritme en licht, biedt de tentoonstelling een nieuw perspectief op het leven en werk van Jan Schoonhoven.”
Ik vond het een erg mooie tentoonstelling. Hij geeft je het gevoel dat je heel dicht bij de kunstenaar komt. Dat is ongetwijfeld niet per se waar, maar dat geeft niet. Vooral de film (uit 2005) over Jan Schoonhoven was erg interessant en leerzaam. Verder zou ik iedereen aanraden deze tentoonstelling te bezoeken en daarna nog even leuk door Delft te lopen vanwege de herkenning van Schoonhovens thema’s.
Ja, alweer een weekje vrij! Het is ongelooflijk goed getimed (al zeg ik het zelf), want wat een prettig wandelweer is het! We blijven gewoon in Delft en maken uitstapjes vanwege – nog steeds – een oude dementerende kat. Maar we konden het absoluut slechter treffen.
Afgelopen zondag liepen we in Rotterdam een wandeling die ons langs de Van Nellefabriek leidde. Grappig, want dat gebouw heb ik 3 miljoen keer gezien vanuit de auto en vanuit de trein, maar nooit was ik er zo dichtbij.
Daarna wandelden wij verder over het parkdak tussen Marconiplein en Delfshaven. Erg leuk gedaan met een mooie groene wandelzone en daaronder winkels en een MacDonalds.
Daarna door Delfshaven en – sentimental journey – langs Coolhaven waar ik 4 jaar heb gewoond. Er was niet heel veel veranderd.
Maandag plande ik een wandeling in de Komootapp. Ik had hier zo veel enthousiaste verhalen over gehoord (Neeltje, Rianne) dat ik het beslist ook moest proberen. En Komoot heeft er een fan bij! Heel gemakkelijk navigeren en de thuisgeplande route zet je supersimpel op de telefoon. Wat ik ook een handige functie vind, is het maken van foto’s tijdens de route. De app schakelt gemakkelijk tussen de route en de fotomaakapp en zet de foto’s als je dat wilt ook direct in de fotorol.
Ik moet nog even uitvogelen of je de afgelegde route ook nog simpel kunt inpassen in het blogje, maar voor nu heb ik maar even een schermfoto van de kaart gemaakt.
Al ben ik inmiddels al weer drie weken aan het werk, er staat nog een laatste vakantieblogje op het programma: bezoek aan het Nationaal Monument Kamp Vught. We gingen met de trein naar Vught en wandelden daar door een prachtig bos. Heel stil en rustig met mooie watertjes.
En dan opeens naderen we de fusilladeplaats. Op die plek werden gevangenen geëxecuteerd. Op het gedenkteken staan de namen van de 329 mannen die daar de dood vonden. Het is een prachtige en verschrikkelijke plek tegelijk.
Aan het hek waar het pad begint hangt een gedicht. Later in het museum leren we dat het monument in 1995 en 1997 wordt beklad. De daders zijn nooit gevonden. Een onbekende heeft in 1995 dat gedicht aan de poort van de fusilladeplaats gehangen. Later werd het gedicht in brons gegoten en nu is het nog steeds te zien.
De bekladde panelen hebben een plek gekregen in het herinneringscentrum als onderdeel van de vaste expositie. Ik vind het een geweldige manier om het vandalisme juist onderdeel te maken van het verhaal en het niet weg te poetsen. Een extra waarschuwing dat er nog steeds geen vrede voor iedereen is.
We lopen verder en bereiken het Nationaal Monument Kamp Vught. Hier staat ook de enige EBI van Nederland broederlijk naast het museum. In de EBI (de extra beveiligde inrichting van de penitentiaire inrichting) zitten Nederlands bekendste criminelen, maar daar wil ik het verder niet over hebben. Kamp Vught – Konzentrationlager Herzogenbusch – was één van de 3 concentratiekampen in Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het was het enige SS-concentratiekamp buiten Duitsland. Vanaf januari 1943 wordt het kamp in gebruik genomen en er worden in eerste instantie vooral Joden naartoe gevoerd. Zij hebben dezelfde tocht gemaakt als wij namelijk vanaf station Vught. Maar wat een andere omstandigheden. Het was ijskoud, zij hadden vaak geen jas, geen goede schoenen en bij aankomst werden al hun bezittingen afgenomen.
Het kamp herbergt niet alleen Joden, maar ook studenten, gijzelaars, politieke gevangenen, Jehovah’s Getuigen, zwarthandelaren, mannen, vrouwen, kinderen. De gevangenen moeten hard werken, zij moeten het kamp zelf draaiend houden, maar worden ook ingezet in de oorlogsindustrie. Daarnaast is er het Philips-Kommando, opgericht begin 1943. Het Eindhovense bedrijf Philips zet onder druk van de bezetter gevangenen aan het werk. Zij solderen bijvoorbeeld radio’s en maken knijpkatten. Het Philips-Kommando is een gewilde plek om te werken, ook omdat gevangenen er goed te eten krijgen.
Veel bewoners van het kamp overleven de oorlog niet. Zij sterven in het kamp of worden op transport gezet naar bijvoorbeeld Sobibor en worden daar bij aankomst direct vermoord. Naast een indrukwekkende tentoonstelling over het leven in Kamp Vught is er ook een barak nagebouwd. Daar ervaar je hoe benauwd het moet zijn geweest: rijen stapelbedden van 3 hoog, een toiletruimte met een aantal toiletten naast elkaar, geen enkele privacy.
Maar daarnaast zie je ook hoe de gevangenen het dragelijk proberen te houden met kunst, creativiteit, of met muziek. Gevangenen bedenken spelletjes, er is een kleine bibliotheek. En als er iemand jarig is, wordt dat zo goed mogelijk gevierd. Ook daar geeft de permanente tentoonstelling een beeld van.
We lopen stilletjes verder richting ‘s-Hertogenbosch. Dat er in zo’n mooie omgeving zulke vreselijke dingen zijn gebeurd, is bijna niet te bevatten.
We gingen 2 dagen naar Leeuwarden, want voor 1 dagje is de reis net iets te lang. Hotelletje geboekt, Ouranos achtergelaten met voldoende eten en drinken en daar gingen we.
Ons hotel was gevestigd in een oud postkantoor, dat kom je aan de kamerdeur al zien. Er was ook een restaurant waar we prima hebben gegeten in gezelschap van een vrolijk muisje, dat steeds enthousiast heen en weer holde.
Ik wilde al een tijdje naar Leeuwarden om daar de miniaturenwandeling te lopen. Deze had ik ooit bij Verawandelt gezien. Officieel heet het Miniature People Leeuwarden. Het verhaal achter de miniaturen is het verhaal van Michel Tilma, fotograaf en kunstenaar. Hij heeft inmiddels 66 taferelen gemaakt en die overal in de binnenstad geplaatst. Soms heeft het tafereel iets met de plek waar het staat te maken. Zoals bijvoorbeeld een kok in de vensterbank van een restaurant of 2 monniken in de Bagijnestraat. Maar vaak is het ook willekeurig (want wat doet een bergbeklimmer in Leeuwarden?).
We kochten in ons hotel voor 2 euro een plattegrond waar de route van de wandeling was ingetekend en direct naast het hotel was het eerste miniatuur al te vinden. We moesten wel erg goed zoeken, want zeker in het begin is het wennen aan de afmetingen en de manier waarop de miniaturen geplaatst zijn. Ze zijn namelijk veel kleiner dan ik in eerste instantie dacht en ze zijn ook veel meer verborgen. Ik verwachtte dat ze meer zouden opvallen. Des te leuker, want het werd een heuse speurtocht. Enorm leuke manier om door de stad te lopen. Uiteindelijk hebben we niet alle 66 de tafereeltjes gezien, want in een straat bleken er een heel aantal verwijderd (of vernield). Pieter moest zich zelfs een keer heel dun maken en tussen een muur en een geparkeerd busje wurmen :-). Maar we hebben er zeker 60 gevonden.
Echt een aanrader als je eens in de buurt van Leeuwarden bent of een mooie aanleiding om er naartoe te reizen.
Het is alweer bijna voorbij, de twee weken vakantie in eigen huis. We hebben het heerlijk gehad, ik genoot vanaf dag 1 van het vakantiegevoel. Dat is soms niet makkelijk als je thuisblijft, maar deze keer geen enkel probleem. Het weer hielp natuurlijk ook enorm mee. Het was lekker om te wandelen en warm genoeg om op terrasjes te verblijven. Alleen gistermiddag vielen er twee of drie druppels water, maar verder werd de regen keurig uitgesteld tot vandaag. En aangezien ik snotverkouden ben geworden, is dat niet heel erg storend (die regen).
Een greep uit onze vakantieactiviteiten: Gouda met wandeling buitenom, dagje zeilen op het IJsselmeer met vrienden W en E (fijn tussen het onweer doorgezeild en gezellig bijgepraat), wandeling van Vught naar Den Bosch met een bezoek aan kamp Vught (erg indrukwekkend, komt ook nog een blogje over), een miniaturenwandeling in Leeuwarden (daar ga ik nog een blogje aan wijden), naar de Parade met buurvrienden H en M (een goede traditie, altijd leuk), dagje Weesp en de verrassing van de vakantie: een nieuw ontdekt restaurant, Calva, in Nootdorp waar we heerlijk gegeten hebben.
Een paar foto’s voor de sfeerimpressie:
Wij hebben vakantie. Vanwege de wankele gezondheid van huisgenoot Ouranos, brengen we die thuis door. Nou ja, we proberen wel elke dag het huis te verlaten en iets gezellig te ondernemen.
Vandaag togen we naar Leiden. Het is toevallig vandaag ook ons 37-jarige relatiejubileum, dus terug naar Leiden leek wel toepasselijk. Ik had een lunch bij Pardoeza gepland, omdat dat de plek was waar ooit het eerste vonkje over sprong. Mijn planning was wat gebrekkig, dus Pardoeza was dicht. Het heet trouwens al eeuwen geen Pardoeza meer, maar bij ons nog wel.
Lunch elders dus. Ook leuk. Daarna vervolgden we de Romeinse veldtocht, zoals de wandeling heet. In het centrum liepen we onder andere langs de burchtheuvel en de Pieterskerk. Maar het leukste en voor ons nieuwe deel van de wandeling leidde ons naar en door het archeologisch park Matilo, waar het gelijknamige fort zichtbaar is gemaakt en een Romeinse tuin is aangelegd. De hele tocht speelt zich af rond het gebied waar ik ben opgegroeid. Grappig dat we dan toch weer op plekken kwamen, waar ik nooit eerder was.
5 dagen Parijs: superleuke stad is dat steeds weer. Een korte foto- impressie en later misschien nog een verslag van ons operabezoek.
Deze week had ik een weekje vrij gepland. Geen plannen, geen wekker: heerlijk. De eerste dag van mijn vakantie kocht ik het 8e boek over de zeven zussen geschreven door de zoon van de overleden schrijfster Lucinda Riley. Gelukkig was het koud en akelig weer en kon ik gewoon de hele dag lezend doorbrengen op de bank.
Heel kort samengevat gaat de serie over zes meisjes uit alle werelddelen die geadopteerd zijn door een puissant rijke pa, Pa Salt noemen ze hem, omdat hij naar de zoute zee ruikt. Ze wonen met z’n allen op een eiland in het Meer van Genève. Als pa sterft, krijgen ze allemaal een brief en aanwijzingen voor hun afkomst. Elke zus heeft haar eigen boek waarin haar afkomst wordt uitgeplozen. Daarnaast is er veel geheimzinnigheid rondom Pa Salt en de 7e zus. Die laatste komt in deel 7 al boven water, maar er was geen ruimte voldoende om ook pa Salt nog toe te lichten. Vandaar deel 8.
Ik verklap niks over het boek, maar het is knap hoe alle losse eindjes uit de eerdere boeken aan elkaar geknoopt worden. En toch is het ook altijd een beetje teleurstellend dat het allemaal zo heel erg onwaarschijnlijk is. Een tweede minpuntje is dat ik eigenlijk eerst weer alle voorgaande boeken had moeten lezen om dit deel helemaal van A tot Z te kunnen begrijpen. Maar dat is een mooi project voor een volgende vakantie.
2023 begon goed. Na ruim twee weken vakantie was mijn immuunsysteem zo zwak dat ik grieperig werd. Het zou ook kunnen dat ik iets te veel grieperig mensen heb ontmoet in iets te kleine en te volle ruimtes. Anyway, ik bleef voor de zekerheid maar thuis en werkte vanuit mijn zolderkantoor. Scheelde ook weer allemaal afwerende gebaren bij het nieuwjaarwensen.
Inmiddels ben ik weer (bijna) helemaal fit en kunnen vandaag de kerstversielselen voor een jaartje opgeborgen worden. Altijd wel jammer, want januari is al zo somber en donker en ongezellig. Maar wat moet dat moet. 6 Januari, Driekoningen, is de grote opruimdag. Kerstsfeer hoort bij december en niet bij januari. Zo precies ben ik dan ook wel weer. Kaarsen en waxinelichtjes daarentegen mogen gelukkig het hele jaar door.
