Luilak

in de nacht van vrijdag op zaterdag schrok ik om 4.00 uur wakker door een enorm geluid van wel 1000 motoren. Eerst dacht ik dat het oorlog was, maar toen ik uit het raam keek, zag ik de eindeloze stoet motorgeweld langstrekken. Ze reden niet eens knoerthard, maar ze maakten kabaal voor 10. En toen het allang weer vredig en stil was geworden, lag ik nog in bed te shaken en was nog zeker een uur klaarwakker.

Wel leuke kattenfilmpjes bekeken in die tijd. Volgend jaar weer…..

Nieuwe plannen

De laatste theeles was afgelopen vrijdag en het bezoek aan de Lakenhal is ook achter de rug. Ik heb enorm genoten van de twee heel verschillende, maar beide interessante cursussen. In het najaar is er vast wel weer wat te kiezen als vervolg.

Gelukkig val ik niet in een zwart gat. Naast diverse uitstapjes met vrienden en bekenden ga ik beginnen als vrijwilliger bij Onze Taal. Er start een nieuw project met 10 vrijwilligers, die de rol van taaladviseur op zich nemen. Vorige week maandag was de eerste bijeenkomst om kennis te maken met de medewerkers en met de andere vrijwilligers. Het idee is dat de betaalde taaladviseurs (mooie woordcombinatie) meer tijd krijgen voor andere taken, doordat de vrijwillige taaladviseurs een deel van hun werkzaamheden overnemen. Wij gaan vragen over taal beantwoorden via telefoon, mail en WhatsApp. Het lijkt een beetje op voorlichter bij de Hartstichting, maar dan met een heel ander soort vragen.

Hoewel ik altijd in mijn werk met begrijpelijke taal, schrijven en voorlichting bezig ben geweest, heb ik geen taalkundige opleiding. Maar niet getreurd, ik ga het vast allemaal wel leren en (heel belangrijk) er staan allerlei naslagwerken tot mijn beschikking. Bovendien kijkt er voorlopig nog een extra paar ogen mee voordat mijn adviezen de wijde wereld ingaan. Ik heb er zin in!

In de VUT

Twee weken geleden plaatste ik onderstaand bericht op Workplace (het interne Facebook van de Hartstichting) en afgelopen donderdag was mijn afscheidsborrel.

Ik ben met VUT, ook al bestaat dat al jaren niet meer. Vervroegde uittreding kan je ook gewoon zonder officiële regeling doen. Een kwestie van een ontslagmailtje sturen.

Ik kan trouwens iedereen aanraden om afscheid te nemen, want je hoort enorm veel aardige dingen over jezelf. Omdat mijn collega’s bang waren dat ik toch niet genoeg hobby’s heb, kreeg ik een boekje vol met tips. Daarmee kan ik nog jaren vooruit, dus vooralsnog heb ik totaal geen spijt.

FEEST

Na een bijna eeuwigdurende pauze van meer dan een maand ben ik er weer.
Vandaag is onze 30e trouwdag en dat hebben we gisteren met een groot feest gevierd. Er werden ook wat opmerkingen over deze weblog gemaakt, dus ik moet wel een klein verslagje schrijven.

Het was heerlijk om allerlei dierbaren uit diverse periodes van ons leven bij elkaar te hebben. Hoewel we natuurlijk ook even hebben gedacht aan de mensen die er 30 jaar geleden nog wel bij waren, maar er inmiddels niet meer zijn.

Het was een geweldige avond met hapjes, drankjes, een DJ en er werd gekletst en gedanst. Een kleine foto-impressie met niet al te herkenbare mensen, omdat ik niet weet of iedereen dat even fijn vind.

Wij hadden een topavond en ik denk dat we niet de enigen waren.

Villa Maria 2

2 jaar geleden schreef ik er al eens over: Villa Maria. Lees dit even terug voor de broodnodige achtergrondinformatie. En wie schetst mijn verbazing dat de villa (weer) te koop staat!

Enthousiast appte ik vriendin E, die mijn vreugde meteen temperde: “We kunnen het nog steeds niet betalen!” Oh nee. Maar ik liet het er niet bij zitten. Op Funda zag ik dat er een soort appartementje op zolder is (en ik was helemaal vergeten dat ik dat in mijn onschuld al eens aan blogvriendin Emie had toegezegd). Als we nu de beide hoogbejaarde moeders (die van Pieter en die van vriendin E) eens op zolder zouden huisvesten? Met de verkoop van al onze huidige woningen zouden we dan toch een heel eind komen.

Vriendin E had er een hard hoofd in. “Hoe zie jij dat voor je met 4 eigenwijze mensen en 2 korte lontjes in één huis?” Ik moest even goed nadenken wie de eigenwijze mensen en wie de korte lontjes waren. “Toch lijkt het mij een goed plan”, hield ik vol. “Het is de ideale oplossing ook met het oog op toekomstig mantelzorgen.” Maar helaas hield E voet bij stuk.

Gelukkig las ik daarna in mijn blogje van 2 jaar terug dat Emie haar huis in Italië en dat in Delft wel wil inruilen voor een plekje op zolder in Villa Maria. Mag de wijnboer er gerust ook bij komen.