Eten en drinken

Thee

Hermieneke Eten en drinken, Familie, Hobby's, Kunst en cultuur, Studeren, Vrienden

Afgelopen vrijdag begon mijn eerste HOVO-cursus van het jaar. Samen met zus F en vriendin Q had ik mij aangemeld bij een cursus over Chinese thee. Toen vorige week de deelnemerslijst binnenkwam, zag ik dat ook vriend H zich had aangemeld. Best logisch, want hij is China- en theefan. Op de lijst zag ik ook nog een 2e Hermien en dat is best bijzonder, want zo vaak kom ik geen naamgenoten tegen.

Het was weer een feest van grijze dakduiven. Niet verwonderlijk, want bedoeld voor ouderen (boven de 50, maar in de praktijk vooral boven de 70). De naamgenote bleek in de Middeleeuwen biologie gestudeerd te hebben en had nog college gelopen bij mijn vader. Dat was wel heel grappig, want we waren nooit eerder mensen tegengekomen die hem hadden gekend. Nou ja, niet in HOVO-kringen in Leiden om precies te zijn.

De theeles was heel erg leuk. Zelf hou ik eigenlijk niet echt van thee behalve als ik ziek ben, maar dat gaf niet. Mijn persoonlijke doel van deze cursus is om uit te vinden of ik Chinese thee misschien wel lekker vind. De cursus bestaat uit twee componenten: theorie over het hele theeproces van pluk tot theekopje en het proeven van diverse soorten. De docente doet het ontzettend leuk. Heel relaxt en alles is goed wat je doet en wat je lekker of vies vindt. Ze hoopt alleen wel dat we na de cursus ook soort en kwaliteit kunnen onderscheiden.

Helaas zit er natuurlijk ook weer een betweter in de groep. Getooid met een grote nierband over zijn overhemd (wandelende nier? gevaarlijke motorrijder? aansteller?) wist hij in twee uur tijd 50 vragen te stellen allemaal bedoeld om zijn kennis te etaleren. Zo jammer!

Startpunt Leidschenhage

Hermieneke Eten en drinken, Vroeger, Wandelen

Vorige week was het heel even mooi weer – zonnig en niet te koud – dus reden wij met tram 19 vanaf het beginpunt bij het station van Delft tot het eindpunt in Leidschendam bij de Mall van Nederland. Vroeger heette dat gewoon winkelcentrum Leidschenhage en als ik daar met mijn moeder ging winkelen (want shoppen bestond toen nog niet), was het feest.

Pieter keek bedenkelijk en dat snapte ik best. Maar soms gaat nostalgie voor. Het was inderdaad niet verheffend, een overdekt winkel centrum zoals er veel zijn. Maar gelukkig zit er ook een Bever en toevallig had ik (g)een wandelrugzakje nodig. Ze verkochten ook petten met ingebouwde koeling: ook nooit weg.

Goed geslaagd was het tijd om te lunchen. En hoewel het winkelcentrum niet fantastisch was, was de lunchplek aan het water dat zeker wel!

Daarna een niet zo heel lange wandeling gemaakt, ik denk een kilometer of 13, door Marlot, via Duindigt en langs museum Louwman. Niet te lang, wel een leuke wandeling. We passeerden een kleine vlindertuin met bankje, maar helaas waren de vlinders ver te zoeken 😩

Boterbrug

Hermieneke Delft, Eten en drinken

Afgelopen zaterdag gingen we uit eten. Uitgesteld, want het was eigenlijk al eerder gepland om de vakantie gezellig af te sluiten. Nou ja, we weten hoe dat afliep en griep en lekker eten gaan nu eenmaal niet samen.

Er is sinds een maand een nieuw restaurant in Delft. Het is een bistro en heet De Boterbrug. Een logische naam, want het etablissement bevindt zich op de Boterbrug. Dat is de breedste brug van Delft waarvan je nauwelijks ziet dat het een brug is.

In het pand zat vroeger meer dan 25 jaar de bekende ijssalon Van Bokhoven. De rijen stonden daar in de zomer tot aan het station. In 2003 stopten de broers van Bokhoven ermee en werd het pand verkocht. Er kwam een restaurant, Plan B, waar je Indisch kon eten. Ik at er een keer met vriendin C, maar dat was geen onverdeeld positieve ervaring. De eigenaars werden gaandeweg de avond steeds vrolijker dankzij de vele drankjes die zij aan de bar nuttigden. Jammer genoeg werden ze ook steeds vervelender. En de man had al een slechte eerste indruk gemaakt door bij binnenkomst te vragen waar wij vandaan kwamen. Hij wilde vervolgens niet geloven dat wij allebei in Delft woonden, want hij “had ons nog nooit eerder gezien”. Hij heeft ons daarna dus ook nooit meer gezien.

Terug naar de Boterbrug. Wat zal ik ervan zeggen? Wij hebben in elk geval heerlijk gegeten! Maar een restaurant waar je een krukje voor je tas krijgt, is toch lichtelijk bevreemdend. Ik hing mijn tas vervolgens gewoon aan de stoelleuning, omdat ik dacht dat de ober mij in de maling nam. Maar daarna kwam hij met een iets groter exemplaar, zodat mijn tas er niet af zou vallen 😱.
De inrichting was prima. Mooi gedekte tafels met wit linnen, rustige kleuren op de muren en een prettige verlichting. Helemaal niks mis mee.

Verder staat er een piano, waar een van de gasten een paar keer achter plaatsnaam om Franse chansons te spelen. Dat was op zich niet onaardig, maar daarna werden alle gasten uitgenodigd om te spelen dan wel te zingen. Gelukkig ging niemand daarop in, want ik ben geen voorstander van live-muziek in een restaurant en al helemaal niet van live-muziek door amateurs.

Rest mij nog de andere gasten te recenseren. De pianist hoorde bij een gezelschap gepensioneerde artsen, die best wel met zichzelf ingenomen waren. Gelukkig zaten zij redelijk ver weg en drong hun conversatie zich niet aan ons op. Naast ons zat een stel dat net verkering had en elkaars hand de hele tijd vasthield. Ook als dat erg ongemakkelijk was qua naar binnen werken van de gerechten. De man had bovendien een enorm indringende, zeurende stem, dus het kostte mij soms moeite om niet mee te luisteren met hun gesprek. De vrouw was Spaans en vroeg zich af waarom alles op de kaart uit de Franse keuken kwam. Zij had enorm trek in paëlla en een goed glas Rioja. Daar werd ik dan wel weer erg moe van. “Zegt het woord ‘bistro’ u iets?” wilde ik steeds vragen.

Al met al zijn we toch positief over deze nieuwe aanwinst. Na afloop kwam er een enorm dik gastenboek op tafel met het verzoek daar iets in te schrijven. Uiteraard heb ik dat gedaan en ik eindigde met de standaardzin: ‘Wij komen zeker terug” en dat meen ik echt.

Lof der Geneeskunst

Hermieneke Eten en drinken, Kunst en cultuur, Uitstapjes

Zoals al sinds de jaren 10 dezer eeuw gebruikelijk is, ging ik vanmiddag met collega Q naar de Lof der Geneeskunst. Ooit zijn we daar terechtgekomen omdat het onderwerp iets met hart- en vaatziekten te maken had. Onder werktijd naar De Doelen, wat wil je nog meer? We vonden het zo leuk dat we sindsdien ook gaan als het onderwerp niets met ons werk te maken heeft.

Het leuke van Lof der Geneeskunst is de afwisseling tussen medisch inhoudelijke lezingen door topwetenschappers en optredens van topstudenten van Codarts, de kunstopleiding in Rotterdam voor muziek, dans en circus. Verder krijgen jonge, veelbelovende onderzoekers van het Erasmus MC tijdens Lof der Geneeskunst de Erasmus MC Fellowships uitgereikt. Daarmee kunnen zij een aantal jaar onderzoek doen. En dit jaar was er voor het eerst ook een Fellowship voor een docent.

Het idee van deze middag is om de inwoners van de stad uitleg te geven over en inzicht in het wetenschappelijke werk in het Erasmus Medisch Centrum: de resultaten en de stand van zaken. Maar ook uitleggen wat de maatschappij eraan heeft. Zelf noemen zij het wel hun cadeau aan de stad. Het is in ieder geval altijd een klein feestje met borrel en lekkere hapjes na afloop.

Lof der Geneeskunst is een succes. De grote zaal van De Doelen zit altijd stampvol. Ook deze middag weer. Het thema was Zorgen voor de jonge generatie en de 3 lezingen waren superinteressant. Onderwerpen die besproken werden waren de eerste 1000 dagen die zo belangrijk zijn voor de ontwikkeling van een kind, risico’s en veerkracht bij kwetsbare jongeren en jongerenparticipatie in tijden van crisis (praat eens met jongeren in plaats van over jongeren). Tussendoor de optredens. Een bijna beklemmend aandoend ballet (imPOSSIBLE LOVE), een circusact met 3 mensen en een diabolo waarbij ik voortdurend mijn adem moest inhouden van angst en een zangeres en gitarist waar ik wat minder van onder de indruk was.

Na afloop gingen we uit eten met oud-collega C bij Athiti, een Indiaas restaurant. Lekker gegeten en gezellig bijgepraat. Het was weer een leuke dag zo na de vakantie. Op deze manier kan ik wel weer wennen aan het gewone leven.

De Parade

Hermieneke Eten en drinken, Kunst en cultuur, Uitstapjes

Afgelopen dinsdag gingen we naar De Parade in Den Haag. Zoals inmiddels traditie is, hadden we het bezoek gepland met onze buurvrienden M en H. Wat jammer dat vriendin M ziek was en niet mee kon!

Na een onderbreking van twee jaar was het enorm leuk om weer over het terrein te struinen, een drankje te drinken en verschillende voorstellingen te bezoeken. We hadden een nogal strak ingepland programma (met dank aan H), dus af en toe moesten we ons haasten om op tijd (of net iets te laat) bij de volgende tent te komen.

Tussendoor hadden we nog net tijd voor een curry. Aangeprezen als mild-pittig vraag ik mij nog steeds af hoe gewoon pittig dan zou hebben gesmaakt. Maar het stond snel voor onze neus en smaakte erg lekker.

De opbouw van onze voorstellingen was goed gekozen en we eindigden met het absolute hoogtepunt van de avond: Steef de Jong met Een Luitenant. In zijn eentje speelt Steef, een beetje een oenige jongeman, alle rollen in deze Weense operette. Dus niet alleen de luitenant zelf, maar ook zijn verloofde (een prinses), het kamermeisje, de koning, een neef van de koning en een heel Weens damesorkest. Het decor is een levensgroot boek waarin alle verschillende scènes en personages zijn afgebeeld en waar de luitenant op ingenieuze wijze doorheen kruipt, met zijn verloofde een dansje doet en verschillende duetten zingt. Razend knap!

Tot slot nog een tip voor een tussendoortje: Hendrick’s Komkommerkabinet. Het is een soort kruising tussen een poppenhuis en een museum met “een serie wonderbaarlijke en nooit-vertoonde komkommers”. Met aan het einde een gin-tonicbar 🍸

Lente

Hermieneke Eten en drinken, Op zolder, Vrienden, Wandelen, Winkelen

Het was de afgelopen tijd heerlijk weer, je voelt de lente in de lucht. Ik heb er van geprofiteerd. De twee keer uitgestelde wandeling Delftse Hout met lunch bij Café du Midi met collega’s Q en P had niet beter getimed kunnen zijn dan afgelopen vrijdag. Het was druk, dus we moesten een tijd wachten op een tafeltje. Collega Q en de serveerster kregen een innige band. Steeds als Q op sprong van ons wachtbankje en op een leeggekomen tafeltje afvloog, werd zij teruggezonden door de pittige (wel heel aardige) serveerster met de woorden: “Nee, dit is een tafeltje voor 2 personen, niet voor 3.” Maar uiteindelijk zaten we op de beste plek 😀. Geduld is een schone zaak.

Gisteren met vriendin K in Den Haag gewinkeld en geluncht. Ook weer zo’n vaak uitgestelde afspraak, maar nu kon het. Vriendin K is goed geslaagd, ik nog niet. Zij wilde een jurkje. Voor een bruiloft in de zomer en ik was op zoek naar gouden laarsjes. Dat laatste is lastig, want ik wil eigenlijk gewoon de laarsjes die ik had. Die waren perfect, maar na 2 keer nieuwe hakken kon het echt niet meer. Met pijn in het hart gooide ik ze weg en vind dan maar eens een waardige vervanging. Mission impossible. Maar toen ik weer thuis was, stuurde K mij een link naar Mansfield met redelijk perfecte gouden laarsjes. Deze week ga ik even bij de winkel kijken. Ik heb weer hoop!

Thuis zijn we weer in verbanning op zolder, omdat de parketvloer een onderhoudsbeurt heeft gehad. Daarna mag je er 24 uur niet op lopen. Lastig is dat we dan dus ook niet in de keuken kunnen komen. Heel vervelend….’s avonds lekker uit eten dus. En de vloer ligt er weer prachtig bij.

Vandaag lijkt ook weer een mooie dag te worden. Ik ga ervan genieten!

Een maand later …

Hermieneke Delft, Eten en drinken, Vrienden, Werk

Tjonge, zolang niet geschreven en dat terwijl er weer zoveel meer mag en kan. Waarom heb ik ons nachtje in landgoed Duin en Kruidberg niet beschreven? Heerlijk gegeten, goed gezelschap (zus en zwager, altijd gezellig) en een rioollucht in de slaapkamers. Oké, dat laatste was minder fijn.

Of het etentje voor Pieters verjaardag afgelopen vrijdag? Als vanouds bij Einstein, waar de eigenaren Robert en Eva maar net op tijd genezen waren van Covid en dus weer voor ons konden koken.

Of het gezellige koffiedrinken en wandelen met collega Q en oud-collega C in de lockdowntijd. Maar wel in Rotterdam (💙) op het Eiland van Brienenoord. Echt een aanrader! Inclusief 3 grote grazers.

Voor het eerst in jaren weer een Escaperoom gedaan met vrienden F en K in een oude wijnkelder in Delft. Dat was ook al zo heerlijk! We waren onze routine totaal kwijt, maar het was én een leuke escaperoom én supergezellig dat het weer mocht. Dat laatste was dan weer te danken aan de Kamer van Koophandel, die deze escaperoom heeft ingeschreven als een sportaccomodatie 😯. En dat terwijl ik anti-sport ben.

Ook niet te vergeten de diverse “weg-met-corona-feestjes-mét-bubbels” bij onze buren vanwege verjaardagen en pensioenen. Het helpt trouwens echt. Sinds maart 2020 hebben wij heel lang min of meer uitsluitend contact met onze viendburen gehad. Om covid buiten de deur te houden dronken wij bij elk etentje bubbels in diverse soorten en maten. En kijk: het bewijs is geleverd! Bubbels maken je immuun voor covid. Niemand van ons vieren is besmet geraakt. Shout-out for bubbels!

Vorige week weer een dagje naar kantoor geweest. Totaal uitgestorven, maar reuze gezellig met de paar collega’s die er wel waren. Nu maar hopen dat het binnenkort ook weer mag zonder heel goede redenen in 4-voud ingediend en goedgekeurd door het afdelingshoofd én het hoofd van de kantoorfaciliteiten. Ik kijk er wel naar uit, af en toe. Kantoortuin op de koop toenemend.

Nou, ik weet niet waarom ik hier niet allemaal uitgebreide verhalen van heb gemaakt, maar ik beloof beterschap.

High tea met henna

Hermieneke Beestenboel, Eten en drinken, Werk

Vorige week had collega M ons uitgenodigd op een high tea waarbij wij een hennaversiering konden laten zetten. Het was een supergezellig middag. M dacht dat wij allemaal 6 weken geen eten hadden gehad. Bovendien vreesde ze dat we de zes weken erna geen tijd zouden hebben om boodschappen te doen. Dat was allemaal niet zo, maar wij lieten het ons toch maar aanleunen allemaal. We hebben enorm zitten genieten van alle overheerlijke hapjes die klaarstonden. En aangevuld werden. En nog eens aangevuld werden. Er bleef ook nog wat over. Dat kregen we mee naar huis in twee gebaksdoosjes (twee doosjes per persoon 😁). Voor thuis, net nIet genoeg voor zes weken. Maar wel nog de hele week ruimschoots van gesnoept met zijn tweeën.

Om beurten mochten we aanschuiven voor de hennabehandeling. Sommige collega’s lieten één hand doen, andere twee handen of zelfs twee voeten. De hennamevrouw maakte er prachtige kunstwerken voor én allemaal anders.

Na het aanbrengen van de hennepzaad moest het eerst een tijd intrekken. Pas als het ging brokkelen, mocht de henna afgespoeld worden met olie. Eerst is de tekening nog lichtoranje, maar na 24 uur was het al een stuk donkerder. En na 48 uur is de kleur het meest intens. Leuk proces om op je eigen handen te volgen

Naast de heerlijke hapjes, de mooie hennaversiering en de gezelligheid, werd de feestvreugde nog verhoogd door Dunja en Dusha. Twee überschattige vogels. Ze kwamen na een uurtje wennen gezellig op mijn rug en schouder zitten en ik had ze bijna in mijn fietstassen mee naar huis genomen. Ik dacht nog net op tijd aan Ouranos.

De Centrale fka De Koornbeurs

Hermieneke Delft, Eten en drinken, Vrienden, Vroeger

In het centrum van Delft naast de Visbanken staat een prachtig gebouw: de Koornbeurs. Het heeft in de loop der tijd diverse functies gehad. Ooit begonnen als vleeshal, in het begin van de vorige eeuw nog een poosje champignonkwekerij geweest en veilingplaats voor eieren en paardenmest. Leuke combinatie ook. In 1939 werd de kelder ingericht als commandocentrum voor de Delftse luchtbescherming. Sinds de jaren 60 is het verenigingsgebouw van studentenvereniging SSR Delft; later omgedoopt tot OJV De Koornbeurs, niet meer alleen voor studenten, maar voor alle jongeren.

De Koornbeurs had in de jaren 90 toen wij in Delft kwamen wonen een openbare eettafel waar (voornamelijk) studenten kwamen eten. Maar er was ook een tafel waar gepensioneerde hippies samenkwamen. Tot onze verbazing aten ook onze vrienden E&E – toen allang geen studenten meer – in de Koornbeurs. Elke werkdag van maandag t/m vrijdag. Lekker makkelijk en dan had je een fijn lange avond. Het leek mij drie keer niks.

Maar toen wij in 2001 twee weken onze keuken niet konden gebruiken wegens verbouwing gingen wij toch met ze mee. Elke avond klokslag 18 uur troffen we elkaar bij de ingang. Ik gewapend met tafelkleedje en waxinelichtjes, want het moet wel een beetje gezellig zijn. De Koornbeurs met zijn formicatafeltjes en nauwelijks verlichting had namelijk een nogal morsige uitstraling. Het eten bleek enorm smakelijk. Na afloop gingen we bij het Boterhuis nog een kopje koffie drinken. Prima tijdelijke oplossing.

Sinds begin deze eeuw was er wel steeds gedoe met de kok, werd het pand eigenlijk ook te duur voor de vereniging. De eettafel is uiteindelijk verdwenen en de vereniging zit alleen nog in de kelder. In de rest van het gebouw is tegenwoordig een restaurant gevestigd: De Centrale. Gisteravond hebben wij er met E&E gegeten. Beetje nostalgisch zitten zwijmelen…. Nou, nee, dat dan weer niet. Nostalgie is niet helemaal ons ding. Maar het was weer gezellig en het eten was overheerlijk. Ik had geen tafelkleedje of waxinelichtjes bij me, maar dat was gelukkig ook niet nodig. Hoewel het keukengedeelte op de bovenverdieping met de afhaalbalie er nog precies hetzelfde uitzag, was het restaurantgedeelte aanzienlijk minder obscuur dan vroeger.