Kerst 2024
Eten en drinken
Weekeind Nijmegen
Vorige week hadden we een familiedag op zondag ergens in een jachtslot op de Mookerhei. De dag ervoor reisden we alvast naar Nijmegen en bezochten daar het Velorama oftewel Fietsmuseum. Een enorme verzameling oude fietsen! Erg leuk om te zien, maar ook erg stoffig (tip: koop een stofzuiger en laat de vrijwilliger die aan de kassa zat te dutten, eens lekker de handen uit de mouwen steken). Gelukkig was het prachtig weer en konden we het stof er weer uitlopen langs de Waal.
’s Avonds hadden we een tafeltje gereserveerd in Bistro Berlin. Daar bleek Ron Blaauw mede-eigenaar te zijn en dat was een beetje jammer. Ron ziet zijn gasten namelijk vooral als een dikke portemonnee. Alle tafeltjes waren dan ook dubbel geboekt en de verschillende gangen werden er met een noodgang doorheen gejaagd. Zo snel, dat we zelfs het eerste glas van het wijnarrangement hebben overgeslagen, omdat we nog aan het aperitief zaten bij gang 1. Maar: het was wel heel erg lekker eten, dus dat hield ons op de been.
De volgende dag per fiets naar de Mookerhei. Eerst gewandeld met een eliteclubje (de meeste ooms en tantes en neven en nichten sliepen lekker uit of kwamen van ver). Wat is de omgeving van Nijmegen toch mooi! We hadden er een paar jaar geleden al eens een week gewandeld en herkenden de uitzichttoren 😀
Na de wandeling was er een high tea, waar gelukkig een redelijk omvangrijke groep familie aanschoof. Superleuk om weer eens bij te praten met deze en gene en om de jongste aanwinst van de famile te aanschouwen. Pas 8 maanden is hij en hij leek het allemaal heel gezellig te vinden. Net als wij.
Naar de film
Dinsdag ging ik met een paar oud-collega’s naar de film. Vorig jaar is er naast het kantoor van de Hartstichting een Pathébioscoop geopend (eindelijk is een van de in 2012 beloofde terrasjes gerealiseerd, jammer dat ik weg ben) met daarin een Berenrestaurant. Eerst dus een hapje eten met vier collega’s en daarna – met nog maar de helft – door naar de film.
Eten bij De Beren is altijd een wat aparte ervaring. Zo ontbreekt de groente vrijwel geheel en krijg je voorafgaand aan de gerechten een soort pepermuntjes in een plastic verpakking. De bedoeling is om heel hard in het midden te drukken, zodat er binnenin van alles openspringt. Je eindigt dan met een natte tissue waarmee je je handen kunt verfrissen 😱. Erg goed voor de plastic soep zullen we maar zeggen.
P en ik hadden kipsaté gekozen en daar bleek je een paar sportsokken van De Beren bij de krijgen. Ook heel apart!
Daarna de bioscoop in. Alweer P had haar ING-punten ingezet om korting op het kaartje te krijgen. Aangezien ik jaren geleden uit woede de ING had opgezegd (iets met graaiende managers), wilde ik al de hoofdprijs betalen. Maar Q had ook nog duizenden ING-punten, zodoende kunnen wij samen nog jaren elke week met korting naar de film. Het jongetje bij de kassa was supergeduldig, want het duurde wel even voordat Q de punten had gevonden en op haar telefoon had geladen.
De stoelen in de zaal waren bijzonder luxueus. P lag horizontaal en had de beensteunen ook helemaal uitgeklapt. Het verbaasde mij dat ze niet in slaap viel. Hoewel, de film – It Ends with Us – was niet saai. Het ging namelijk onder andere over huishoudelijk geweld. Ik bleef toch een beetje hangen in de vraag: “Waarom doen mensen toch zo dom?” Nog niet eens vanwege het niet-vluchten-voor-geweld, want dat is op zich een bekend fenomeen dat mensen te lang in een gewelddadige relatie blijven hangen. Nee het ging mij vooral om het verzwijgen van allerlei zaken, die je normaal gesproken in een relatie aan elkaar vertelt. Nou ja, ga de film eventueel gewoon zelf zien. Ik geef een 7, dus dat is prima te doen.
SPOILERALERT
Let vooral op de geboorte van de baby aan het eind van de film. Was voor mij een hoogtepuntje toen die al glibberend, bebloed en betalkt en met zo’n niet-charmante-en-nog-niet-doorgeknipte-navelstreng, door de vader werd bejubeld als “de mooiste baby van de wereld” 😂.
Een welbesteed dagje
Gisteren – op een lekker warme dag – fietste ik naar Blijdorp. Mijn jaarkaart komt al meteen goed van pas, want ik had gelezen dat er een giraffenbaby was geboren.
Na minstens drie keer verkeerd te zijn gereden, omdat Google het vertikte om de kaart om te draaien, zodat ik steeds linksaf sloeg als het rechtsaf moest zijn en vice versa, kwam ik alsnog in de dierentuin.
Ik zocht naar de nieuwe baby, maar vond weliswaar een nieuw olifantje, maar de giraffen waren niet verblijd met gezinsuitbreiding. Ik kon het geboortebericht ook nergens meer terugvinden, dus hou het maar op een seniorenmomentje….
Na een uurtje langs dieren geslenter te hebben, fietste ik naar het centrum van Rotterdam waar ik had afgesproken met twee oud-collega’s voor een lunch. We zaten heerlijk buiten en kletsten bij. Vergeten om foto’s te maken totdat ik op het toilet kwam. Die foto wil ik jullie niet onthouden 😀.
Daarna fietste ik weer terug naar Delft. Deze keer zonder verkeerd af te slaan. Het was een welbestede dag.
Thee
Afgelopen vrijdag begon mijn eerste HOVO-cursus van het jaar. Samen met zus F en vriendin Q had ik mij aangemeld bij een cursus over Chinese thee. Toen vorige week de deelnemerslijst binnenkwam, zag ik dat ook vriend H zich had aangemeld. Best logisch, want hij is China- en theefan. Op de lijst zag ik ook nog een 2e Hermien en dat is best bijzonder, want zo vaak kom ik geen naamgenoten tegen.
Het was weer een feest van grijze dakduiven. Niet verwonderlijk, want bedoeld voor ouderen (boven de 50, maar in de praktijk vooral boven de 70). De naamgenote bleek in de Middeleeuwen biologie gestudeerd te hebben en had nog college gelopen bij mijn vader. Dat was wel heel grappig, want we waren nooit eerder mensen tegengekomen die hem hadden gekend. Nou ja, niet in HOVO-kringen in Leiden om precies te zijn.
De theeles was heel erg leuk. Zelf hou ik eigenlijk niet echt van thee behalve als ik ziek ben, maar dat gaf niet. Mijn persoonlijke doel van deze cursus is om uit te vinden of ik Chinese thee misschien wel lekker vind. De cursus bestaat uit twee componenten: theorie over het hele theeproces van pluk tot theekopje en het proeven van diverse soorten. De docente doet het ontzettend leuk. Heel relaxt en alles is goed wat je doet en wat je lekker of vies vindt. Ze hoopt alleen wel dat we na de cursus ook soort en kwaliteit kunnen onderscheiden.
Helaas zit er natuurlijk ook weer een betweter in de groep. Getooid met een grote nierband over zijn overhemd (wandelende nier? gevaarlijke motorrijder? aansteller?) wist hij in twee uur tijd 50 vragen te stellen allemaal bedoeld om zijn kennis te etaleren. Zo jammer!
Startpunt Leidschenhage
Vorige week was het heel even mooi weer – zonnig en niet te koud – dus reden wij met tram 19 vanaf het beginpunt bij het station van Delft tot het eindpunt in Leidschendam bij de Mall van Nederland. Vroeger heette dat gewoon winkelcentrum Leidschenhage en als ik daar met mijn moeder ging winkelen (want shoppen bestond toen nog niet), was het feest.
Pieter keek bedenkelijk en dat snapte ik best. Maar soms gaat nostalgie voor. Het was inderdaad niet verheffend, een overdekt winkel centrum zoals er veel zijn. Maar gelukkig zit er ook een Bever en toevallig had ik (g)een wandelrugzakje nodig. Ze verkochten ook petten met ingebouwde koeling: ook nooit weg.
Goed geslaagd was het tijd om te lunchen. En hoewel het winkelcentrum niet fantastisch was, was de lunchplek aan het water dat zeker wel!
Daarna een niet zo heel lange wandeling gemaakt, ik denk een kilometer of 13, door Marlot, via Duindigt en langs museum Louwman. Niet te lang, wel een leuke wandeling. We passeerden een kleine vlindertuin met bankje, maar helaas waren de vlinders ver te zoeken 😩
Koningsdag 2023
Feest in Rotterdam: ik zit gekluisterd aan de buis met een koninklijke macaron. Wat wil je nog meer?
Boterbrug
Afgelopen zaterdag gingen we uit eten. Uitgesteld, want het was eigenlijk al eerder gepland om de vakantie gezellig af te sluiten. Nou ja, we weten hoe dat afliep en griep en lekker eten gaan nu eenmaal niet samen.
Er is sinds een maand een nieuw restaurant in Delft. Het is een bistro en heet De Boterbrug. Een logische naam, want het etablissement bevindt zich op de Boterbrug. Dat is de breedste brug van Delft waarvan je nauwelijks ziet dat het een brug is.
In het pand zat vroeger meer dan 25 jaar de bekende ijssalon Van Bokhoven. De rijen stonden daar in de zomer tot aan het station. In 2003 stopten de broers van Bokhoven ermee en werd het pand verkocht. Er kwam een restaurant, Plan B, waar je Indisch kon eten. Ik at er een keer met vriendin C, maar dat was geen onverdeeld positieve ervaring. De eigenaars werden gaandeweg de avond steeds vrolijker dankzij de vele drankjes die zij aan de bar nuttigden. Jammer genoeg werden ze ook steeds vervelender. En de man had al een slechte eerste indruk gemaakt door bij binnenkomst te vragen waar wij vandaan kwamen. Hij wilde vervolgens niet geloven dat wij allebei in Delft woonden, want hij “had ons nog nooit eerder gezien”. Hij heeft ons daarna dus ook nooit meer gezien.
Terug naar de Boterbrug. Wat zal ik ervan zeggen? Wij hebben in elk geval heerlijk gegeten! Maar een restaurant waar je een krukje voor je tas krijgt, is toch lichtelijk bevreemdend. Ik hing mijn tas vervolgens gewoon aan de stoelleuning, omdat ik dacht dat de ober mij in de maling nam. Maar daarna kwam hij met een iets groter exemplaar, zodat mijn tas er niet af zou vallen 😱.
De inrichting was prima. Mooi gedekte tafels met wit linnen, rustige kleuren op de muren en een prettige verlichting. Helemaal niks mis mee.
Verder staat er een piano, waar een van de gasten een paar keer achter plaatsnaam om Franse chansons te spelen. Dat was op zich niet onaardig, maar daarna werden alle gasten uitgenodigd om te spelen dan wel te zingen. Gelukkig ging niemand daarop in, want ik ben geen voorstander van live-muziek in een restaurant en al helemaal niet van live-muziek door amateurs.
Rest mij nog de andere gasten te recenseren. De pianist hoorde bij een gezelschap gepensioneerde artsen, die best wel met zichzelf ingenomen waren. Gelukkig zaten zij redelijk ver weg en drong hun conversatie zich niet aan ons op. Naast ons zat een stel dat net verkering had en elkaars hand de hele tijd vasthield. Ook als dat erg ongemakkelijk was qua naar binnen werken van de gerechten. De man had bovendien een enorm indringende, zeurende stem, dus het kostte mij soms moeite om niet mee te luisteren met hun gesprek. De vrouw was Spaans en vroeg zich af waarom alles op de kaart uit de Franse keuken kwam. Zij had enorm trek in paëlla en een goed glas Rioja. Daar werd ik dan wel weer erg moe van. “Zegt het woord ‘bistro’ u iets?” wilde ik steeds vragen.
Al met al zijn we toch positief over deze nieuwe aanwinst. Na afloop kwam er een enorm dik gastenboek op tafel met het verzoek daar iets in te schrijven. Uiteraard heb ik dat gedaan en ik eindigde met de standaardzin: ‘Wij komen zeker terug” en dat meen ik echt.
Lof der Geneeskunst
Zoals al sinds de jaren 10 dezer eeuw gebruikelijk is, ging ik vanmiddag met collega Q naar de Lof der Geneeskunst. Ooit zijn we daar terechtgekomen omdat het onderwerp iets met hart- en vaatziekten te maken had. Onder werktijd naar De Doelen, wat wil je nog meer? We vonden het zo leuk dat we sindsdien ook gaan als het onderwerp niets met ons werk te maken heeft.
Het leuke van Lof der Geneeskunst is de afwisseling tussen medisch inhoudelijke lezingen door topwetenschappers en optredens van topstudenten van Codarts, de kunstopleiding in Rotterdam voor muziek, dans en circus. Verder krijgen jonge, veelbelovende onderzoekers van het Erasmus MC tijdens Lof der Geneeskunst de Erasmus MC Fellowships uitgereikt. Daarmee kunnen zij een aantal jaar onderzoek doen. En dit jaar was er voor het eerst ook een Fellowship voor een docent.
Het idee van deze middag is om de inwoners van de stad uitleg te geven over en inzicht in het wetenschappelijke werk in het Erasmus Medisch Centrum: de resultaten en de stand van zaken. Maar ook uitleggen wat de maatschappij eraan heeft. Zelf noemen zij het wel hun cadeau aan de stad. Het is in ieder geval altijd een klein feestje met borrel en lekkere hapjes na afloop.
Lof der Geneeskunst is een succes. De grote zaal van De Doelen zit altijd stampvol. Ook deze middag weer. Het thema was Zorgen voor de jonge generatie en de 3 lezingen waren superinteressant. Onderwerpen die besproken werden waren de eerste 1000 dagen die zo belangrijk zijn voor de ontwikkeling van een kind, risico’s en veerkracht bij kwetsbare jongeren en jongerenparticipatie in tijden van crisis (praat eens met jongeren in plaats van over jongeren). Tussendoor de optredens. Een bijna beklemmend aandoend ballet (imPOSSIBLE LOVE), een circusact met 3 mensen en een diabolo waarbij ik voortdurend mijn adem moest inhouden van angst en een zangeres en gitarist waar ik wat minder van onder de indruk was.
Na afloop gingen we uit eten met oud-collega C bij Athiti, een Indiaas restaurant. Lekker gegeten en gezellig bijgepraat. Het was weer een leuke dag zo na de vakantie. Op deze manier kan ik wel weer wennen aan het gewone leven.
De Parade
Afgelopen dinsdag gingen we naar De Parade in Den Haag. Zoals inmiddels traditie is, hadden we het bezoek gepland met onze buurvrienden M en H. Wat jammer dat vriendin M ziek was en niet mee kon!
Na een onderbreking van twee jaar was het enorm leuk om weer over het terrein te struinen, een drankje te drinken en verschillende voorstellingen te bezoeken. We hadden een nogal strak ingepland programma (met dank aan H), dus af en toe moesten we ons haasten om op tijd (of net iets te laat) bij de volgende tent te komen.
Tussendoor hadden we nog net tijd voor een curry. Aangeprezen als mild-pittig vraag ik mij nog steeds af hoe gewoon pittig dan zou hebben gesmaakt. Maar het stond snel voor onze neus en smaakte erg lekker.
De opbouw van onze voorstellingen was goed gekozen en we eindigden met het absolute hoogtepunt van de avond: Steef de Jong met Een Luitenant. In zijn eentje speelt Steef, een beetje een oenige jongeman, alle rollen in deze Weense operette. Dus niet alleen de luitenant zelf, maar ook zijn verloofde (een prinses), het kamermeisje, de koning, een neef van de koning en een heel Weens damesorkest. Het decor is een levensgroot boek waarin alle verschillende scènes en personages zijn afgebeeld en waar de luitenant op ingenieuze wijze doorheen kruipt, met zijn verloofde een dansje doet en verschillende duetten zingt. Razend knap!
Tot slot nog een tip voor een tussendoortje: Hendrick’s Komkommerkabinet. Het is een soort kruising tussen een poppenhuis en een museum met “een serie wonderbaarlijke en nooit-vertoonde komkommers”. Met aan het einde een gin-tonicbar 🍸