Vrijdag gingen wij met onze buurvrienden M en H naar theater Amare in Den Haag naar een balletvoorstelling The Rite de Spring ofwel Le sacre du printemps van Pina Bausch op de muziek van Stravinsky. Voor de pauze wordt Common grounds gedanst door twee seniordansers, de ene is 75 jaar en de ander zelfs 78. Een rustige en ingetogen voorbereiding op het vuurwerk dat na de pauze zou losbarsten.
Het was een lang uitgesteld uitje, dat ooit in 2019 al was gepland. Wij hadden toen kaarten gekocht voor een optreden van Randy Newman in het voorjaar van 2020. Corona gooide enorm roet in het eten. Niet alleen kwam Randy Newman niet, de voorstelling die wij als vervanging in 2021 hadden geboekt verviel ook door een hernieuwde lockdown. Daarna durfden wij het lange tijd niet aan om weer iets te plannen. Maar nu ging het dan toch lukken. Wij hadden plaatsen op rij 13, dus wat kon er nog misgaan op vrijdag de 13e?
Vooraf was een lezing waar wij ook wel naartoe wilden. In een klein zaaltje stonden de stoelen klaar. Helaas waren er minstens 3x zoveel mensen als stoelen en moesten wij staan. Er bleven maar mensen naar binnen komen, het werd steeds warmer en benauwder en de brandweer had dit absoluut niet goedgekeurd. We keken elkaar aan en zeiden: “Wegwezen!” De koffie in de foyer was lekker en M en ik hadden een prima uitzicht op de verschillende soorten kledij van de andere bezoekers. Prima geregeld dus.
Het ballet was in één woord PRACHTIG. Het is altijd moeilijk om een ballet te beschrijven, dus lees vooral de uitleg op de website van het theater. Ik heb de inleidende lezing geen moment gemist. Ballet moet je gewoon beleven. Dus mocht het mogelijk zijn: ga ernaartoe! Na dit weekeind reizen zij door naar Wuppertal, dus dat zal niet eenvoudig zijn.
Enkele citaten uit de recensie van De Volkskrant:
‘… deze eerste interpretatie van Pina’s choreografie door een ensemble van louter Afrikaanse performers, afkomstig uit onder meer Togo, Ghana, Senegal, Burkina Faso, Zuid-Afrika, Nigeria en Ivoorkust.’
‘Dansen in het besef dat je misschien gaat sterven, vormt een van de belangrijkste redenen waarom zo veel choreografen (en toeschouwers) zich als een magneet aangetrokken voelen totStravinsky’s compositie, speciaal gemaakt voor Vaslav Nijinski’s choreografie van een heidens offerritueel. Bausch maakte met Das Frühlingsopfer een van de beste Sacres uit de dansgeschiedenis, mits die volgens haar precieze intenties wordt uitgevoerd. Wie aan het eind niet echt is uitgeput, heeft het ritueel niet juist gedanst. Dat geldt voor de vrouwen en voor de mannen die hen energiek, woest, soms fysiek dwingend verleiden tot overgave.’
‘De Sacre is een ceremonie waarbij het publiek te gast is om het offerritueel te aanschouwen. De dansers creëren een cirkel. Daarbinnen ligt de focus van al hun energie, motoriek, spanning, ritmes en wrijving, niet bij de overdracht naar buitenstaanders zoals toeschouwers.’
Er stond ook nog een goede tip in de krant, namelijk dat je in de pauze vooral in de zaal moest blijven zitten. Op het toneel worden namelijk vijf containers vol turfmolm over het podium uitgestort. Een groep van 12 mensen trekt met tien harken, twee bezems en twee vuurrode sneeuwscheppen de laag turf strak over de vloer, zodat die in een exact vormgegeven patroon klaar komt te liggen voor de dansers. Dansen op turfmolm is fysiek enorm zwaar. Dat maakt er echt een uitputtingsslag van.
