Afgelopen zaterdag gingen we uit eten. Uitgesteld, want het was eigenlijk al eerder gepland om de vakantie gezellig af te sluiten. Nou ja, we weten hoe dat afliep en griep en lekker eten gaan nu eenmaal niet samen.

Er is sinds een maand een nieuw restaurant in Delft. Het is een bistro en heet De Boterbrug. Een logische naam, want het etablissement bevindt zich op de Boterbrug. Dat is de breedste brug van Delft waarvan je nauwelijks ziet dat het een brug is.

In het pand zat vroeger meer dan 25 jaar de bekende ijssalon Van Bokhoven. De rijen stonden daar in de zomer tot aan het station. In 2003 stopten de broers van Bokhoven ermee en werd het pand verkocht. Er kwam een restaurant, Plan B, waar je Indisch kon eten. Ik at er een keer met vriendin C, maar dat was geen onverdeeld positieve ervaring. De eigenaars werden gaandeweg de avond steeds vrolijker dankzij de vele drankjes die zij aan de bar nuttigden. Jammer genoeg werden ze ook steeds vervelender. En de man had al een slechte eerste indruk gemaakt door bij binnenkomst te vragen waar wij vandaan kwamen. Hij wilde vervolgens niet geloven dat wij allebei in Delft woonden, want hij “had ons nog nooit eerder gezien”. Hij heeft ons daarna dus ook nooit meer gezien.

Terug naar de Boterbrug. Wat zal ik ervan zeggen? Wij hebben in elk geval heerlijk gegeten! Maar een restaurant waar je een krukje voor je tas krijgt, is toch lichtelijk bevreemdend. Ik hing mijn tas vervolgens gewoon aan de stoelleuning, omdat ik dacht dat de ober mij in de maling nam. Maar daarna kwam hij met een iets groter exemplaar, zodat mijn tas er niet af zou vallen 😱.
De inrichting was prima. Mooi gedekte tafels met wit linnen, rustige kleuren op de muren en een prettige verlichting. Helemaal niks mis mee.

Verder staat er een piano, waar een van de gasten een paar keer achter plaatsnaam om Franse chansons te spelen. Dat was op zich niet onaardig, maar daarna werden alle gasten uitgenodigd om te spelen dan wel te zingen. Gelukkig ging niemand daarop in, want ik ben geen voorstander van live-muziek in een restaurant en al helemaal niet van live-muziek door amateurs.

Rest mij nog de andere gasten te recenseren. De pianist hoorde bij een gezelschap gepensioneerde artsen, die best wel met zichzelf ingenomen waren. Gelukkig zaten zij redelijk ver weg en drong hun conversatie zich niet aan ons op. Naast ons zat een stel dat net verkering had en elkaars hand de hele tijd vasthield. Ook als dat erg ongemakkelijk was qua naar binnen werken van de gerechten. De man had bovendien een enorm indringende, zeurende stem, dus het kostte mij soms moeite om niet mee te luisteren met hun gesprek. De vrouw was Spaans en vroeg zich af waarom alles op de kaart uit de Franse keuken kwam. Zij had enorm trek in paëlla en een goed glas Rioja. Daar werd ik dan wel weer erg moe van. “Zegt het woord ‘bistro’ u iets?” wilde ik steeds vragen.

Al met al zijn we toch positief over deze nieuwe aanwinst. Na afloop kwam er een enorm dik gastenboek op tafel met het verzoek daar iets in te schrijven. Uiteraard heb ik dat gedaan en ik eindigde met de standaardzin: ‘Wij komen zeker terug” en dat meen ik echt.