Month: februari 2023

Julien Clerc: Les Jours Heureux

Hermieneke Familie, Muziek

Gisteren togen we naar Nijmegen voor een concert van Julien Clerc. Het plan was om samen met M en V te gaan, een tante en oom van Pieter, die in Nijmegen wonen en ook erg van Franse chansons houden. Tante en oom klinkt misschien oud, maar M is de jongste zus van mijn schoonmoeder, die op haar beurt de oudste zus is in een groot Brabants gezin. Kortom, M en V voelen totaal niet als een tante en oom, maar gewoon als generatiegenoten.

In april vorig jaar had ik al kaartjes gekocht. Dit was nadat zij onze kaartjes voor Patrick Bruel hadden overgenomen, omdat Pieter en ik corona hadden. Ook deze keer rustte er geen zegen op, want helaas kon M niet mee. Zij is herstellende van een operatie. Maar we waren desalniettemin van harte welkom om te komen logeren en V had een bevriende francofiel gevonden die graag gebruik maakte van het vierde kaartje.

In de loop van de middag arriveerden we bij hen en dronken koffie, kletsen bij, dronken een wijntje en kletsen nog meer bij en aten een hapje en kletsen nog even bij. Toen kwam vriend C ons ophalen en vertrokken we naar Concertgebouw De Vereeniging, naar zeggen het gebouw met de mooiste akoestiek van Nederland.

Het was een geweldige avond. Hoewel je af en toe wel kunt merken dat Julien geen 20 meer is (maar 75) en zijn stem sommige uithalen wat korter en lager moet maken, heeft hij nog niks van zijn uitstraling verloren. Energiek en met een stralende glimlach kan je niet anders (ik in elk geval) dan heel blij worden van zijn optreden. We hebben dus genoten, ook een beetje met het idee dat het misschien wel de laatste keer is dat we hem live zien. Daarom hebben we afgesproken met M en V zodra er ergens in Nederland weer een Franse zanger/zangeres optreedt, wij er met z’n vieren bij zullen zijn. Topplan! 🇫🇷 🎶

Johannes Vermeer in Delft

Hermieneke Actueel, Delft, Geschiedenis, Kunst en cultuur

Met een grootse tentoonstelling in het Rijksmuseum en een spin-off in Museum Prinsenhof is er extra veel aandacht voor Vermeer om mij heen. In al dat PR-geweld kwam ik een podcast tegen: Het Delft van Vermeer. En die is wel een aanbeveling waard.

Het zijn slechts 8 afleveringen van maximaal 20 minuten. De presentator Dide Vonk loopt met David de Haan, conservator van Museum Prinsenhof, door Delft langs plekken die een rol speelden in het leven van Vermeer.

Misschien is het vooral leuk als je – net als ik – zelf te midden van die plekken woont. Alles is hier om de hoek, want Vermeers leven speelde zich af op een vierkante postzegel. Ik zie dan ook meteen voor mij waar ze in de podcast over praten. Op de achtergrond speelt elk kwartier het carillon, ook zo’n fijn Delfts geluid. Maar ik denk dat het ook voor niet-Delftenaren interessant kan zijn. Knoop er ook vooral een bezoekje aan de stad aan vast!

Ik ben zelf pas bij deel 4, maar ik kan de podcast warm aanbevelen. Geen minpuntjes? Ja natuurlijk wel, twee zelfs. Dide is of doet alsof zij een dom wichtje is zodat David de deskundige kan zijn. Heel irritant, maar dat probeer ik te negeren. En ze slaan onze straat over, terwijl die sinds 2015 officieel geldt als Het straatje van Vermeer.

Diverse belevenissen kort samengevat

Hermieneke Actueel

Zo zo, de tijd vliegt als je je het druk hebt. Ik neem mij wel eens voor om elke dag een stukje te schrijven *Homerisch gelach zwelt aan* en daar ga ik dus ook echt mee stoppen (met dat voornemen). Maar nu is het dan toch weer tijd. Ik doe 3 hoogtepunten van de afgelopen dagen.

Vorige week was ik met collega Q naar Utrecht naar een symposium over aangeboren hartaandoeningen. of eigenlijk ging het de hele middag en avond over één specifieke aandoening, namelijk het eenkamerhart. Dat is een ernstige aandoening waarbij een kindje geboren wordt met maar één hartkamer in plaats van twee. Het was een heel interessant symposium waarbij de onderwerpen zich uitstrekten van prenatale diagnostiek tot en met de mogelijkheid van sporten en de (on)wenselijkheid van het nemen van een piercing. Na afloop gingen wij moe maar voldaan uit eten bij de Silk road, een aanrader voor als je een keer in Utrecht bent.

Zondag gingen Pieter en ik naar het Kunstmuseum in Den Haag. Ik zeg nog steeds het Gemeentemuseum, maar wil even laten zien dat ik echt wel van de nieuwe naam op de hoogte ben. Mijn museumkaart die ik in mijn telefoon had gezet, werkte niet. Ik deed al heel trots en blij bij de controle, maar de suppoost liet mij lachend een rood kruisje zien. Gelukkig had ik mijn echte kaart ook bij mij… Er was een kleine zaal met werk van Hans Arp. De moeite waard om goed te bekijken. Het werk van Nicole Eisenman deed mij niet zo veel, du sik rende door naar het poppenhuis van Sara Rothé. dat is uiteraard mijn lievelingsstuk en ik kan er uren bij staan genieten. Na afloop heb ik in de museumwinkel no geen paar ansichtkaarten gekocht die mij goed borduurbaar leken. Wordt vervolgd!

Vanavond stond er eindelijk weer eens een schouwburgbezoekje op de agenda. We gingen naar Koefnoen. Eigenlijk was dit al gepland in 2021, maar toen gooide covid roet in het eten. Het was drukker dan ik verwacht had. Toen ik vorige week de kaartjes kocht, zag de zaal er nog vrij leeg uit. Gelukkig viel het mee, want een half lege zaal is toch minder leuk. Het was beslist een aanrader. Knap zoals een groot televisiesucces het ook in de schouwburg enorm goed doet. Ik was wel blij dat we niet vooraan zaten. Ik ben nooit zo van het “meedoen”. Maar Frans die wel op de eerste rij zat, vond het niet zo erg.