Het Agnetapark

Tijd om eens iets over het Agnetapark te schrijven. Volgens mij heeft mijn Delftse blogvriendin dat ook al eens gedaan, maar beter te vaak dan te weinig.

Het Agnetapark is genoemd naar Agneta van Marken (1847-1909), de echtgenote van Jacques van Marken (1845-1906). Hij was directeur van de Gist- en Spiritusfabriek in Delft. Rond de fabriek liet hij een wijk ontwerpen en bouwen voor zijn werknemers. Huizen met kleine tuintjes, het is maar een voorbeeld van hoe hij goede voorzieningen trof voor zijn werknemers. Ik noem een ongevallenverzekering, winstdeling, bedrijfsopleidingen, scholing voor de kinderen van de arbeiders en uitstapjes. Oké, dat laatste ben ik geen fan van, maar in de 19e eeuw was het wel heel bijzonder.

Het Agnetapark is nog steeds een heel bijzonder wijkje. De huizen vallen meteen op door de gele kozijnen. Het is er groen en er is veel water in de vorm van vijvers. In de Lindenhof, een monumentaal pand, dat destijds diende als recreatie- en cultureel centrum, hebben wij in 1993 nog bijna ons trouwfeest gevierd. Bijna, want tijdens het afspreken van wat feestdetails bleken wij en de uitbater heel verschillende ideeën te hebben over wat een feest is. Maar dat kwam gelukkig helemaal goed op een andere locatie.

Rest mij nog te verwijzen naar de Franse Pierre-Paul Riquet. Hij heeft in de 17e eeuw het Canal du Midi aangelegd tussen de Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan. In 2007 bezochten wij de Sluizen van Fontsérannes in dat kanaal, zie mijn blogje daarover. Pierre-Paul deed mij destijds aan Jacques van Marken denken, dus niet meer dan fair om nu ook naar hem te verwijzen.

Lof der Geneeskunst

Zoals al sinds de jaren 10 dezer eeuw gebruikelijk is, ging ik vanmiddag met collega Q naar de Lof der Geneeskunst. Ooit zijn we daar terechtgekomen omdat het onderwerp iets met hart- en vaatziekten te maken had. Onder werktijd naar De Doelen, wat wil je nog meer? We vonden het zo leuk dat we sindsdien ook gaan als het onderwerp niets met ons werk te maken heeft.

Het leuke van Lof der Geneeskunst is de afwisseling tussen medisch inhoudelijke lezingen door topwetenschappers en optredens van topstudenten van Codarts, de kunstopleiding in Rotterdam voor muziek, dans en circus. Verder krijgen jonge, veelbelovende onderzoekers van het Erasmus MC tijdens Lof der Geneeskunst de Erasmus MC Fellowships uitgereikt. Daarmee kunnen zij een aantal jaar onderzoek doen. En dit jaar was er voor het eerst ook een Fellowship voor een docent.

Het idee van deze middag is om de inwoners van de stad uitleg te geven over en inzicht in het wetenschappelijke werk in het Erasmus Medisch Centrum: de resultaten en de stand van zaken. Maar ook uitleggen wat de maatschappij eraan heeft. Zelf noemen zij het wel hun cadeau aan de stad. Het is in ieder geval altijd een klein feestje met borrel en lekkere hapjes na afloop.

Lof der Geneeskunst is een succes. De grote zaal van De Doelen zit altijd stampvol. Ook deze middag weer. Het thema was Zorgen voor de jonge generatie en de 3 lezingen waren superinteressant. Onderwerpen die besproken werden waren de eerste 1000 dagen die zo belangrijk zijn voor de ontwikkeling van een kind, risico’s en veerkracht bij kwetsbare jongeren en jongerenparticipatie in tijden van crisis (praat eens met jongeren in plaats van over jongeren). Tussendoor de optredens. Een bijna beklemmend aandoend ballet (imPOSSIBLE LOVE), een circusact met 3 mensen en een diabolo waarbij ik voortdurend mijn adem moest inhouden van angst en een zangeres en gitarist waar ik wat minder van onder de indruk was.

Na afloop gingen we uit eten met oud-collega C bij Athiti, een Indiaas restaurant. Lekker gegeten en gezellig bijgepraat. Het was weer een leuke dag zo na de vakantie. Op deze manier kan ik wel weer wennen aan het gewone leven.

Straatsburg

De laatste twee dagen van de vakantie brachten we door in Straatsburg. We hadden een reis vanuit Praag à la de treinreizen van vrienden C en I (veel vertraging, treinen die uitvielen, een onvindbare bus voor het laatste stukje, drie huilende baby’s/peuters in onze coupé’s en dan ben ik de helft nog vergeten), maar het was de moeite waard.

En nu zijn we weer thuis. Ouranos uit het pension gehaald, vakantiewas gedaan, souvenirs in de letterbak gezet en weer helemaal klaar voor het gewone leven.