2 jaar geleden schreef ik er al eens over: Villa Maria. Lees dit even terug voor de broodnodige achtergrondinformatie. En wie schetst mijn verbazing dat de villa (weer) te koop staat!
Enthousiast appte ik vriendin E, die mijn vreugde meteen temperde: “We kunnen het nog steeds niet betalen!” Oh nee. Maar ik liet het er niet bij zitten. Op Funda zag ik dat er een soort appartementje op zolder is (en ik was helemaal vergeten dat ik dat in mijn onschuld al eens aan blogvriendin Emie had toegezegd). Als we nu de beide hoogbejaarde moeders (die van Pieter en die van vriendin E) eens op zolder zouden huisvesten? Met de verkoop van al onze huidige woningen zouden we dan toch een heel eind komen.
Vriendin E had er een hard hoofd in. “Hoe zie jij dat voor je met 4 eigenwijze mensen en 2 korte lontjes in één huis?” Ik moest even goed nadenken wie de eigenwijze mensen en wie de korte lontjes waren. “Toch lijkt het mij een goed plan”, hield ik vol. “Het is de ideale oplossing ook met het oog op toekomstig mantelzorgen.” Maar helaas hield E voet bij stuk.
Gelukkig las ik daarna in mijn blogje van 2 jaar terug dat Emie haar huis in Italië en dat in Delft wel wil inruilen voor een plekje op zolder in Villa Maria. Mag de wijnboer er gerust ook bij komen.
Het was de afgelopen tijd heerlijk weer, je voelt de lente in de lucht. Ik heb er van geprofiteerd. De twee keer uitgestelde wandeling Delftse Hout met lunch bij Café du Midi met collega’s Q en P had niet beter getimed kunnen zijn dan afgelopen vrijdag. Het was druk, dus we moesten een tijd wachten op een tafeltje. Collega Q en de serveerster kregen een innige band. Steeds als Q op sprong van ons wachtbankje en op een leeggekomen tafeltje afvloog, werd zij teruggezonden door de pittige (wel heel aardige) serveerster met de woorden: “Nee, dit is een tafeltje voor 2 personen, niet voor 3.” Maar uiteindelijk zaten we op de beste plek 😀. Geduld is een schone zaak.
Gisteren met vriendin K in Den Haag gewinkeld en geluncht. Ook weer zo’n vaak uitgestelde afspraak, maar nu kon het. Vriendin K is goed geslaagd, ik nog niet. Zij wilde een jurkje. Voor een bruiloft in de zomer en ik was op zoek naar gouden laarsjes. Dat laatste is lastig, want ik wil eigenlijk gewoon de laarsjes die ik had. Die waren perfect, maar na 2 keer nieuwe hakken kon het echt niet meer. Met pijn in het hart gooide ik ze weg en vind dan maar eens een waardige vervanging. Mission impossible. Maar toen ik weer thuis was, stuurde K mij een link naar Mansfield met redelijk perfecte gouden laarsjes. Deze week ga ik even bij de winkel kijken. Ik heb weer hoop!
Thuis zijn we weer in verbanning op zolder, omdat de parketvloer een onderhoudsbeurt heeft gehad. Daarna mag je er 24 uur niet op lopen. Lastig is dat we dan dus ook niet in de keuken kunnen komen. Heel vervelend….’s avonds lekker uit eten dus. En de vloer ligt er weer prachtig bij.
Vandaag lijkt ook weer een mooie dag te worden. Ik ga ervan genieten!
Assepoester was de hele dag druk aan het werk in de keuken. Haar stiefmoeder en twee onaardige stiefzussen zaten lekker languit op de bank te netflixen en Assepoester stond er alleen voor. Uit angst voor corona durfden de drie stieffamilieleden de deur niet uit, dus ook het boodschappen doen lieten zij aan Assepoester over.
Op een dag organiseerde de kroonprins een groot bal in zijn kasteel. Iedereen was uitgenodigd mits hij/zij een QR-code kon laten zien. De twee stiefzussen verheugen zich enorm op de feest, want het gerucht ging dat de kroonprins op het bal een verloofde ging uitkiezen. Uiteraard maakte de stiefzussen veel kans, dachten zij zelf.
Ook Assepoester verheugde zich op het feest. Zij hield van dansen (met of zonder Janssen) en was sowieso wel toe aan een vrije avond. Jammer genoeg stak haar stiefmoeder daar een stokje voor door de telefoon met QR-code van Assepoester af te pakken en in de kluis op te bergen. “Jij hoeft niet naar het bal, As” zei ze pinnig. “De prins zal je niet missen en ik wil dat je vanavond thuis bent om koffie voor mij te zetten.”
Toen de stiefzussen vertrokken waren, bleef Assepoester achter in de keuken en huilde tranen met tuiten. Opeens werd er op de deur geklopt en daar stond haar petemoei, een lieve oude fee. Zij zwaaide met haar toverstokje en opeens had Assepoester een prachtige baljurk aan en sierlijke glazen muiltjes. In haar hand had zij een tasje met smartfone én QR-code. Tot slot toverde de fee vier muizen om in paarden en een pompoen in een prachtige koets. “Voor middernacht thuis zijn hoor, want dan verandert alles weer terug” waarschuwde zij nog. Assepoester knikte braaf en haastte zich naar het bal.
De prins zag haar de balzaal binnenstappen. Hij was direct betoverd en viel als een blok voor Assepoester. Zij dansten de hele avond samen en de prins zag geen ander meisje meer staan. , De stiefzussen zaten zich te verbijten en vroegen zich af wie dat beeldschone meisje eigenlijk was.
Klokslag middernacht reed Assepoester met gierende banden terug naar huis. Net op tijd kwam ze daar aan voordat de koets en de paarden weer verschrompelden tot pompoen en muizen. “Waar kom jij vandaan?” tierde de stiefmoeder. “Ik moest nota bene mijn eigen koffie zetten!” Assepoester antwoordde niet en ging snel naar haar slaapkamer. Zij droomde de hele nacht over de prins.
De volgende dag reed de prins door de stad op zoek naar zijn danspartner van het bal. Het enige dat hij van haar had gevonden op de trappen van het kasteel was een glazen muiltje.
De stiefzussen stormden naar buiten op hun grote, dikke voeten. “Wij wij wij” riepen ze. Maar ze kregen met geen mogelijkheid hun voet in het muiltje. Toen zag de prins Assepoester in de keuken en hij ging naar binnen. Het muiltje paste precies – wie had dat kunnen denken – en hij tilde Assepoester voor op zijn paard en galoppeerde linea recta naar het kasteel terug. Uiteraard trouwden zij en leefden nog lang en gelukkig. De stiefmoeder en -zussen kregen corona en bleven de rest van hun leven dood- en doodmoe. Echt superjammer dat Assepoester niet meer voor ze kon zorgen.
De moraal van dit verhaal: boontje komt om zijn loontje. In vroeger tijden en al helemaal in coronatijden.
Het wordt tijd om eens werk te maken van mijn Sprookjeshuis. Het staat al jaren op zolder en met enige regelmaat vul ik de inboedel aan met een nieuw (onderdeel van een) sprookje. Maar verder gebeurt er niet veel. Dat gaat vanaf nu veranderen. Ik ga hier laten zien wat er zich afspeelt in het Sprookjeshuis en ik begin met de nieuwste aanwinst: de prinses met de gouden bal.
Kijk haar eens blij zijn met haar gouden bal
Wat jammer is van sprookjes – ik heb dat ook nog maar kort geleden ontdekt – is dat ze totaal verkeerd zijn beschreven. De gebroeders Grimm, moeder de Gans (oorspronkelijk Perault) en Hans Christian Anderson: ze gaven er maar een draai aan. In mijn Sprookjeshuis leven de sprookjesfiguren hun leven zoals het niet in de boeken terechtkwam. Soms liep het beter af, soms ook niet.
Het sprookje van de kikkerprins en de prinses met de gouden bal is een van die verhalen die in werkelijkheid heel anders afliep.
De prinses speelde met haar houden bal dagelijks bij een diepe bron. Op een dag viel de bal in de bron en de prinses was ontroostbaar. Daar kwam de kikker al aangesprongen. In werkelijkheid was hij een betoverde prins, maar dat wist niemand nog. Hij ontfutselde de prinses de belofte dat hij voortaan bij haar in het paleis mocht worden, van haar bordje mocht eten en in haar bed zou slapen. Nou ja, we weten allemaal hoe dat afliep. De prinses kuste hem (of good hem in woede tegen een muur (de gebroeders Grimm hielden wel van wat agressie) en de kikker veranderde in een prins.
Maar dat gebeurde in het echt helemaal niet. De prinses keek wel liever uit. Zij was helemaal niet van plan te trouwen met een of andere prijs die zichzelf had laten omtoveren in een kikker. Ben je mal! Zij had echt geen prins-gemaal nodig. Ze bleef fijn single en zou later geheel zelfstandig het koninkrijk van haar vader regeren. Dus de kikker bleef ongekust. Hij mocht wel van haar bordje eten en in haar bed slapen, maar verder ging ze niet. En de prinses leefde nog lang en gelukkig. De kikker daarentegen had spijt dat hij die gouden bal ooit uit de bron had opgedoken.
Het was vandaag zo warm in mijn kantoortuin dat ik de middag vruj-af heb genomen. Maar omdat die uren volgende week weer ingehaald moeten worden en de vooruitzichten tropisch zijn, heb ik een ventilator aangeschaft.
Eigenlijk wilde ik een leuke retro bij de Hema kopen. Ik had hem bij Wieneke gezien. Maar hij maakte een beetje te veel geluid om prettig bij te werken. Dus het is een saaie van de BCC geworden. Maar wel lekker koel!
Op zolder heb ik een poppenhuis en een tafereeltjeskast. Hoe dat zo is gekomen, is een heel verhaal. Dat komt misschien nog wel eens.
Ik heb heel lang nagedacht wat ik er eigenlijk precies mee wil, maar uiteindelijk is het poppenhuis een sprookjeshuis geworden en het tafereeltjeskastje een euthanasiekliniek. Tere zieltjes moeten niet verder lezen.
In tijden van COVID-19 zijn dokter Bob en zuster Euthanasia van de kliniek ‘In den Zevende Hemel’ overgeplaatst naar een hospice, genaamd ‘Coronahel’ (ik waarschuwde toch!).
Hier verzorgen zij Dora van Houten, 90+ en absoluut dor hout. Jammer genoeg moeten zij het al 2 maanden zonder beschermende materialen doen, maar ik heb eindelijk de hand weten te leggen op een setje handschoenen en mondkapjes! Hopelijk worden ze snel bezorgd!
