Toen wij 30 jaar geleden in Delft kwamen wonen, viel mijn oog vrijwel direct op onze volgende woning: Villa Maria. Misschien een beetje groot, maar daar zouden we vanzelf een oplossing voor vinden. Onze vriendschap met E&E dateert vanaf het moment dat E vertelde dat Villa Maria zijn droomhuis was. Wij besloten direct dat we er uitstekend met z’n vieren in zouden passen.
Zo’n 5 jaar later stond ons droomhuis te koop. Wij planden een bezichtiging in. Ook de moeder van E liet zich die kans niet ontzeggen. Zij is ongeveer 1.50 m lang, maar heeft de uitstraling van iemand van tweeëneenhalve meter. Terwijl wij de villa inspecteerden, onderwierp zij de makelaar aan een diepte-interview over alle eventuele tekortkomingen. Er zou geen gebrek verborgen blijven voor haar.
Helaas moesten we toegeven dat de Villa niet gemakkelijk en zeker niet goedkoop bewoonbaar zou kunnen worden gemaakt voor twee stellen. Erg jammer, want we hadden ons er in gedachten al geïnstalleerd. Maar goed, dat was de eerste les Omgaan met teleurstellingen. Wij moesten afscheid nemen van de geplande gezamenlijke oude dag in Villa Maria. Maar wie weet wat er nog op ons pad zal komen.
Vorige week in De Koornbeurs kregen wij van E&E een zogenaamd gastgeschenk. Dat is een traditie waarmee wij elkaar zo nu en dan verblijden. Een gastgeschenk is vaak verschrikkelijk, maar soms ook leuk. Deze keer was het de laatste categorie. Dat hadden we dan toch maar weer mooi aan Villa Maria te danken, of we er nu wonen of niet.
Nog even wat achtergrond over Villa Maria. Oorspronkelijk was het het woonhuis van de directeur van het buitengesticht Sint-Joris. Het is gebouwd in 1894 in neorenaissancestijl. Villa Maria stamt uit 1894, Kennelijk ging de directeur op enig moment elders wonen en werd het huis verbouwd tot een verpleegstersschool. Daar zag je de sporen nog goed van terug. Het zou het weer bewoonbaar maken behoorlijk compliceren. Nog weer later is de villa gebruikt voor begeleid wonen. Diegenen die het in onze plaats hebben gekocht hebben het prachtig gerestaureerd! Waarvoor dank. Wie weet.
Oh…ben jij daar echt ooit binnen geweest? Het is ook mijn droomvilla. Dus mocht je in de toekomst…dan wil ik wel de zolderetage bewonen!
Het was toen echt superverwaarloosd. In de huidige staat heb ik het nooit van binnen gezien. En je mag zeker bij ons op zolder komen wonen!
Was toch leuk geweest, je eigen kasteeltje. Verzonden vanaf mijn Galaxy
Altijd iets te dromen houden…
Prachtig pand. Zo maken ze ze niet meer tegenwoordig.
Ik wil weten hoe verschrikkelijk een gastgeschenk kan zijn? Of lezen de gulle gevers hier mee? Dan wil ik het niet weten 🙂
Denk aan een tafelfontein(kitsch de friemel), een jaren-60 pindaverdeelbak, een thee ei in de vorm van een kip, een zelfgekleide siereikel. En ik geef toe, de helft van deze presentjes kwam van onze kant.
Jemig, da’s inderdaad erg. Nou ja…… we zullen het maar onder de noemer jeugdzonden plaatsen 🙂
Nooit meer doen, hoor. Altijd cadeautjes geven die op (eten/drinken) of dood (planten/bloemen) kunnen. Oudere mensen hebben rotzooi genoeg.
Gisteren kregen wij van bezoekende vrienden een glazen schaal (die gaat meteen richting Kringloop) met daarop grote bonbons, stuk gesealde kaas, gesealde worst, zak boterbabbelaars en een fles wijn. Kijk, dáár kunnen we wel wat mee. De andere vrienden brachten een pot mee met winterhei en iets met besjes erin voor op een tuintafel. Ik bedoel: mijn opvoeding gaat vruchten afwerpen 🙂
Ja, dat is een goede stelregel. Maar noem jij ons nu “oudere mensen”?? Wij zijn nog heel jong en hip hoor!
Kringloop is altijd een dankbaar adresje voor gastgeschenken 🙂
Tuulk, tuulk 🙂 Maar ik noemde jullie geen oudere mensen, maar ik bedoelde meer de mensen die van jullie van die en(i)ge geschenken krijgen. Die verouderen daar namelijk heel snel van. *duikt weg voor baksteen uit Delft*
😝