Muziek

Vliethuysdiner

Hermieneke Eten en drinken, Muziek, Vrienden

Vriendin E werkt als vrijwilliger bij het Vliethuys, een hospice in Voorburg. Een verblijf hier wordt in principe vergoed, maar er is ook een eigen bijdrage van €60 per dag. Niet iedereen kan dat betalen en daarom organiseert het hospice elk jaar een groot benefietdiner. Wij gingen er gisteravond met z’n vieren (huisgenoot P, vriendin E, vriend E en ik) naartoe. 

Het diner vond plaats in ROC Mondriaan in Den Haag. Daar worden jonge mensen opgeleid voor diverse functies in de horeca. Er is een restaurant, grote keukens en alle gelegenheid om een groots diner neer te zetten. Diverse topkoks uit de omgeving verzorgden allemaal een gerecht, er was wijn gesponsord door verschillende leveranciers, er was muziek en er waren enthousiaste studenten die met rode konen van de (in)spanning de gerechten uitserveerden. Het was allemaal overheerlijk en zeer copieus. 

Het menu

Ook de muziek was bijzonder. Coba Lichtekooi der Zangkunsten kwam aan elke tafel een verzoeknummers zingen en werd begeleid op de gitaar. Het was indrukwekkend wat zij aan repertoire hadden. Je kon een genre noemen en dan zocht Coba zelf een lied, maar vriend E en ik zijn fan van het Nederlandstalige lied en met name van Patsy van Rein de Vries, dus dat werd ons verzoeknummer. Tot onze verbazing (en tot afgrijzen van de rest van de tafelgenoten) kenden Coba en haar gitarist het en konden E en ik naar hartenlust meezingen. 

Coba

Het was een gezellige avond en het Vliethuys had een mooie opbrengst voor het goede doel.

Het Blauwe Podium

Hermieneke Delft, Hobby's, Muziek

Hoewel het al een aantal jaren bestaat, hoorden wij er pas in de zomer van 2023 voor het eerst over: Het Blauwe Podium van Guus Westdorp. Zoals hij zelf zegt, is het een eenvoudig concept: een podium, een piano (of keyboard of vleugel) en mensen die een liedje willen zingen.
Op onze jaarlijkse straatborrel was Het Blauwe Podium aanwezig en Pieter is altijd in voor het zingen van een liedje. Het was leuk om ook andere straatgenoten in actie te zien en het verhoogde de sfeer van onze toch altijd al gezellige straatborrel.

Guus
Pieter

Daarna bleek dat Guus elke maand een Blauw Podium in de bibliotheek heeft. Ook daar moest Pieter een keer bij zijn. En nog een keer. En afgelopen zaterdag voor de derde keer. Ik vond het tijd geworden om maar eens mee te gaan en zo zat ik afgelopen zaterdag te kijken en te luisteren naar optreden van zo’n 17 verschillende zangers/zangeressen.

Het niveau wisselde, want je hoeft niet per se goed te kunnen zingen om mee te doen. Ook het genre liedjes wisselde en dat was heel leuk. Het ging van chanson via klassiek (prachtig liedje van Schubert) naar opera (Verdi, mijn lievelingscomponist als het over opera gaat). Wat heel mooi en ontroerend was, was een liedje vertolkt door twee zusjes. De ene zong het en de ander voerde het lied uit in gebarentaal. Heel bijzonder.

Het Blauwe Podium is dus elke maand een keer in de bibliotheek van Delft op zaterdag van 14 uur tot 16 uur, maar ook in andere plaatsen timmert Guus aan de weg. Heb je de kans een keer te gaan luisteren, zeker doen! En als je van zingen houdt, doe een keer mee.

FEEST

Hermieneke Actueel, Delft, Familie, Muziek, Vrienden

Na een bijna eeuwigdurende pauze van meer dan een maand ben ik er weer.
Vandaag is onze 30e trouwdag en dat hebben we gisteren met een groot feest gevierd. Er werden ook wat opmerkingen over deze weblog gemaakt, dus ik moet wel een klein verslagje schrijven.

Het was heerlijk om allerlei dierbaren uit diverse periodes van ons leven bij elkaar te hebben. Hoewel we natuurlijk ook even hebben gedacht aan de mensen die er 30 jaar geleden nog wel bij waren, maar er inmiddels niet meer zijn.

Het was een geweldige avond met hapjes, drankjes, een DJ en er werd gekletst en gedanst. Een kleine foto-impressie met niet al te herkenbare mensen, omdat ik niet weet of iedereen dat even fijn vind.

Wij hadden een topavond en ik denk dat we niet de enigen waren.

Opera in Versailles

Hermieneke Familie, Kunst en cultuur, Muziek, Vakantie

Belofte maakt schuld: het operaverslag. Ons reisje Parijs was voor de helft een familiebezoek en voor de leuk hadden wij het uitgebreid met een paar dagen samen in een hotel. We gingen op bezoek bij de Franse amant C van mijn schoonmoeder. Zelf kwam ze ook, zij het wat verlaat omdat ze de Thalys had gemist. Dus vrijdagavond brachten wij alleen met C door.

Zaterdagavond had hij kaartjes voor een opera in het paleis van Versailles geregeld. Omdat hij die kaartjes ook weer kwijt was geraakt, was het nog even spannend of we de voorstelling wel zouden kunnen meemaken, maar na een uur vloeken en tieren had hij de e-tickets toch weer op zijn telefoon weten te zetten. Jammer wel dat we zonder eten moesten vertrekken, maar we hadden gelukkig vrij copieus geluncht.

C rijdt als een agressieve Fransman, dus helemaal relaxt was ik nog niet. En toen de door hem uitgekozen weg ook nog eens afgesloten bleek, waren de rapen gaar. Hij wilde om de 3 politiemannen heen slalommend toch zijn geprefereerde route nemen, maar daar staken de agenten uiteraard een stokje voor. C koos eieren voor zijn geld en draaide bij en om.

We arriveerden ruim op tijd bij het paleis en konden rustig naar onze plaatsen in de opera wandelen. We zaten aan de zijkant vlakbij het toneel. Ik zat op het hoekje waar een deur was, waar regelmatig zangers door naar het toneel kwamen. Soms bleven ze ook naast mij staan en zongen alvast hun lied. Dat heb ik nooit eerder meegemaakt en het was fantastisch! Het toneel was sowieso grappig, want het liep om het orkest heen. Het grootste deel was achter het orkest, maar er was ook een smalle strook voor het orkest bijna tegen de eerste rij van de zaal aan. Ook daar liepen af en toe zangers/zangeressen om een lied te zingen.

Plafond
Een maquette van de zaal
Orkestbak
Het deurtje naast mijn zitplaats

De opera – La caravane du Caïre van Grétry – die werd opgevoerd was eigenlijk meer een operette. Niks geen drama en stervende hoofdpersonen. Integendeel, het is een opera met een happy end. Het is wel een erg Franse opera. Continu werd de lof van de Fransen bezongen en de Italiaanse, Engelse en Hollandse vrouwen werden beschimpt. Chauvinisme ten top. Maar ik heb ervan genoten. Prachtige kostuums, een mooi ballet en – ook niet onbelangrijk – geweldige muziek en zang.

Na afloop door schoonheid en honger overmand eindigden we in een Grieks restaurant, waar we nog een salade hebben weggewerkt voordat we weer naar huis gingen.

Naundorff, een stadsopera

Hermieneke Actueel, Delft, Geschiedenis, Kunst en cultuur, Muziek

Afgelopen donderdag gingen we naar de opera. Heel toevallig hadden we een aankondiging gezien en waren er nog kaartjes voor de generale repetitie op 16 maart. Gek dat we er niet eerder van hoorden, want het is een heel Delfts project, van Zangstudio Delft, inclusief een crowdfunding om het gerealiseerd te krijgen. Maar dat is dus allemaal ongemerkt aan ons voorbijgegaan.

Eerst iets over het verhaal. Karl Wilhelm Naundorff (1785-1845) is naar eigen zeggen de zoon van de laatste Franse koning Louis XVI en koningin Marie-Antoinette. Toen in 1789 de Franse revolutie uitbrak zijn zij beiden vermoord. Hun kind, kroonprins Louis-Charles overlijdt volgens de overlevering in 1795 op 10-jarige leeftijd. Maar er zijn diverse mannen die later zeggen dat dat overlijden niet is gebeurd en dat zij de kroonprins zijn. Zo ook Karl Wilhelm Naundorff, die in 1836 Frankrijk wordt uitgezet. In 1845 arriveert hij in Delft, waar hem geen lang en gelukkig leven is beschoren, want hij overlijdt nog datzelfde jaar. Zijn graf bevindt zich om een of andere wonderlijke reden in het Kalverbos (vlakbij waar wij wonen) en op de grafsteen prijkt de naam van de persoon die hij beweerde te zijn: Louis XVII. Zijn nakomelingen zijn er tot op de dag van vandaag van overtuigd dat hij daadwerkelijk die Franse koning was. Een aantal jaar geleden kwam dat tot een hoogtepunt en werden de schamele resten van Naunhoff opgegraven en is zijn DNA vergeleken met dat van nakomelingen van Marie Antoinette en daaruit bleek klip en klaar dat hij geen kind van haar was. Case closed, zou je denken, maar de nakomelingen van Naunhoff geloven er niets van en denken dat het een wereldwijd complot is om hen van de (niet meer bestaande) Franse troon af te houden.

Een prachtig dramatisch verhaal, vooral als je bedenkt dat Naunhoff ook nog een ontploffingsmechanisme heeft ontwerpen, genaamd de “Bourbonbom” waarmee hij zijn eigen huis geheel heeft doen afbranden. Kortom, alle ingrediënten voor een opera zijn aanwezig.

De opera wordt uitgevoerd in de vervangende ruimte van het Rietveld Theater, een klein theatertje aan de gracht hier verderop. Dat theater wordt momenteel gerenoveerd, dus werd er uitgeweken naar HAL015, een multifunctionele ruimte in de oude kabelfabriek aan de Schie. Het was heel sfeervol en ik vond het een prachtige uitvoering. Je zit vlak op de speelvloer en mede daardoor word je helemaal in het verhaal getrokken. Er is eigenlijk nauwelijks decor, maar de kleding maakt dat weer helemaal goed. Het stuk is bijzonder eigentijds met thema’s als wetenschap is ook maar een mening, alternatieve feiten, complottheorieën, integriteit van onderzoekers, wat doet het met je als je afkomst onbekend is en dan ben ik vast nog wel iets vergeten. Het einde was onverwachts gruwelijk, maar ik zal geen spoiler geven. Hoewel ik niet denk dat er nog kaarten te krijgen zijn, want het wordt maar een paar keer uitgevoerd, nog tot en met aanstaande zondag.

Zwijmelen op zaterdag (4)

Hermieneke Muziek, Zwijmelen op zaterdag

Na het bericht van vorige week over het concert van Julien Clerc kan het niet anders dan een van zijn liedjes zijn vandaag. De keuze is moeilijk, ik hou van bijna zijn hele reportoir. Het wordt een nummer van zijn CD “À nos amours”. Daar staan zowel mooie verstilde liedjes op als drukke vrolijke. Vandaag ga ik voor de laatste categorie. En van deze word ik het allerblijst.

Voor meer Zwijmels op zaterdag, of als je ook zin hebt om mee te doen ga je naar Natasja van ’t Pumpke

Julien Clerc: Les Jours Heureux

Hermieneke Familie, Muziek

Gisteren togen we naar Nijmegen voor een concert van Julien Clerc. Het plan was om samen met M en V te gaan, een tante en oom van Pieter, die in Nijmegen wonen en ook erg van Franse chansons houden. Tante en oom klinkt misschien oud, maar M is de jongste zus van mijn schoonmoeder, die op haar beurt de oudste zus is in een groot Brabants gezin. Kortom, M en V voelen totaal niet als een tante en oom, maar gewoon als generatiegenoten.

In april vorig jaar had ik al kaartjes gekocht. Dit was nadat zij onze kaartjes voor Patrick Bruel hadden overgenomen, omdat Pieter en ik corona hadden. Ook deze keer rustte er geen zegen op, want helaas kon M niet mee. Zij is herstellende van een operatie. Maar we waren desalniettemin van harte welkom om te komen logeren en V had een bevriende francofiel gevonden die graag gebruik maakte van het vierde kaartje.

In de loop van de middag arriveerden we bij hen en dronken koffie, kletsen bij, dronken een wijntje en kletsen nog meer bij en aten een hapje en kletsen nog even bij. Toen kwam vriend C ons ophalen en vertrokken we naar Concertgebouw De Vereeniging, naar zeggen het gebouw met de mooiste akoestiek van Nederland.

Het was een geweldige avond. Hoewel je af en toe wel kunt merken dat Julien geen 20 meer is (maar 75) en zijn stem sommige uithalen wat korter en lager moet maken, heeft hij nog niks van zijn uitstraling verloren. Energiek en met een stralende glimlach kan je niet anders (ik in elk geval) dan heel blij worden van zijn optreden. We hebben dus genoten, ook een beetje met het idee dat het misschien wel de laatste keer is dat we hem live zien. Daarom hebben we afgesproken met M en V zodra er ergens in Nederland weer een Franse zanger/zangeres optreedt, wij er met z’n vieren bij zullen zijn. Topplan! 🇫🇷 🎶

Zwijmelen op zaterdag (3)

Hermieneke Actueel, Muziek, Zwijmelen op zaterdag

Daar is hij dan: de zwijmel op zaterdag, aflevering 3. Dit keer een Nederlandstalig lied. Van de nieuwste plaat van Boudewijn de Groot. Knap hoe hij nu al jarenlang altijd weer mooie liedjes maakt met een constante kwaliteit. Ook na het overlijden van Lennart Nijgh, zijn vaste tekstschrijver, bleven de bijzondere teksten komen. Ik heb niet echt een voorkeurslied, maar deze over de beetje domme aarde vind ik echt Boudewijn de Groot zoals ik hem ooit hoorde met Meneer de president.

Meer lezen over zwijmelen op zaterdag. Kijk bij Natasja.

Zwijmelen op zaterdag (2)

Hermieneke Muziek, Vroeger, Zwijmelen op zaterdag

Vandaag een nummer dat ik voor het eerst hoorde toen ik een jaar of 10 was. Bij de supermarkt in de buurt verkochten ze ook lp’s en van mijn zakgeld kocht ik een verzamelplaat met – voor mij – vooral onbekende nummers. De plaat startte met Sylvia’s mother van Dr Hook & The Medicine Show. Ik was meteen verkocht. Met mijn oude platenspeler was het wel een heel gedoe om steeds weer de naald op te tillen en terug te zetten net voor de eerste groef, maar ik draaide het nummer grijs. En ik vind het nog steeds mooi!

Voor meer Zwijmels op zaterdag, of als je ook zin hebt om mee te doen ga je naar Natasja van ’t Pumpke

Aanvullend naar aanleiding van de vraag van collega W wie die piraat is. Dat heb ik even na gezocht in de biografie van Dr Hook & The De Show:
Dr. Hook is in 1969 opgericht door George Cummings die zijn vrienden Dennis Locorriere, Ray Sawyer en Billy Francis uitgenodigd had. De eerste jaren hebben ze rond de oostkust en het middenwesten van de VS gespeeld. Toen ze een keer een naam moesten hebben voor een aanplakbiljet, bedacht Cummings ‘Dr. Hook & The Medicine Show: Tonic for the Soul’, geïnspireerd op de rondreizende medicijnshows van het oude Westen. Echter, velen dachten dat Ray Sawyer Dr. Hook was omdat zijn ooglapje (gevolg van een bijna-fataal auto-ongeluk in 1967) associaties opwekte met Kapitein Haak uit Peter Pan.