Month: februari 2022

Oorlog

Hermieneke Actueel, Geschiedenis, Muziek

Vandaag kwam hij (min of meer toevallig) langs in een playlist: Rod McKuen met Soldiers who want to be heroes uit 1971. Hoe actueel wil je het hebben?

Refrein:
Soldiers who wanna be heroes
Number practically zero
But there are millions
Who wanna be civillians (2x).

Come and take my oldest son
Show him how to shoot a gun
Wipe his eyes if he starts to cry
When the bullets fly.

Give him a rifle, take his hoe
Show him a field where he can go
To lay his body down and die
Without asking why.

Refrein (2x).

Sticks and stones can break your bones
Even names can hurt you
But the thing that hurts the most
Is when a man deserts you.

Don’t you think it’s time to weed
The leaders that no longer lead
From the people of the land
Who’d like to see there sons again.

Refrein (2x).

God if men could only see
The lesson taught by history
That all the singers of this song
Cannot write a single wrong.

Let all men of good will
Stay in the fields they have to till
Fill the mouths they have to fill
And cast away their arms.

Refrein (5x).

Bron: https://muzikum.eu/nl/rod-mckuen/soldiers-who-want-to-be-heroes-songtekst

Hobbykleuren

Hermieneke Boeken, Geschiedenis, Hobby's

Onder de bezielende leiding van collega C (eigenlijk haar dochter M, 5 jaar oud) en collega P heb ik een nieuwe hobby opgepakt: Diamond Painting. Het is een soort Ministeck voor boomers in een modern jasje. Tot mijn verbazing bestaat Ministeck dus ook nog. Maar daar hou ik mij nog maar even verre van. Voor je het weet heb ik weer meer te doen in mijn vrije tijd.

Naast Diamond Painting hou ik ook van borduren. En tot mijn grote vreugde blijken beide hobby’s iets gemeenschappelijk te hebben, namelijk de kleurencodes van DMC. Dus of je nu piepkleine steentjes op canvas plakt of met een getwijnd draadje een stilleven borduurt: in theorie kan je exact hetzelfde kunstwerk maken met beide technieken.

Pieter vroeg zich af of DMC de afkorting is voor Digital Colors en dan nog iets met een M ertussen. Dat leek mij stug, omdat borduren van het pre-digitale tijdperk is. Enig speurwerk op het wereld wijde web bracht de oplossing: in 1746 werd het bedrijf DMC opgericht in Mulhouse (Frankrijk) door Jean-Henri Dollfus als textielonderneming. Later nam neef Daniel Dollfus de boel over. Hij was getrouwd met Anne-Marie Mieg, die niet onbemiddeld was. Ziedaar het ontstaan van Dollfus-Mieg et Companie (DMC). Een groot familiebedrijf dat stoffen bedrukt. Zonen en neven blijven het bedrijf besturen.

En dan in 1878 ontmoet Jean Dollfus-Mieg de Oostenrijkse borduurontwerper Thérèse de Dillmont. Hij ziet het belang in van de borduurcreaties van Thérèse de Dillmont en al het potentieel dat dit voor het bedrijf zou opleveren. Hij haalt haar over om zich te komen vestigen in Mulhouse om een ​​borduurschool op te richten. Thérèse schrijft daar in 1886 haar beroemde Encyclopédie des Ouvrages de Dames. Het boek brengt duizenden textielontwerpen samen uit verschillende landen zoals Egypte, Bulgarije, Turkije en China.

In de 20e eeuw ging het bergafwaarts met het bedrijf en in de 21e eeuw zijn er in 2008 nog maar zo’n 800 mensen werkzaam (in de jaren 60 zestig waren dat er nog 30.000). Naast winkels houdt de groep alleen de fabricage van fluweel (SAIC Velcorex) en borduurgaren (DMC) over. In februari 2019 werd het bedrijf overgenomen door het Britse investeringsfonds Lion Capital en is er van het oude familiebedrijf niets over.

Wat begon met het bedrukken van stoffen met wel 12 verschillende kleuren, eindigt met 100.000 kleurtjes borduurzijde. En diamonds om mee te painten.

Delft in beeld

Hermieneke Delft, Kunst en cultuur

Delft is (onder andere) beroemd vanwege zijn keramiek. Niet alleen het Delfts blauw van vroeger, ook tegenwoordig is er veel te vinden op keramiekgebied. Zo is er een keramiekwandeling, zijn er diverse galerieën met keramiek (bijvoorbeeld Terra) en al eerder schreef ik over de prachtig mooie stadsplattegrond in de Papenstraat.

Er is dus nog steeds veel handgemaakt keramiek in Delft. Toen wij in 1993 trouwden hadden wij ons oog op zelfgekleide bordjes bij de Mallemok laten vallen. Op verzoek heeft Ankie Bonnet toen een 1000-delig servies voor ons gepottebakt waar wij vele jaren naar volle tevredenheid van hebben gegeten en uit hebben gedronken. Helaas tikte ik nogal vaak borden kapot tegen de kraan en aangezien Ankie een nieuwe oven had aangeschaft, kon ze de kleur niet meer hetzelfde krijgen. Inmiddels eten wij dus van een ander servies en hebben de restanten aan de Kringloopwinkel geschonken. Daar waren ze er erg blij mee, dus eind goed al goed. Alleen de koffiekopjes en mokjes heb ik als aandenken gehouden.

Een poosje geleden hadden wij in de Visstraat het atelier Schoonekunst van Mariska Schoonewille ontdekt. Zij is keramiste en maakt heel bijzondere sculpturen geïnspireerd op gebouwen in Delft. Het is een beetje Efteling-achtig en wij vielen er acuut voor. Stiekem nam ik contact op met Mariska om een van haar werken te kopen voor Pieters verjaardag. Op de dag zelf brachten Mariska en haar echtgenoot in de stromende regen (!) het kunstwerk bij ons thuis. En nu staat het te pronken in de kamer. Als je Delft een klein beetje kent, herken je vast ook door welke gebouwen Mariska zich heeft laten inspireren.

Een maand later …

Hermieneke Delft, Eten en drinken, Vrienden, Werk

Tjonge, zolang niet geschreven en dat terwijl er weer zoveel meer mag en kan. Waarom heb ik ons nachtje in landgoed Duin en Kruidberg niet beschreven? Heerlijk gegeten, goed gezelschap (zus en zwager, altijd gezellig) en een rioollucht in de slaapkamers. Oké, dat laatste was minder fijn.

Of het etentje voor Pieters verjaardag afgelopen vrijdag? Als vanouds bij Einstein, waar de eigenaren Robert en Eva maar net op tijd genezen waren van Covid en dus weer voor ons konden koken.

Of het gezellige koffiedrinken en wandelen met collega Q en oud-collega C in de lockdowntijd. Maar wel in Rotterdam (💙) op het Eiland van Brienenoord. Echt een aanrader! Inclusief 3 grote grazers.

Voor het eerst in jaren weer een Escaperoom gedaan met vrienden F en K in een oude wijnkelder in Delft. Dat was ook al zo heerlijk! We waren onze routine totaal kwijt, maar het was én een leuke escaperoom én supergezellig dat het weer mocht. Dat laatste was dan weer te danken aan de Kamer van Koophandel, die deze escaperoom heeft ingeschreven als een sportaccomodatie 😯. En dat terwijl ik anti-sport ben.

Ook niet te vergeten de diverse “weg-met-corona-feestjes-mét-bubbels” bij onze buren vanwege verjaardagen en pensioenen. Het helpt trouwens echt. Sinds maart 2020 hebben wij heel lang min of meer uitsluitend contact met onze viendburen gehad. Om covid buiten de deur te houden dronken wij bij elk etentje bubbels in diverse soorten en maten. En kijk: het bewijs is geleverd! Bubbels maken je immuun voor covid. Niemand van ons vieren is besmet geraakt. Shout-out for bubbels!

Vorige week weer een dagje naar kantoor geweest. Totaal uitgestorven, maar reuze gezellig met de paar collega’s die er wel waren. Nu maar hopen dat het binnenkort ook weer mag zonder heel goede redenen in 4-voud ingediend en goedgekeurd door het afdelingshoofd én het hoofd van de kantoorfaciliteiten. Ik kijk er wel naar uit, af en toe. Kantoortuin op de koop toenemend.

Nou, ik weet niet waarom ik hier niet allemaal uitgebreide verhalen van heb gemaakt, maar ik beloof beterschap.