Na een weekeind met hoofdpijn, misselijk- en duizeligheid was ik zondag weer redelijk opgeknapt. Wij hadden zaterdag een bestelling gedaan bij Einstein, maar zaterdag was ik niet echt into lekker eten. Vandaag gelukkig wel. De foto’s spreken voor zich. Het was heerlijk!
Afgelopen week is er een docuserie van 6 afleveringen begonnen op TVWest: Kijk op Delft. Het wordt op woensdagavond uitgezonden, maar je kunt natuurlijk ook via de website kijken als je een aflevering hebt gemist. Wij zagen gisteren op die manier de eerste uitzending.
Elke aflevering heeft zijn eigen onderwerp. De presentator/maker van de serie is Paul van Berkel, geboren en getogen in Delft. Hij gaat op zoek naar de belangrijkste verhalen van de stad. Experts van Erfgoed Delft, die alles weten van de archeologie, de archieven en de monumenten van de stad spelen een belangrijke rol, in elk geval in de eerste aflevering. Die ging over de groei van Delft. Het was heel erg interessant om een aantal oude kaarten van Delft te zien in het stadsarchief. De oudste kaart toonde een piepklein centrum (ongeveer van de Oude Delft naar de Markt) midden in het groen. En elke honderd jaar zag je de groei. Totdat er niet meer buiten de stadsgrenzen gebouwd kan worden en de stad vooral de hoogte in moest om alle inwoners te kunnen huisvesten.
Al wonen wij al bijna 30 jaar in Delft, deze 25 minuten leverden ons al 3 nieuwe weetjes op. We zagen een replica van een middeleeuwse dakruiter bij het Gemeenlandshuis van het Hoogheemraadschap (en het origineel, maar dat is normaliter goed opgeborgen). Zo’n dakruiter (een beeldje op een nokpan) geeft aan dat er een belangrijk man in dat huis woonde. Dat klopte, het was Jan de Huyter, schout, baljuw, dijkgraaf en hoogheemraad van Delft. Verder leerde ik dat Delft ooit een van de zes VOC-Kamers was. Ik geloof dat we daar niet trots meer op mogen zijn. En als 3e nieuws gaat er een nieuwe wijk gebouwd worden langs de Schie. De drukke weg die daar nu loopt richting Kruithuis zal verlegd worden. Zodoende kunnen wij in de toekomst over een rustig jaagpad langs de Schie wandelen.
Ik verheug mij nu al op de volgende vijf afleveringen! Die gaan ook weer heel veel nieuwe kennis over Delft opleveren verwacht ik.
Met de hernieuwde lockdown heb ik mijn oude gewoonte weer opgepakt van het dagelijks wandelen in het Delftse Hout. Vandaag was het wel heel erg lekker weer en omdat ik niet hoefde te werken, is het een groot blokje om geworden.
Heerlijk om zo vanuit huis de natuur in te lopen. Nou ja, binnen 10 minuutjes ben je er. Zeker nu de voordelen van in het centrum wonen even grotendeels geblokkeerd zijn, geniet ik er extra van.
Een van mijn favoriete kinderboeken was En toch zijn er kabouters. Omdat mijn zus er heilig van overtuigd was dat deze kleine wezens bestonden, bleef ik altijd een beetje twijfelen. En als je dan een boek hebt met die titel, kan je bijna niet anders dan er ook een beetje in geloven.
De laatste tijd kom ik veel tekens tegen dat mij. Zus toch gelijk had en ik ten onrechte het bestaan van kabouters ontkende. En kijk, vandaag is het definitieve bewijs geleverd: ze bestaan en ze wonen in Delft. Hier vlakbij in de tuin van de Nieuwe Kerk.
Gisteren bezochten we voor het eerst sinds afgelopen maart theater De Veste weer eens. De voorstelling van Spinvis, die eigenlijk ergens in mei gepland was, werd gisteren twee keer gedaan. Eentje ’s middags en eentje ’s avonds. Wij waren gelukkig voor de avondvoorstelling ingeloot.
Het was raar en fijn om weer in het theater te zijn. Na binnenkomst moest je aan een tafeltje gaan zitten dat keurig in een witomrand vierkant was geplaatst. Het was onderdeel van een kunstproject: zwarte blokken geven de afstand aan, het witte vierkant waar je tafel in staat de beslotenheid en op tafel een lamp en een plant voor de gezelligheid. Ook op de muren zijn zwarte lijnen terug te vinden om er een geheel van te maken. Dit is overigens geheel mijn eigen interpretatie van het geheel. De lokale kunstenaars Frans van der Horst (ruimtelijk vormgever) en Micha de Bie (tape art kunstenaar) hebben het gemaakt. En het heet Thuiskomen.
Aan tafel kan je een drankje bestellen en op een gegeven moment mag iedereen – met drankje – per stel of familie naar binnen. Ook daar is de afstand keurig gegarandeerd. Steeds een rij leeg en per rij een aantal stoelen open tussen de verschillende huishoudens. Om dat duidelijk te maken zijn er tafeltjes geinstalleerd. Ook handig voor dat drankje :-).
Spinvis was prachtig. Mooie liedjes, geweldige combinatie van stemmen (Erik de Jong en Saartje Van Camp) en een aardige hoeveelheid muziekinstrumenten die zij bespeelden.
Ik ben blij dat er weer wat theaterbezoek mogelijk is. Ik heb het echt gemist! Nu maar hopen dat we eind oktober weer kunnen.
Hoewel het de hoogste tijd is voor een blogje, heb ik niet veel te melden. Het is opeens een beetje saai allemaal. Werken (thuis), eten (thuis), slapen (thuis) en dankzij het regenachtige weer weinig wandelen (dus nog steeds thuis). Ik kreeg er zowat een herfstdip van.
Gelukkig kon ik gisteren toch nog tussen de buien door een frisse neus halen. En kijk eens wat een vrolijke mozaïeken ik onderweg tegenkwam.
Daar werd ik blij van. En vandaag heb ik mijn knalgele broek aangetrokken, zodat het thuis gewoon nog zomer is. weg met de herfstdip!
