Month: november 2025

Schiedam

Hermieneke Eten en drinken, Geschiedenis, Kunst en cultuur, Uitstapjes, Vrienden

Jaren 80 Rotterdam, vrienden maken tijdens je studie: wat is er nu leuker dan dat? Gisteren had ik afgesproken met twee vriendinnen van toen en nu (de derde van dit groepje was helaas ziek, volgende keer is zij er vast weer bij). We gingen naar Schiedam. Eerst een beetje door de stad gewandeld en toen naar het Stedelijk Museum. Daar was een overzichtstentoonstelling van Maria Roosen. Zij werkt volgens de beschrijving intuïtief (daar ben ik geen voorstander van) en in haar geval betekent dat dat alles uiteindelijk tepels krijgt en op borsten lijkt. Toch waren er ook veel aansprekende werken bij. Vooral de zaal met het thema ‘gemis’ was ontroerend. Maria werkt niet alleen met glas, maar ook met papier en textiel en zij maakt aquarellen. 

In het museum op de begane grond is ook een zaal helemaal ingericht als levensgrote maquette van Schiedam in heden en verleden. Daar trof ik onder andere de geschiedenis aan van vrouwe Aleida van Holland (een verre voormoeder van vriendin A, een van mijn trouwste lezers). Heel interessant, omdat ik in de geschiedenislessen dit hoofdstuk kennelijk had overgeslagen. Aleida was regentes van Henegouwen voor haar zoon Jan II van Avegnes en ook voor haar neefje Floris V van Holland. Zij liet een kasteel bouwen in Schiedam (er is nog een half muurtje van over helemaal ingebouwd door een foei lelijk modern theater) en gaf Schiedam stadsrechten in 1275.

Tot slot zag ik de pantoffels van de Reus van Rotterdam.

Na ons bezoek aan dit leuke museum moest er geluncht en verder bijgekletst worden. Dat lukte allebei prima. De terugweg naar het station leidde via De Bonte Koe, een vermaarde chocoladewinkel, waar vriendin M inkopen deed. Oh ja, en we zagen op een poster ook nog dat Sinterklaas vandaag in Schiedam aankwam (beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen), maar daar hebben we niets van gezien.

Een gezellige dag, volgend jaar spreken we snel weer af.

Lunchpauze en -concert

Hermieneke Delft, Eten en drinken, Kunst en cultuur, Muziek, Televisie, Vrienden

Vriendin E en ik spreken elkaar altijd iedere week op maandagavond tijdens ons gezamenlijke zogenoemde uurtje ‘Spoorloos-kijken’. Dat doen wij al sinds jaar en dag en dat bevalt nog altijd prima. Jammer alleen dat Spoorloos van de buis is verdwenen. Dat is het ideale programma om bij bij te kletsen. Het is namelijk helemaal niet erg als je een stukje mist. Op de tweede plaats staat Ik vertrek, om dezelfde reden. 

Op dit moment volg ik een korte cursus hiërogliefen op maandagavond (hierover later meer), dus we hebben een pauze ingelast. Elkaar zo lang niet spreken, is natuurlijk ongezellig, dus we hadden afgelopen dinsdag een lunchafspraak. E is vrijwilliger bij de VAK en legt elke derde dinsdag van de maand kussentjes klaar voor het lunchpauzeconcert dat dan plaatsvindt in OPEN. Ik deed eens gek en ging als rasechte grijze dakduif naar het lunchconcert. Ik viel niet op in de grijze menigte. Ik had wel sjans met mijn buurman (oh brrr, hij was geen al te aantrekkelijke catch). Het concert was leuk. Een trio (met de geïmproviseerde naam van de pianist, het Thierry Casteltrio) speelde op vleugel, cello en drumstel heerlijke jazz. En dan te bedenken dat zij invielen voor een plots verhinderd trio!

Na afloop gingen wij naar de buren (Moodz) voor een smakelijke en gezellige lunch. Weer helemaal bijgepraat gingen we tevreden – en door de stromende regen – weer naar huis.

Luminiscence

Hermieneke Actueel, Delft, Geschiedenis, Kunst en cultuur, Muziek

Gisteren was het dan zo ver: huisgenoot P en ik gingen naar Luminiscence in de Oude Kerk. Dat is een soort ‘son et lumière’ wat je vroeger (grootmoeder spreekt nu over de jaren 70) uitsluitend in Frankrijk in de zomer bij een oud kasteel aan kon treffen. Dankzij de techniek is het tegenwoordig niet alleen wijd verbreid, maar ook nog eens vele malen professioneler dan toen.

Begin november ging Luminiscence van start in Delft. Uiteraard had ik er als VVV-er op 5 november al naartoe kunnen gaan voor de voorvertoning, maar dat was onze trouwdag. Ik had dus andere bezigheden. Tip voor hen die in de buurt wonen of een keer in Rotterdam moeten zijn: Aji in de Pannenkoekstraat. Overheerlijk gegeten! Maar dit terzijde.

Terug naar de Oude Kerk. De voorstelling is al verlengd met de hele maand januari en ik begrijp dat wel. Het is adembenemend. Maar je moet er wel wat voor over hebben. Op tijd aanwezig zijn, omdat er een half uur voor de start al een lange rij staat. Wij waren zo vroeg niet en stonden dus niet vooraan. Maar nog voor de aanvang van 18 uur zaten we toch (opgepropt) klaar op de houten kerkbankjes. Naast mij zat een man die zo nodig met zijn benen zo wijd moest zitten dat wij maar met z’n zevenen op een bankje paste in plaats van met z’n achten. De jongen van de organisatie nam daar geen genoegen mee en dreef ons net zo lang op totdat de man zijn benen keurig bij elkaar deed en er een extra zitplaats was gewonnen. Hij had overigens ook zijn telefoon op ‘standje ticket’, zodat ik steeds verblind werd als hij keek hoe laat het was. Tijdens de voorstelling stak hij de telefoon gelukkig in zijn jaszak. Dit in tegenstelling tot vele anderen. Kennelijk vinden de meeste mensen het prima om pas thuis te gaan kijken wat ze in de kerk hadden kunnen zien.

De voorstelling vertelt de geschiedenis van de Oude Kerk en Delft. De verteller (de bijzonder aangename stem van Daan Schuurmans) is de Oude Kerk zelf. Hij verhaalt van de bouw, de diverse rampen die de kerk hebben getroffen, de ontwikkeling van Delft en zijn bewoners. Het geheel wordt vergezeld van lichtprojecties op zuilen, plafond en een scherm voorin de kerk en begeleid door klassieke en moderne muziek en koorzang. Het duurt zo’n 50 minuten en ik vond het een prachtige belevenis. Ik probeer het verder niet na te vertellen, want dat lukt toch niet. Voor wie de kans nog krijgt: gaat dat zien!

Voor de meisjes

Hermieneke Delft, Film

Vorige week gingen wij weer eens naar het Filmhuis Lumen. Zouden we vaker moeten doen, zeker nu zij het megalomane plan hebben opgevat en doorgezet en bijna voltooid om te gaan verhuizen en ZES zalen te exploiteren ergens in de Spoorzone (het nieuwe gebied rondom het station). Dat is niet alleen héél ver bij ons vandaan, maar ik ben vooral bang voor het verlies van de kneuterigheid, die bij een filmhuis hoort. Vrijwilligers die er een kwartier over doen om een kopje koffie te zetten of die wat onbeholpen vertellen dat de film die wij gaan zien vooral bedoeld is om je af te vragen wat jíj zou doen. Maar ook ben ik benieuwd of zij het financieel gaan redden. Er starten steeds weer nieuwe crowdfundingsacties, omdat ze de financiering niet rond hebben, terwijl ze in maart 2026 al gaan verhuizen. Nu moet je weer allemaal je eigen stoel kopen (dat dacht ik toch niet, want ik wil helemaal niet naar een groot filmhuis).

Oké, genoeg geprotesteerd, over naar de film die wij zagen: Voor de meisjes. Ik ga niet spoileren (nou ja, een beetje), maar het bleek inderdaad zo’n film waarbij je je afvraagt: “Wat zou ik doen?” Ik weet het wel, en dat zou iets heel anders zijn dan de ouders in de film. Om te beginnen (dit is geen spoiler) zou ik never nooit een vakantiehuis kopen samen met een wildvreemde echtpaar, dat je net bij de zandbak hebt ontmoet en waarvan het dochtertje… (nu volgt wel een spoiler!, dus je kunt de eerste zin onder de foto overslaan)

… het dochtertje dus, from hell, met haar schepje jouw dochtertje vol in het gezicht slaat.

Je kunt wel raden hoe de film verder verloopt. Of niet, want de film speelt zich zo’n 12 jaar later af als het noodlot toeslaat en er een levensgroot moreel dilemma opduikt.

Advies: ga hem vooral bekijken! Hij won niet voor niets maar liefst drie Gouden Kalveren.