Nieuwe plannen

De laatste theeles was afgelopen vrijdag en het bezoek aan de Lakenhal is ook achter de rug. Ik heb enorm genoten van de twee heel verschillende, maar beide interessante cursussen. In het najaar is er vast wel weer wat te kiezen als vervolg.

Gelukkig val ik niet in een zwart gat. Naast diverse uitstapjes met vrienden en bekenden ga ik beginnen als vrijwilliger bij Onze Taal. Er start een nieuw project met 10 vrijwilligers, die de rol van taaladviseur op zich nemen. Vorige week maandag was de eerste bijeenkomst om kennis te maken met de medewerkers en met de andere vrijwilligers. Het idee is dat de betaalde taaladviseurs (mooie woordcombinatie) meer tijd krijgen voor andere taken, doordat de vrijwillige taaladviseurs een deel van hun werkzaamheden overnemen. Wij gaan vragen over taal beantwoorden via telefoon, mail en WhatsApp. Het lijkt een beetje op voorlichter bij de Hartstichting, maar dan met een heel ander soort vragen.

Hoewel ik altijd in mijn werk met begrijpelijke taal, schrijven en voorlichting bezig ben geweest, heb ik geen taalkundige opleiding. Maar niet getreurd, ik ga het vast allemaal wel leren en (heel belangrijk) er staan allerlei naslagwerken tot mijn beschikking. Bovendien kijkt er voorlopig nog een extra paar ogen mee voordat mijn adviezen de wijde wereld ingaan. Ik heb er zin in!

In de VUT

Twee weken geleden plaatste ik onderstaand bericht op Workplace (het interne Facebook van de Hartstichting) en afgelopen donderdag was mijn afscheidsborrel.

Ik ben met VUT, ook al bestaat dat al jaren niet meer. Vervroegde uittreding kan je ook gewoon zonder officiële regeling doen. Een kwestie van een ontslagmailtje sturen.

Ik kan trouwens iedereen aanraden om afscheid te nemen, want je hoort enorm veel aardige dingen over jezelf. Omdat mijn collega’s bang waren dat ik toch niet genoeg hobby’s heb, kreeg ik een boekje vol met tips. Daarmee kan ik nog jaren vooruit, dus vooralsnog heb ik totaal geen spijt.

FEEST

Na een bijna eeuwigdurende pauze van meer dan een maand ben ik er weer.
Vandaag is onze 30e trouwdag en dat hebben we gisteren met een groot feest gevierd. Er werden ook wat opmerkingen over deze weblog gemaakt, dus ik moet wel een klein verslagje schrijven.

Het was heerlijk om allerlei dierbaren uit diverse periodes van ons leven bij elkaar te hebben. Hoewel we natuurlijk ook even hebben gedacht aan de mensen die er 30 jaar geleden nog wel bij waren, maar er inmiddels niet meer zijn.

Het was een geweldige avond met hapjes, drankjes, een DJ en er werd gekletst en gedanst. Een kleine foto-impressie met niet al te herkenbare mensen, omdat ik niet weet of iedereen dat even fijn vind.

Wij hadden een topavond en ik denk dat we niet de enigen waren.

Villa Maria 2

2 jaar geleden schreef ik er al eens over: Villa Maria. Lees dit even terug voor de broodnodige achtergrondinformatie. En wie schetst mijn verbazing dat de villa (weer) te koop staat!

Enthousiast appte ik vriendin E, die mijn vreugde meteen temperde: “We kunnen het nog steeds niet betalen!” Oh nee. Maar ik liet het er niet bij zitten. Op Funda zag ik dat er een soort appartementje op zolder is (en ik was helemaal vergeten dat ik dat in mijn onschuld al eens aan blogvriendin Emie had toegezegd). Als we nu de beide hoogbejaarde moeders (die van Pieter en die van vriendin E) eens op zolder zouden huisvesten? Met de verkoop van al onze huidige woningen zouden we dan toch een heel eind komen.

Vriendin E had er een hard hoofd in. “Hoe zie jij dat voor je met 4 eigenwijze mensen en 2 korte lontjes in één huis?” Ik moest even goed nadenken wie de eigenwijze mensen en wie de korte lontjes waren. “Toch lijkt het mij een goed plan”, hield ik vol. “Het is de ideale oplossing ook met het oog op toekomstig mantelzorgen.” Maar helaas hield E voet bij stuk.

Gelukkig las ik daarna in mijn blogje van 2 jaar terug dat Emie haar huis in Italië en dat in Delft wel wil inruilen voor een plekje op zolder in Villa Maria. Mag de wijnboer er gerust ook bij komen.

Vrije dinsdag

Sinds 1 april (en het is geen grap) ben ik minder uren gaan werken. Na een eindeloze wisseling van uren – ik werk nu ruim 13 jaar bij de Hartstichting en ben voor de 6e keer van aantal uren gewisseld – ben ik nu aanbeland bij 24 uur per week. Wat heerlijk! Vandaag was mijn eerste vrije dinsdag.

Ik had dus geen idee wat ik met die zee van tijd aanmoest. Nou ja, dat is natuurlijk niet waar, maar waar zou ik eens mee beginnen? Eerst lekker uitgeslapen, toen op mijn gemak koffie gedronken en met de poes gekroeld. Totdat die ging spugen (waarvoor hij gelukkig eerst naar de keuken holde). Toen dat was opgeruimd, was ik alweer moe en aan koffie toe. Omdat ik mijn plan om naar een borduurwinkel in Leiden te gaan moest uitstellen vanwege dat akelige treinongeluk bij Voorschoten, heb ik eerst maar eens een bezoek aan de kapper gebracht. Dat was ook wel weer nodig!

’s Middags van het mooie weer geprofiteerd en een flinke wandeling door de Delftse Hout gemaakt. Dat smaakte vooral naar meer zonnige dagen en leuke wandelroutes.

Ik kan er wel aan wennen, zo’n vrije dinsdag elke week.

Naundorff, een stadsopera

Afgelopen donderdag gingen we naar de opera. Heel toevallig hadden we een aankondiging gezien en waren er nog kaartjes voor de generale repetitie op 16 maart. Gek dat we er niet eerder van hoorden, want het is een heel Delfts project, van Zangstudio Delft, inclusief een crowdfunding om het gerealiseerd te krijgen. Maar dat is dus allemaal ongemerkt aan ons voorbijgegaan.

Eerst iets over het verhaal. Karl Wilhelm Naundorff (1785-1845) is naar eigen zeggen de zoon van de laatste Franse koning Louis XVI en koningin Marie-Antoinette. Toen in 1789 de Franse revolutie uitbrak zijn zij beiden vermoord. Hun kind, kroonprins Louis-Charles overlijdt volgens de overlevering in 1795 op 10-jarige leeftijd. Maar er zijn diverse mannen die later zeggen dat dat overlijden niet is gebeurd en dat zij de kroonprins zijn. Zo ook Karl Wilhelm Naundorff, die in 1836 Frankrijk wordt uitgezet. In 1845 arriveert hij in Delft, waar hem geen lang en gelukkig leven is beschoren, want hij overlijdt nog datzelfde jaar. Zijn graf bevindt zich om een of andere wonderlijke reden in het Kalverbos (vlakbij waar wij wonen) en op de grafsteen prijkt de naam van de persoon die hij beweerde te zijn: Louis XVII. Zijn nakomelingen zijn er tot op de dag van vandaag van overtuigd dat hij daadwerkelijk die Franse koning was. Een aantal jaar geleden kwam dat tot een hoogtepunt en werden de schamele resten van Naunhoff opgegraven en is zijn DNA vergeleken met dat van nakomelingen van Marie Antoinette en daaruit bleek klip en klaar dat hij geen kind van haar was. Case closed, zou je denken, maar de nakomelingen van Naunhoff geloven er niets van en denken dat het een wereldwijd complot is om hen van de (niet meer bestaande) Franse troon af te houden.

Een prachtig dramatisch verhaal, vooral als je bedenkt dat Naunhoff ook nog een ontploffingsmechanisme heeft ontwerpen, genaamd de “Bourbonbom” waarmee hij zijn eigen huis geheel heeft doen afbranden. Kortom, alle ingrediënten voor een opera zijn aanwezig.

De opera wordt uitgevoerd in de vervangende ruimte van het Rietveld Theater, een klein theatertje aan de gracht hier verderop. Dat theater wordt momenteel gerenoveerd, dus werd er uitgeweken naar HAL015, een multifunctionele ruimte in de oude kabelfabriek aan de Schie. Het was heel sfeervol en ik vond het een prachtige uitvoering. Je zit vlak op de speelvloer en mede daardoor word je helemaal in het verhaal getrokken. Er is eigenlijk nauwelijks decor, maar de kleding maakt dat weer helemaal goed. Het stuk is bijzonder eigentijds met thema’s als wetenschap is ook maar een mening, alternatieve feiten, complottheorieën, integriteit van onderzoekers, wat doet het met je als je afkomst onbekend is en dan ben ik vast nog wel iets vergeten. Het einde was onverwachts gruwelijk, maar ik zal geen spoiler geven. Hoewel ik niet denk dat er nog kaarten te krijgen zijn, want het wordt maar een paar keer uitgevoerd, nog tot en met aanstaande zondag.

Nieuwe fiets

Omdat mijn fiets altijd buiten staat, slijt hij nogal. En nu ik niet meer verder dan 10 minuten van huis durf, bang dat mijn fiets onder mijn gewicht zal instorten, werd het tijd voor een nieuwe.

Kritisch als ik ben viel de dichtstbijzijnde fietsenwinkel af (te onaardige eigenaar). De twee andere fietsenwinkels om de hoek bestaan niet meer, dus het werd een tocht naar de andere kant van het spoor 😱.

Dat was een goed idee. Een grote winkel met heel veel keuze en een aardige verkoper. Ik heb drie proefritjes gemaakt en gelukkig fietste de mooiste fiets ook het lekkerst. Toen bleek dat het twee weken ging duren voordat hij rijklaar zou zijn. Teleurgesteld zei ik dat ik hem eigenlijk komend weekeind nodig heb en tot mijn vreugde werd ik gisteren al gebeld dat hij klaarstond!

Net heb ik hem opgehaald. Nog een groot hangslot aangeschaft en nieuwe fietstassen besteld. Die laatste komen eind van de week. En dan ben ik dus voor de 3000e keer klaar om elke dag naar mijn werk te fietsen…..

Is het geen plaatje?