De nagekomen foto’s van René, het plaatsen van de poppetjes:
“Wij zijn Delft” (3)
“Wij zijn Delft” (2)
“Wij zijn Delft” is een project van René Jacobs, ik schreef er al eerder over net als stadsbloggenoot Emie. Ondanks mijn goede voornemens was het er nog steeds niet van gekomen om een of twee poppetjes te plaatsen, tot afgelopen vrijdag. Ik troonde huisgenoot P mee en door weer en wind en de regen trotserend liepen wij naar atelier en galerie ART Jacobs.
We werden hartelijk verwelkomd door René en na een snelle blik op onze vaste handen besloot hij dat we onze poppetjes op een bijzondere plek mochten plaatsen: in het linkervrouwspersoon op de voorgrond van het schilderij (de vrouw met het rieten mandje). De twee poppetjes moesten nog in de juiste kleur geschilderd, dus wij hadden alle tijd om even rond te kijken in zijn atelier. Dochter Sofie was bezig om de nodige poppetjes te kleuren voor een ander project, maar werkte naar eigen zeggen ook veel mee aan het “Wij zijn Delft”. Volgens haar trotse vader heeft Sofie vaak goede ideeën, die hij dan weer toepast.
Toen was het zo ver: wij mochten onze bijdrage leveren. Helaas hadden we geen tijd om onze actie op de gevoelige plaat vast te leggen, maar dat heeft René wel gedaan. Ik heb alleen foto’s van voor en na, maar dat is natuurlijk ook waar het om draait in dit project.
Hymne van Delft
We hebben het er maar druk mee, huisgenoot P en ik. Met Delft promoten en ondersteunen, bedoel ik. Huisgenoot P maakt tegenwoordig in aanloop naar zijn pensionering (ooit) alvast meer tijd voor zijn hobby zingen. Zo is hij niet alleen fanatiek deelnemer aan het Blauwe Podium van Guus Westdorp, maar liet hij zich ook lubben voor een gelegenheidskoortje van Guus. Met elkaar studeerden zij ‘de Hymne van Delft’ in (gecomponeerd door Guus himself, tekst ook door Guus samen met Marcel Donze). Afgelopen zaterdag zongen zij de hymne in de Nieuwe Kerk. Daar vond een benefietmaaltijd plaats om geld in te zamelen voor een grote verbouwing van de Nieuwe Kerk. Meer over de plannen is hier te vinden. De stadsmaaltijd én de hymne waren beide een groot succes: 24.000 euro opgehaald! TV West maakte opnamen, maar daar kwam het lied er bekaaid vanaf. Vandaar deze link naar een eerdere uitvoering van Krashna Musika (het studentenmuziekgezelschap van de TU Delft).
Laat de verbouwing nu maar snel beginnen, des te sneller is de kerk weer helemaal klaar voor de toekomst. En laten we er nog maar niet aan denken dat er tijdens die grote verbouwing een koninklijke bijzetting moet plaatsvinden.
Verhuisd
Vorige week was dan eindelijk de langverwachte verhuizing van het VVV naar het Huis van Delft. Oorspronkelijk was de planning dat de bouw al eind 2021 gereed zou zijn. Jammer genoeg waren er de nodige tegenslagen en liep alles een aantal jaren uit. Maar woensdag sloten de deuren in het station en waren we een paar dagen dicht om in te pakken, te verkassen, weer uit te pakken en in te richten.
Zaterdag was het zo ver: om 10 uur openden we de (loodzware) deur van ons nieuwe onderkomen en hadden collega E en ik de eer om de allereerste dienst te draaien. Het was rustig – de loop moet er nog inkomen – maar de bezoekers die langskwamen, waren allemaal even enthousiast. In de ruimte is plaats voor toeristische informatie, souvenirs, maar er is ook veel aandacht voor Delftse ondernemers en hun producten. Denk aan bonbons van De Lelie, chocolade van Van der Burgh, kaarsen van de Stadskaarsenmakerij, meel van Molen de Roos, enzovoorts. Elke maand krijgt één van de Delftse ondernemers ruimte op onze stip om zijn/haar onderneming onder de aandacht te brengen. We trappen af met Molen de Roos.
Naast onze ruimte is aan de ene kant de Blue Gallery en aan de andere kant de Innovation Gallery. Die laatste is nog in aanbouw, maar de Blue Gallery is al bijna klaar. Het is nu al een enorme trekker met zijn 2000 vierkante meter Delftse canon in tegeltjes. Het kunstwerk van Job Smeets is nog niet helemaal af, dus de geïnteresseerden moesten achter glas kijken. Hopelijk lukt het om volgende maand de deur ook daar te openen. Ik heb uiteraard al wel foto’s kunnen maken.
Noord-Hofland, een sentimental journey
Vrijdag had ik een afspraak met vriendin M – die ik nog van de lagere school ken – om een bezoekje te brengen aan de wijk waar wij zijn opgegroeid. Zij haar hele kindertijd vanaf haar 6e tot het verlaten van het ouderlijk huis, ik slechts tussen mijn vijfde en tiende jaar. Het lijkt voor mij een veel langere periode dan die luttele vijf jaar, maar dat komt natuurlijk omdat elk jaar in die tijd eeuwenlang leek te duren.
Destijds was Noord-Hofland een nieuwbouwwijk tussen Voorschoten en Leiden in (officieel is het gemeente Voorschoten). Het lag in the middle of nowhere en mijn moeder was er niet erg gelukkig, vandaar dat we na die periode terugverhuisden naar Leiden naar de oude buurt waar ze snel weer helemaal geworteld was. Voorschoten was een soort interbellum, want voor die verhuizing woonden we al bijna 10 jaar in Leiden (ik niet, want de eerste vijf jaar was ik er nog niet, maar de rest van het gezin wel).
Er was uiteraard enorm veel veranderd in die 50 jaar die sinds ons vertrek waren verstreken. De middle of nowhere bestaat niet meer! Overal waren hele buurten aangebouwd. Het weiland waar we vaak speelden, stond vol met huizen. Geen sloten meer om te roeien met het bootje van vriendin M, geen ruimte om fikkie te stoken met mijn vriendjes of een hut te bouwen. Zelfs onze lagere school was afgebroken en opnieuw opgebouwd: on-her-ken-baar (op het universele kindergeschreeuw op de speelplaats na).
Wat niet veranderd was, was onze straat, waar wij op nummer 64 woonden en vriendin M op nummer 28. Wij liepen langs, gluurden naar binnen (voor zo ver mogelijk, want iedereen had zijn ramen hermetisch afgesloten met luxaflex en rolgordijnen en dito luiken). Nummer 64 was vrij lelijk geworden (en het was al niet heel fraai). Een treurig halletje aangebouwd, een haveloze dakkapel op zolder die er vroeger niet was en een voortuin waarvan mijn vader zich in zijn graf zou omdraaien. Zijn trots – een rotstuin – was vervangen door grind en een betonnen plantenbak. Ook aan de achterkant (geen foto gemaakt) bleek iedereen panisch voor inkijk. Wat vroeger een lange brandgang met open toegang tot de achtertuinen was, bleek nu een ghetto met schuttingen en afgesloten deuren. Jammer hoor, want ik herinner mij nog goed die keer dat mijn moeder ’s avonds een inbreker meende te horen bij de schuur en naar buiten stormde met een bezem om het sujet te verjagen. Het bleek een aanbidder van mijn zus te zijn, die met een liefdesbrief-met-lakzegel stond te aarzelen of hij die zou durven bezorgen. Uiteindelijk belandde de brief in de brievenbus aan de voorzijde. Ik heb geen idee hoe het met brief en aanbidder is afgelopen, maar hij is in elk geval niet mijn zwager geworden.
Na deze pelgrimage zijn we lekker gaan lunchen. Het was grappig om weer even daar te zijn en het riep in elk geval een heleboel herinneringen op.
Een paar foto’s van vroeger en eentje van de huidige toestand. Ik kan maar drie oude foto’s vinden en die geven geen beeld van de buitenkant van het huis. Bovendien zijn ze van bizar slechte kwaliteit, maar ja, beter iets dan niets. Je ziet de vage contouren van een rotstuin in wording, op de achtergrond van foto 3 mijn oude lagere school en de andere huizen in de straat, die er precies hetzelfde uitzien als het onze.
De Kont van Zuid
Een paar jaar geleden kreeg ik van (inmiddels oud-)collega (maar nog steeds vriendin) P een boekje met wandelingen buiten het centrum van Rotterdam. Superleuk boekje waar we al diverse wandelingen uit gedaan hebben. Zaterdag was het mooi wandelweer en stapten wij in de trein voor de wandeling “Charlois-IJsselmonde” die als subtitel het subtiele “De Kont van Zuid” heeft. Nu heb ik weliswaar 10 jaar in Rotterdam gewoond, maar Rotterdam Zuid ken ik helemaal niet goed. Ik moet zeggen dat deze wandeling ons op allemaal nieuwe plekken bracht die bepaald niet tegenvielen!
We begonnen op de Willemskade en toevallig waren dit weekeind de Wereldhavendagen. Er heerste een gezellige, gemoedelijke sfeer. Overal was wat te doen, vooral veel leuke activiteiten voor kinderen. En overal stoere mannen en vrouwen in uniformen (geen foto’s van), dat gaf een enorm veilig gevoel.
Na enig zoekwerk vonden we de voetgangersingang van de Maastunnel. Ook een eerste ervaring. Met de houten roltrappen naar beneden en dan de tunnel doorlopen. Het deed denken aan de tunnel in Hamburg waar wij drie jaar geleden waren. Alleen de tunnelmuren in Rotterdam zijn een beetje saaier.
En toen waren we op Zuid. Eigenlijk een aaneenschakeling van oude dorpjes, zoals Charlois (spreek uit Sjaarloos. Toen mijn grootmoeder, die op kantoor Franse correspondentie had gedaan, in Rotterdam kwam wonen en aan de buschauffeur vroeg of hij ook naar Sjarlwà ging, keek die haar aan alsof ze Frans sprak. “Oooooh, Sáárloos” ja, daar ging hij naartoe), Tuindorp Vreewijk en IJsselmonde.
Wij liepen door het Zuiderpark, kochten bijna een huis aan de Boergoense Vliet en lunchten bij de Koriander. In Vreewijk moest ik aan ons eigen Agnetapark denken. Zelfde sfeer, zelfde soort huizen gebouwd voor de havenarbeiders. Door ging de wandeling naar Feijenoord waar ik ooit onfortuinlijk mijn nooit gestarte carrière in het Clara Ziekenhuis beëindigde (het ziekenhuis is jaren geleden afgebroken) en verdwaalden daar op de voetbalvelden van Feijenoord. Daar werd ik wel kribbig van: een half uur tussen schreeuwende voetballers en het aanmoedigende publiek op de tribunes, die nog veel harder schreeuwden en opsprongen als er iets goed dan wel fout ging op het veld.
We eindigden de wandeling dan ook iets eerder dan gepland, omdat we op een tram naar het station stuitten en het laatste stukje wandeling er ook niet zo aantrekkelijk uitzag. Toch 16 kilometer op de teller, dus die laatste kilometer konden we wel missen. Fijne wandeldag met dank aan de gulle gever van het wandelboekje!
Dure grap in Limoges
Gisteren op het nieuws hoorde ik van deze enorme diefstal uit het het Musée National Adrien Dubouché: twee bordjes en een vaas, bij elkaar 9,5 miljoen euro. Gelukkig heb ik deze kostbaarheden in juli nog kunnen bewonderen. Suf dat ik ze toen niet op de foto heb gezet. Ik hoop maar dat de dieven gegrepen worden en dat de gestolen waar weer terugkomt in het museum, waar het hoort.
Hierbij als toegift een foto van de hal in het museum met een beeld van de verzamelaar/oprichter van het museum Adrien Dubouch.
Laatste etappe: van Limoges naar Delft terug
Jullie hebben de laatste paar dagen van onze vakantie nog tegoed. Van Limoges trein en we naar Lilles. Die stad was niet nieuw voor ons, in 2017 waren we er ook al eens. Later bleek dat we in hetzelfde hotel een kamer hadden genomen (Pieter herkende het hotel, ik niet) en dat er zelfs precies dezelfde foto is van mij op bed zittend in (hetzelfde!) slaapshirt. Jullie moeten mij op mijn woord geloven, want ik laat de foto’s hier niet zien.
Na een dagje Lille gingen wij op de laatste dag lunchen in Antwerpen en reden daarna door naar Delft.
Oost west thuis best. En dat vond Minette ook.
Van Turijn naar Limoges
Verder met het vakantieverslag. Het volgende deel van de vakantie ging van Turijn naar Limoges met twee tussenstops. Het was nog knap lastig om Turijn uit te komen. Dat bleek deels ook te komen doordat de Italiaanse spoorwegen niet scheutig zijn met informatie over de Franse treinen. Uiteindelijk lukte het ons om plaatsen in de trein naar Lyon te reserveren. En Lyon op zijn beurt is een leuke stad, echt de moeite van een bezoek waard. In Montpellier rekenen ze Lyon tot Noord Frankrijk, maar wij vinden het vrij zuidelijk liggen.
Na Lyon verbleven we in Clermond Ferrand. Daar bezochten wij het Michelin Museum, van de banden en Bibendum, de inmiddels afgeslankte mascotte van Michelin. In tegenstelling tot mijn verwachting was het een heel interessant museum. Ik heb er een rare tic van overgehouden, namelijk dat ik nu overdreven interesse in autobanden heb ontwikkeld. Vooral voor die van vrachtwagens en tractoren. Hopelijk gaat het vanzelf weer over.
De laatste etappe die ik vandaag wil bespreken bracht ons naar Limoges. Sinds ik op mijn 15e De Porseleinboom-trilogie (over een porseleinfabriek) las van Olaf J. De Landell wil ik al naar Limoges. Eindelijk waren we er een keer zo dichtbij dat het onvermijdelijk was. En guess what? Het viel niet tegen! Ik ging natuurlijk uitsluitend voor het Porseleinmuseum en dat was inderdaad geweldig! Eerst een introductie over het proces van porselein maken en daarna een museum met een geweldige collectie porselein. Niet alleen uit Limoges zelf, maar ook uit o.a. China, Delft (natuurlijk) en nog veel meer. In een klein winkeltje in de stad heb ik porseleinen oorbellen gekocht en ik ben de trilogie over de Porseleinboom gaan herlezen. Nog een meevaller: ook de boeken vallen na zoveel jaren van idealisering niet tegen.
Van Parma naar Turijn
En voort gingen wij. Van Milaan per trein naar Parma (lekkere kaas en ham) en door naar La Spezia. Aldaar wilden wij Cinque Terre bezoeken: vijf schattige dorpjes tegen de rotsen geplakt met schilderachtige, kleurige huisjes. Wij gingen wandelen van Monterosso naar Vernazza. Een mooie wandeling, daar niet van, maar we liepen ongeveer in een file, zo druk was het. Een echte tourist-trap. Blijmoedig kochten wij een paar ansichtkaarten met postzegels. Later bleek dat dat commerciële postzegels waren, die niet in de gewone, rode brievenbus mochten, maar alleen in een oranje. We hebben stad en land afgezocht, maar overal waar zo’n oranje brievenbus zou staan, was de bijbehorende winkel gesloten, failliet of onvindbaar. Uiteindelijk lukte het ons om de kaarten toch nog op de post te sturen, maar tot op heden zijn ze nergens aangekomen.
Van La Spezia gingen wij op aanraden van onze buren naar Turijn. Dat was een goede tip. Turijn is een leuk stadje en heeft een prachtig Egypte-museum, het Museo Egizio. Het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden past er met gemak 100 keer in. Ik raakte geobsedeerd door de hiërogliefen en ben nu op zoek naar een cursus om mij daar verder in te verdiepen. Ik wilde eigenlijk ook nog de lijkwade van Turijn bezichtigen, maar kwam er nog net op tijd achter dat dat een kopie was. Nu geloof ik al niet dat de originele lijkwade echt is, dus die kopie hebben we maar aan ons voorbij laten gaan.
