Gisteren liep ik per ongeluk door de Molenstraat. Dat is niet mijn gewoonte, want de Molenstraat is een zeer deprimerende straat. Gelukkig is hij vrij kort, maar toch moet ik om mijn acute sombere stemming op te heffen, de hele Oude Delft (ruim een kilometer lang) aan beide zijden aflopen om weer in humeur te komen. Daarom mijd ik de Molenstraat. Of moet ik zeggen meed ik de Molenstraat?
Ik ontdekte namelijk een schattig Delfts blauw tafereeltje middenin die donkere, sombere, zonloze straat. Daar fleurde ik enorm van op! Kijk en oordeel zelf:
Na een intercattum van ruim vier maanden konden wij het niet langer ontkennen: een huis zonder kat is een huis zonder ziel (citaat van vriendin P). Eerst was het nog wel heerlijk rustig om niet meer elke ochtend beneden te komen met een knoop in je maag: “Leeft heer O nog??” Maar toen de lege schoot steeds luider ging roepen om vulling, bekende ik dat ik iets te voorbarig alle kattenspullen had weggegooid dan wel naar de vliering verplaatst. Gelukkig dacht huisgenoot P er hetzelfde over, dus in januari gingen wij op kattenjacht.
In 20 jaar tijd was de asielwereld dramatisch veranderd. Vroeger ging je er gewoon zonder afspraak naartoe, je maakte een rondgang langs kleine kooien op zoek naar dat ene spuuglelijke en dientengevolge uitermate kansarme scharminkel, dat dan al besproken bleek te zijn, waardoor je uiteindelijk met een beeldschoon, zwart, mollig poesje naar huis ging. Maar die tijden zijn voorgoed voorbij. Het asiel heeft een gelikte website waarop van elke kat een uitgebreide beschrijving staat, waar je dan weer via diezelfde website op moet reageren. Een goede onderbouwing van het waarom je speciaal op deze kat valt, is een vereiste. Vervolgens krijg je een mailtje dat je mag komen kennismaken met het betreffende dier en dat hij/zij meteen mee naar huis mag als het van beide kanten klikt. Weer een paar uur later krijg je een mailtje dat Kimba/Pomma/Bently/Hoover/Jorna al geplaatst is bij een ander huisje en dat de afspraak dus niet doorgaat.
Uiteindelijk lieten wij zo’n afspraak gewoon doorgaan (lekker ouderwets op de bonnefooi alle plaatsbare katten bekijken!) en maakten kennis met Minette. Zij klom direct bij huisgenoot P op schoot en bleek een enorme knuffel te zijn. In haar omschrijving op de website was zij afgeschilderd als een pittige tante die kan uithalen en totaal niet geïnteresseerd is in knuffelen of op schoot zitten. Wij namen haar mee (en zij is inderdaad een pittige tante, maar ook heel schootzitterig en knuffelig). Het was nog even een gedoe om haar mee te krijgen in onze fietskooi, want “daar zijn wij geen voorstander van”. “Het is niet ver” loog huisgenoot P en daar fietsten we al weg. Heerlijk, weer een kattengenoot in huis!
Het is alweer een week 2025 en eigenlijk zelfs al een week en twee dagen. Er is zoveel bij te praten sinds mijn laatste echte blogje, dat ik niet weet waar te beginnen. Misschien is het beter om 2024 maar gewoon als afgesloten te beschouwen en niet uit te weiden over de fantastische HOVO-colleges over de Bronstijd. Maar dat zou wel een beetje jammer zijn, want ze waren echt geweldig!
Zoals gewoonlijk was de vervelende mevrouw er weer bij, maar gelukkig niet alle colleges. Er was ook weer een betweter, dit keer zonder nierband. De betweter stelde geen vragen, maar liet elke week weer merken dat hij heel belezen was en eigenlijk alles al wist en meer. Heel vervelend, maar kennelijk hoort het erbij.
Zelf wist ik nog helemaal niets over de Bronstijd (in Nederland pakweg van 2500 tot 800 voor Christus). Ik wist niet eens dat het tussen de Steentijd en de IJzertijd in lag (shame on me). Maar na acht weken heb ik mijn kennis aardig kunnen bijspijkeren. De colleges waren heel boeiend en elke week kwam er een andere docent over zijn/haar specialiteit vertellen. Zes van hen waren erg goed en de andere twee waren ronduit geweldig. Ik kreeg zelfs een beetje spijt dat ik geen archeoloog ben geworden, totdat ik mij realiseerde dat je dan jaren met een zeefje in een woestijn zit en dan uiteindelijk nog steeds geen wereldschokkende ontdekking hebt gedaan. Voor al die ontdekkingen kun je beter acht weken HOVO-onderwijs volgen.
De collegereeks hoorde bij een prachtige tentoonstelling met bijbehorende catalogus (zie foto)in het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden. Zo leuk dat ik gewapend met al mijn nieuwe kennis veel meer zag dan ik normaal zou zien. Deze tentoonstelling is er nog tot half maart, dus ga vooral kijken!!
