Vorige week gingen wij weer eens naar het Filmhuis Lumen. Zouden we vaker moeten doen, zeker nu zij het megalomane plan hebben opgevat en doorgezet en bijna voltooid om te gaan verhuizen en ZES zalen te exploiteren ergens in de Spoorzone (het nieuwe gebied rondom het station). Dat is niet alleen héél ver bij ons vandaan, maar ik ben vooral bang voor het verlies van de kneuterigheid, die bij een filmhuis hoort. Vrijwilligers die er een kwartier over doen om een kopje koffie te zetten of die wat onbeholpen vertellen dat de film die wij gaan zien vooral bedoeld is om je af te vragen wat jíj zou doen. Maar ook ben ik benieuwd of zij het financieel gaan redden. Er starten steeds weer nieuwe crowdfundingsacties, omdat ze de financiering niet rond hebben, terwijl ze in maart 2026 al gaan verhuizen. Nu moet je weer allemaal je eigen stoel kopen (dat dacht ik toch niet, want ik wil helemaal niet naar een groot filmhuis).

Oké, genoeg geprotesteerd, over naar de film die wij zagen: Voor de meisjes. Ik ga niet spoileren (nou ja, een beetje), maar het bleek inderdaad zo’n film waarbij je je afvraagt: “Wat zou ik doen?” Ik weet het wel, en dat zou iets heel anders zijn dan de ouders in de film. Om te beginnen (dit is geen spoiler) zou ik never nooit een vakantiehuis kopen samen met een wildvreemde echtpaar, dat je net bij de zandbak hebt ontmoet en waarvan het dochtertje… (nu volgt wel een spoiler!, dus je kunt de eerste zin onder de foto overslaan)

… het dochtertje dus, from hell, met haar schepje jouw dochtertje vol in het gezicht slaat.

Je kunt wel raden hoe de film verder verloopt. Of niet, want de film speelt zich zo’n 12 jaar later af als het noodlot toeslaat en er een levensgroot moreel dilemma opduikt.

Advies: ga hem vooral bekijken! Hij won niet voor niets maar liefst drie Gouden Kalveren.