Tussen de buien door liep ik Emie’s bruggenloopje (van de Koepoortbrug via de Plantagebrug naar de Trambrug en aan de overkant van het Rijn-Schiekanaal weer terug). Tot mijn schrik zag ik dat mijn geliefde treurwilg nu echt overleden was. Een paar stormen terug was er al een dikke, overhetwaterhangende tak afgebroken. Jammer voor de jeugd, die er zomers graag aan mocht schommelen en zich dan luid schreeuwend en lachend in het water liet plonzen.
Ik hoop dat er weer een nieuwe treurwilg voor in de plaats komt, maar vrees eigenlijk van niet. Er staat maar één andere treurwilg langs het kanaal, dus kennelijk is het niet zo’n gewilde boom bij de plantsoenendienst. Even afwachten maar.
Oh, wat erg! Het was een van mijn lievelingsbomen langs het kanaal. Zonde zeg, volgens mij is er wel een herplantplicht.
Ja, mijne ook 😭. Herplanten mag misschien ook met een andere boomsoort?
Wat jammer inderdaad zeg! Treurwilgen zijn prachtig.
Ja hè? Volgens mij houdt iedereen van treurwilgen.
Och wat jammer dat hij nu helemaal weg is. Ik vind een treurwilg ook zo mooi, en bij de vijver bij ons in de buurt staat er ook eentje in al zijn pracht. Op menig foto van mij daar gemaakt staat zij daar te schitteren.
Zo vond ik het heel jammer dat de kastanje uit mijn jeugd, een drietal jaar geleden ook het loodje heeft gelegd. Er werd op mijn geboortegrond wel een nieuwe geplant… maar hij kan nog lang niet tippen aan die oude Kastanje uit mijn jeugd.
Nee, dat duurt tientallen jaren meestal. In elk geval wel fijn dat er een Kastanje herplant is!
De oude kastanje was 70 jaar geleden al niet te omarmen, en had nu een omtrek van 5,5 meter. Dat duurt nog wel even voordat de jonge kastanje zo ver is. Gelukkig staat er in het park waar ik ben opgegroeid, dat is bij het Jan Cunen Museum ook nog zo’n monumentale Kastanje te pronken. Menig wandelingetje wat ik maak vaar het Osse centrum, zie ik hem staan.