Year: 2023

Van alles en nog wat

Hermieneke Uitstapjes, Vrienden, Wandelen, Werk

Wat een lekker weer de laatste week. Daar heb ik flink van geprofiteerd met diverse uitstapjes. De eerste was op 26 april met een aantal (ex-)collega’s. Na lange tijd pakten we het Stappen en happen weer op. Dat betekent na werktijd een wandeling van anderhalf tot twee uur met na afloop samen eten in een restaurant. Deze keer hadden we Den Haag uitgekozen en na een redelijk beknopte wandeling door het Haagse Bos eindigden we bij een Indiaas restaurant. Zoals altijd was het gezellig. Het wordt steeds meer een reünie, deze keer met drie ex-collega’s die inmiddels elders werken of met pensioen zijn en drie collega’s die nog wel bij de Hartstichting werken. Maar de draad wordt even gemakkelijk weer opgepakt en we hadden het heel gezellig. Meteen voor de volgende twee maanden nieuwe afspraken geprikt 😀

Zaterdag ploggen met vriendin L in Leiden. Gezellig en goed voor de omgeving 😀. Uiteraard ook tijd uitgetrokken voor een lunch op een zonnig terras. Jammer wel dat sommige zure dames ons op minuscule papiertjes meenden te moeten wijzen, die wij nog moesten opprikken. Vriendin L zei pinnig: “Dat kunt u zelf ook oprapen.” Maar dat kon kennelijk niet, want het was niet hun afval. Nee, alsof het wel ons afval is 😛. Later bedachten we dat de dames waarschijnlijk meenden ons een enorme dienst te bewijzen met hun aanwijzing. En waarschijnlijk dachten ze ook dat we een taakstraf hadden. In elk geval keken ze zo.

Zondag met Pieter 17 kilometers op de wandelteller gezet. Eerst een stuk stadswandeling door Dordrecht, daarna met de waterbus door naar Zwijndrecht. Daar gewandeld door een prachtig natuurgebied. We mochten niet overal lopen omdat er gebroed werd, maar dat was niet erg. Genoeg mooie paadjes over. Langs Kijfhoek, een groot rangeerterrein van de NS weer terug naar station Zwijndrecht en naar huis. Prachtige dag, rood verbrand in de nek 😱

En vandaag moest ik mijn vrije dinsdag weer vieren. Dat deed ik samen met vriendin K te beginnen in Clingendaal. Vanuit verschillende kanten kwamen we daar aan op de fiets. Toen we elkaar uiteindelijk gevonden hadden, bewonderen we de Japanse tuin waar het enorm druk was. Logisch want die tuin is maar zes weken per jaar open. In park Clingendaal was het een stuk rustiger. Na een rondje wandelen was het tijd voor een lunch (uiteraard…). Na een heerlijk fietstochtje – het weer was echt veel aangenamer dan voorspeld, ik had voor niks een dikke sjaal en handschoenen meegenomen – kwam ik helemaal uitgerust en klaar voor de rest van de week weer thuis.

In de Japanse tuin

Rotterdam, mijn stadje

Hermieneke Wandelen

Gisteren was het heerlijk wandelweer, dus wij gingen op pad in Rotterdam. Nadat ik 2 wandelingen had afgekeurd, de ene omdat hij op een parkeerplaats in Barendrecht startte en de andere omdat er geen horeca onderweg was én het pontje niet vaart op zaterdag, werd het een Groene Wissel uit de WandelZapp (een enorm fijne wandelapp, gratis tip voor wandelliefhebbers).

Eerst door de stad met veel boten en bruggen. Altijd mooi en mijn Rotterdamse hart sprong op.

Daarna werd ik keihard geraakt door een monument bij de plaats waar vroeger Loods 24 had gestaan en van waaruit in 1942 en 1943 Joodse kinderen tussen 1 maand en 12 jaar zijn gedeporteerd en later in Auschwitz of Sobibor zijn vermoord. Een monument met 686 namen met de leeftijden van de kinderen waarvan deze gegevens bekend zijn. En een onbeschreven plaat om de kinderen die niet bij naam bekend zijn te eren. Op de platen met namen en leeftijden zijn ook bloemen aangebracht. Heel indrukwekkend en ik had het nooit eerder gezien.

Langs het Entrepotgebouw met een beeld van Lodewijk Pincoffs, een Rotterdamse havenbaron (1827-1911) die volgens het bordje bij zijn beeltenis “so much glory” verwachtte, maar slechts “so much shame” kreeg. Geen idee waarom dat was, maar hij is er niet jong door gestorven. Wikipedia leert mij dat hij valsheid in geschriften en bankbreuk heeft gepleegd, dus helemaal onterecht is al die schande kennelijk niet.

De wandeling ging verder. Langs de Hef, de oude spoorbrug (volledige naam: Koningshavenbrug) die overbodig werd dankzij de Willemsspoortunnel in 1993. Het is nu een Rijksmonument. Vlakbij troffen we een mooi stukje nieuwe kunst in een verwaarloosd groenstrookje.

Via het mooie Kralingen (waar ik een prachtig huis te koop spotte, net buiten budget) liepen wij door naar de Kralingse Plas. De route leidde ons er helemaal omheen waarna we terugliepen naar het station. Met 18 kilometer in de benen was dat ook wel weer fijn!

Vrije dinsdag

Hermieneke Actueel, Delft, Wandelen, Werk

Sinds 1 april (en het is geen grap) ben ik minder uren gaan werken. Na een eindeloze wisseling van uren – ik werk nu ruim 13 jaar bij de Hartstichting en ben voor de 6e keer van aantal uren gewisseld – ben ik nu aanbeland bij 24 uur per week. Wat heerlijk! Vandaag was mijn eerste vrije dinsdag.

Ik had dus geen idee wat ik met die zee van tijd aanmoest. Nou ja, dat is natuurlijk niet waar, maar waar zou ik eens mee beginnen? Eerst lekker uitgeslapen, toen op mijn gemak koffie gedronken en met de poes gekroeld. Totdat die ging spugen (waarvoor hij gelukkig eerst naar de keuken holde). Toen dat was opgeruimd, was ik alweer moe en aan koffie toe. Omdat ik mijn plan om naar een borduurwinkel in Leiden te gaan moest uitstellen vanwege dat akelige treinongeluk bij Voorschoten, heb ik eerst maar eens een bezoek aan de kapper gebracht. Dat was ook wel weer nodig!

’s Middags van het mooie weer geprofiteerd en een flinke wandeling door de Delftse Hout gemaakt. Dat smaakte vooral naar meer zonnige dagen en leuke wandelroutes.

Ik kan er wel aan wennen, zo’n vrije dinsdag elke week.

Naundorff, een stadsopera

Hermieneke Actueel, Delft, Geschiedenis, Kunst en cultuur, Muziek

Afgelopen donderdag gingen we naar de opera. Heel toevallig hadden we een aankondiging gezien en waren er nog kaartjes voor de generale repetitie op 16 maart. Gek dat we er niet eerder van hoorden, want het is een heel Delfts project, van Zangstudio Delft, inclusief een crowdfunding om het gerealiseerd te krijgen. Maar dat is dus allemaal ongemerkt aan ons voorbijgegaan.

Eerst iets over het verhaal. Karl Wilhelm Naundorff (1785-1845) is naar eigen zeggen de zoon van de laatste Franse koning Louis XVI en koningin Marie-Antoinette. Toen in 1789 de Franse revolutie uitbrak zijn zij beiden vermoord. Hun kind, kroonprins Louis-Charles overlijdt volgens de overlevering in 1795 op 10-jarige leeftijd. Maar er zijn diverse mannen die later zeggen dat dat overlijden niet is gebeurd en dat zij de kroonprins zijn. Zo ook Karl Wilhelm Naundorff, die in 1836 Frankrijk wordt uitgezet. In 1845 arriveert hij in Delft, waar hem geen lang en gelukkig leven is beschoren, want hij overlijdt nog datzelfde jaar. Zijn graf bevindt zich om een of andere wonderlijke reden in het Kalverbos (vlakbij waar wij wonen) en op de grafsteen prijkt de naam van de persoon die hij beweerde te zijn: Louis XVII. Zijn nakomelingen zijn er tot op de dag van vandaag van overtuigd dat hij daadwerkelijk die Franse koning was. Een aantal jaar geleden kwam dat tot een hoogtepunt en werden de schamele resten van Naunhoff opgegraven en is zijn DNA vergeleken met dat van nakomelingen van Marie Antoinette en daaruit bleek klip en klaar dat hij geen kind van haar was. Case closed, zou je denken, maar de nakomelingen van Naunhoff geloven er niets van en denken dat het een wereldwijd complot is om hen van de (niet meer bestaande) Franse troon af te houden.

Een prachtig dramatisch verhaal, vooral als je bedenkt dat Naunhoff ook nog een ontploffingsmechanisme heeft ontwerpen, genaamd de “Bourbonbom” waarmee hij zijn eigen huis geheel heeft doen afbranden. Kortom, alle ingrediënten voor een opera zijn aanwezig.

De opera wordt uitgevoerd in de vervangende ruimte van het Rietveld Theater, een klein theatertje aan de gracht hier verderop. Dat theater wordt momenteel gerenoveerd, dus werd er uitgeweken naar HAL015, een multifunctionele ruimte in de oude kabelfabriek aan de Schie. Het was heel sfeervol en ik vond het een prachtige uitvoering. Je zit vlak op de speelvloer en mede daardoor word je helemaal in het verhaal getrokken. Er is eigenlijk nauwelijks decor, maar de kleding maakt dat weer helemaal goed. Het stuk is bijzonder eigentijds met thema’s als wetenschap is ook maar een mening, alternatieve feiten, complottheorieën, integriteit van onderzoekers, wat doet het met je als je afkomst onbekend is en dan ben ik vast nog wel iets vergeten. Het einde was onverwachts gruwelijk, maar ik zal geen spoiler geven. Hoewel ik niet denk dat er nog kaarten te krijgen zijn, want het wordt maar een paar keer uitgevoerd, nog tot en met aanstaande zondag.

Nieuwe fiets

Hermieneke Actueel, Delft, Huis, tuin en keuken, Werk

Omdat mijn fiets altijd buiten staat, slijt hij nogal. En nu ik niet meer verder dan 10 minuten van huis durf, bang dat mijn fiets onder mijn gewicht zal instorten, werd het tijd voor een nieuwe.

Kritisch als ik ben viel de dichtstbijzijnde fietsenwinkel af (te onaardige eigenaar). De twee andere fietsenwinkels om de hoek bestaan niet meer, dus het werd een tocht naar de andere kant van het spoor 😱.

Dat was een goed idee. Een grote winkel met heel veel keuze en een aardige verkoper. Ik heb drie proefritjes gemaakt en gelukkig fietste de mooiste fiets ook het lekkerst. Toen bleek dat het twee weken ging duren voordat hij rijklaar zou zijn. Teleurgesteld zei ik dat ik hem eigenlijk komend weekeind nodig heb en tot mijn vreugde werd ik gisteren al gebeld dat hij klaarstond!

Net heb ik hem opgehaald. Nog een groot hangslot aangeschaft en nieuwe fietstassen besteld. Die laatste komen eind van de week. En dan ben ik dus voor de 3000e keer klaar om elke dag naar mijn werk te fietsen…..

Is het geen plaatje?

Zwijmelen op zaterdag (4)

Hermieneke Muziek, Zwijmelen op zaterdag

Na het bericht van vorige week over het concert van Julien Clerc kan het niet anders dan een van zijn liedjes zijn vandaag. De keuze is moeilijk, ik hou van bijna zijn hele reportoir. Het wordt een nummer van zijn CD “À nos amours”. Daar staan zowel mooie verstilde liedjes op als drukke vrolijke. Vandaag ga ik voor de laatste categorie. En van deze word ik het allerblijst.

Voor meer Zwijmels op zaterdag, of als je ook zin hebt om mee te doen ga je naar Natasja van ’t Pumpke

Julien Clerc: Les Jours Heureux

Hermieneke Familie, Muziek

Gisteren togen we naar Nijmegen voor een concert van Julien Clerc. Het plan was om samen met M en V te gaan, een tante en oom van Pieter, die in Nijmegen wonen en ook erg van Franse chansons houden. Tante en oom klinkt misschien oud, maar M is de jongste zus van mijn schoonmoeder, die op haar beurt de oudste zus is in een groot Brabants gezin. Kortom, M en V voelen totaal niet als een tante en oom, maar gewoon als generatiegenoten.

In april vorig jaar had ik al kaartjes gekocht. Dit was nadat zij onze kaartjes voor Patrick Bruel hadden overgenomen, omdat Pieter en ik corona hadden. Ook deze keer rustte er geen zegen op, want helaas kon M niet mee. Zij is herstellende van een operatie. Maar we waren desalniettemin van harte welkom om te komen logeren en V had een bevriende francofiel gevonden die graag gebruik maakte van het vierde kaartje.

In de loop van de middag arriveerden we bij hen en dronken koffie, kletsen bij, dronken een wijntje en kletsen nog meer bij en aten een hapje en kletsen nog even bij. Toen kwam vriend C ons ophalen en vertrokken we naar Concertgebouw De Vereeniging, naar zeggen het gebouw met de mooiste akoestiek van Nederland.

Het was een geweldige avond. Hoewel je af en toe wel kunt merken dat Julien geen 20 meer is (maar 75) en zijn stem sommige uithalen wat korter en lager moet maken, heeft hij nog niks van zijn uitstraling verloren. Energiek en met een stralende glimlach kan je niet anders (ik in elk geval) dan heel blij worden van zijn optreden. We hebben dus genoten, ook een beetje met het idee dat het misschien wel de laatste keer is dat we hem live zien. Daarom hebben we afgesproken met M en V zodra er ergens in Nederland weer een Franse zanger/zangeres optreedt, wij er met z’n vieren bij zullen zijn. Topplan! 🇫🇷 🎶

Johannes Vermeer in Delft

Hermieneke Actueel, Delft, Geschiedenis, Kunst en cultuur

Met een grootse tentoonstelling in het Rijksmuseum en een spin-off in Museum Prinsenhof is er extra veel aandacht voor Vermeer om mij heen. In al dat PR-geweld kwam ik een podcast tegen: Het Delft van Vermeer. En die is wel een aanbeveling waard.

Het zijn slechts 8 afleveringen van maximaal 20 minuten. De presentator Dide Vonk loopt met David de Haan, conservator van Museum Prinsenhof, door Delft langs plekken die een rol speelden in het leven van Vermeer.

Misschien is het vooral leuk als je – net als ik – zelf te midden van die plekken woont. Alles is hier om de hoek, want Vermeers leven speelde zich af op een vierkante postzegel. Ik zie dan ook meteen voor mij waar ze in de podcast over praten. Op de achtergrond speelt elk kwartier het carillon, ook zo’n fijn Delfts geluid. Maar ik denk dat het ook voor niet-Delftenaren interessant kan zijn. Knoop er ook vooral een bezoekje aan de stad aan vast!

Ik ben zelf pas bij deel 4, maar ik kan de podcast warm aanbevelen. Geen minpuntjes? Ja natuurlijk wel, twee zelfs. Dide is of doet alsof zij een dom wichtje is zodat David de deskundige kan zijn. Heel irritant, maar dat probeer ik te negeren. En ze slaan onze straat over, terwijl die sinds 2015 officieel geldt als Het straatje van Vermeer.

Diverse belevenissen kort samengevat

Hermieneke Actueel

Zo zo, de tijd vliegt als je je het druk hebt. Ik neem mij wel eens voor om elke dag een stukje te schrijven *Homerisch gelach zwelt aan* en daar ga ik dus ook echt mee stoppen (met dat voornemen). Maar nu is het dan toch weer tijd. Ik doe 3 hoogtepunten van de afgelopen dagen.

Vorige week was ik met collega Q naar Utrecht naar een symposium over aangeboren hartaandoeningen. of eigenlijk ging het de hele middag en avond over één specifieke aandoening, namelijk het eenkamerhart. Dat is een ernstige aandoening waarbij een kindje geboren wordt met maar één hartkamer in plaats van twee. Het was een heel interessant symposium waarbij de onderwerpen zich uitstrekten van prenatale diagnostiek tot en met de mogelijkheid van sporten en de (on)wenselijkheid van het nemen van een piercing. Na afloop gingen wij moe maar voldaan uit eten bij de Silk road, een aanrader voor als je een keer in Utrecht bent.

Zondag gingen Pieter en ik naar het Kunstmuseum in Den Haag. Ik zeg nog steeds het Gemeentemuseum, maar wil even laten zien dat ik echt wel van de nieuwe naam op de hoogte ben. Mijn museumkaart die ik in mijn telefoon had gezet, werkte niet. Ik deed al heel trots en blij bij de controle, maar de suppoost liet mij lachend een rood kruisje zien. Gelukkig had ik mijn echte kaart ook bij mij… Er was een kleine zaal met werk van Hans Arp. De moeite waard om goed te bekijken. Het werk van Nicole Eisenman deed mij niet zo veel, du sik rende door naar het poppenhuis van Sara Rothé. dat is uiteraard mijn lievelingsstuk en ik kan er uren bij staan genieten. Na afloop heb ik in de museumwinkel no geen paar ansichtkaarten gekocht die mij goed borduurbaar leken. Wordt vervolgd!

Vanavond stond er eindelijk weer eens een schouwburgbezoekje op de agenda. We gingen naar Koefnoen. Eigenlijk was dit al gepland in 2021, maar toen gooide covid roet in het eten. Het was drukker dan ik verwacht had. Toen ik vorige week de kaartjes kocht, zag de zaal er nog vrij leeg uit. Gelukkig viel het mee, want een half lege zaal is toch minder leuk. Het was beslist een aanrader. Knap zoals een groot televisiesucces het ook in de schouwburg enorm goed doet. Ik was wel blij dat we niet vooraan zaten. Ik ben nooit zo van het “meedoen”. Maar Frans die wel op de eerste rij zat, vond het niet zo erg.