Miniaturenwandeling in Leeuwarden

23 juli 2023 Hermieneke Uitstapjes, Vakantie, Wandelen

We gingen 2 dagen naar Leeuwarden, want voor 1 dagje is de reis net iets te lang. Hotelletje geboekt, Ouranos achtergelaten met voldoende eten en drinken en daar gingen we.

Ons hotel was gevestigd in een oud postkantoor, dat kom je aan de kamerdeur al zien. Er was ook een restaurant waar we prima hebben gegeten in gezelschap van een vrolijk muisje, dat steeds enthousiast heen en weer holde.

Ik wilde al een tijdje naar Leeuwarden om daar de miniaturenwandeling te lopen. Deze had ik ooit bij Verawandelt gezien. Officieel heet het Miniature People Leeuwarden. Het verhaal achter de miniaturen is het verhaal van Michel Tilma, fotograaf en kunstenaar. Hij heeft inmiddels 66 taferelen gemaakt en die overal in de binnenstad geplaatst. Soms heeft het tafereel iets met de plek waar het staat te maken. Zoals bijvoorbeeld een kok in de vensterbank van een restaurant of 2 monniken in de Bagijnestraat. Maar vaak is het ook willekeurig (want wat doet een bergbeklimmer in Leeuwarden?).

We kochten in ons hotel voor 2 euro een plattegrond waar de route van de wandeling was ingetekend en direct naast het hotel was het eerste miniatuur al te vinden. We moesten wel erg goed zoeken, want zeker in het begin is het wennen aan de afmetingen en de manier waarop de miniaturen geplaatst zijn. Ze zijn namelijk veel kleiner dan ik in eerste instantie dacht en ze zijn ook veel meer verborgen. Ik verwachtte dat ze meer zouden opvallen. Des te leuker, want het werd een heuse speurtocht. Enorm leuke manier om door de stad te lopen. Uiteindelijk hebben we niet alle 66 de tafereeltjes gezien, want in een straat bleken er een heel aantal verwijderd (of vernield). Pieter moest zich zelfs een keer heel dun maken en tussen een muur en een geparkeerd busje wurmen :-). Maar we hebben er zeker 60 gevonden.

Op bezoek in een verzorgingshuis in coronatijd

Echt een aanrader als je eens in de buurt van Leeuwarden bent of een mooie aanleiding om er naartoe te reizen.

Einde van de vakantie

15 juli 2023 Hermieneke Delft, Vakantie

Het is alweer bijna voorbij, de twee weken vakantie in eigen huis. We hebben het heerlijk gehad, ik genoot vanaf dag 1 van het vakantiegevoel. Dat is soms niet makkelijk als je thuisblijft, maar deze keer geen enkel probleem. Het weer hielp natuurlijk ook enorm mee. Het was lekker om te wandelen en warm genoeg om op terrasjes te verblijven. Alleen gistermiddag vielen er twee of drie druppels water, maar verder werd de regen keurig uitgesteld tot vandaag. En aangezien ik snotverkouden ben geworden, is dat niet heel erg storend (die regen).

Een greep uit onze vakantieactiviteiten: Gouda met wandeling buitenom, dagje zeilen op het IJsselmeer met vrienden W en E (fijn tussen het onweer doorgezeild en gezellig bijgepraat), wandeling van Vught naar Den Bosch met een bezoek aan kamp Vught (erg indrukwekkend, komt ook nog een blogje over), een miniaturenwandeling in Leeuwarden (daar ga ik nog een blogje aan wijden), naar de Parade met buurvrienden H en M (een goede traditie, altijd leuk), dagje Weesp en de verrassing van de vakantie: een nieuw ontdekt restaurant, Calva, in Nootdorp waar we heerlijk gegeten hebben.

Een paar foto’s voor de sfeerimpressie:

RADIUS

5 juli 202313 juli 2023 Hermieneke Delft, Kunst en cultuur, Uitstapjes

Dankzij Poly, de zomerstorm, hebben wij ons uitstapje naar Gouda maar geskipt. Een ochtendje thuis met koffie en macarons was ook een prima begin van de dag.

De middag werden we iets actiever en bezochten RADIUS. Dit is een centrum voor hedendaagse kunst en ecologie. Het is gevestigd in het pomp huis bij de oude watertoren. In deze toren zijn al diverse projecten in de planning geweest, maar geen van alle werd een succes. RADIUS is voor zo ver ik weet vorig jaar van start gegaan, maar dus niet in de watertoren zelf. Misschien geeft dat betere kansen.

De naam RADIUS is gebaseerd op de cirkelvormige geometrie van de tentoonstellingsruimte: het oude waterreservoir onder het pomphuis. En er is ook nog een – zoals zij het zelf noemen – meer poëtische uitleg van de naam, maar die is zo wazig da ik hem hier niet kan herhalen. Staat ongetwijfeld ook op hun website, dus voor de geïnteresseerde: klik lekker door.

Het programma bevindt zich op het snijvlak van kunst en wetenschap, met speciale aandacht voor klimaat, ecologie en leefomgeving. Actueel en Delfts, dus ik was erg benieuwd.

Er zijn op dit moment twee exposities: A heavy halo en De glazen stad. De eerste is van één kunstenaar, Oscar Santillán, die de communicatie van inheemse Zuid-Amerikaanse volken vergelijkt met die van AI in deze tijd. Eerlijk gezegd een tikje onbegrijpelijk, maar hij maakt wel mooie afbeeldingen.

De glazen stad gaat uiteraard over het Westland. Zeven kunstenaars buigen zich over het concept van de enorme productie van groenten en fruit in een omgeving waar seizoenen er niet meer toe doen en het misbruik van arbeidsmigranten ook niet (mijn woorden).

Allebei indrukwekkend net als de ruimte waarin de tentoonstellingen zijn opgebouwd. Ik hoop dat RADIUS een succes wordt (of al is, dat kan ik niet zo goed beoordelen). Wij komen er vast en zeker terug als er weer nieuwe tentoonstellingen zijn. We hoorden dat er in juli ook nog een excursie naar het Westland gepland staat, maar die laten we aan ons voorbijgaan.

Romeinse wandeling Leiden

4 juli 2023 Hermieneke Geschiedenis, Vakantie, Wandelen

Wij hebben vakantie. Vanwege de wankele gezondheid van huisgenoot Ouranos, brengen we die thuis door. Nou ja, we proberen wel elke dag het huis te verlaten en iets gezellig te ondernemen.

Vandaag togen we naar Leiden. Het is toevallig vandaag ook ons 37-jarige relatiejubileum, dus terug naar Leiden leek wel toepasselijk. Ik had een lunch bij Pardoeza gepland, omdat dat de plek was waar ooit het eerste vonkje over sprong. Mijn planning was wat gebrekkig, dus Pardoeza was dicht. Het heet trouwens al eeuwen geen Pardoeza meer, maar bij ons nog wel.

Lunch elders dus. Ook leuk. Daarna vervolgden we de Romeinse veldtocht, zoals de wandeling heet. In het centrum liepen we onder andere langs de burchtheuvel en de Pieterskerk. Maar het leukste en voor ons nieuwe deel van de wandeling leidde ons naar en door het archeologisch park Matilo, waar het gelijknamige fort zichtbaar is gemaakt en een Romeinse tuin is aangelegd. De hele tocht speelt zich af rond het gebied waar ik ben opgegroeid. Grappig dat we dan toch weer op plekken kwamen, waar ik nooit eerder was.

Nieuwe wandelschoenen

30 juni 2023 Hermieneke Wandelen, Winkelen

Op zoek naar een tweede paar wandelschoenen belandde ik bij Bever in Den Haag. Een vriendelijke jongeman ging mij adviseren. Eerst wilde hij raden hoe oud ik was. Nu ben ik daar nooit zo van gecharmeerd, dus ik wilde mijn leeftijd direct prijsgeven, toen hij al gokte dat ik 55 was. Aangezien mensen altijd minstens 10 jaar jonger zeggen dan wat ze echt denken, was ik nogal beledigd.

Daarna ging hij een scan van mijn voeten maken. Daaruit bleek dat ik een soort klokkenluider van de Note Dame ben. Mijn voeten schelen meer dan een maat met elkaar, de een is veel breder dan bij normale mensen en de ander veel smaller en zelfs mijn kleinste voet is een maat groter dan de maat die ik gewend ben te dragen. Ik was in shock.

De Beverman zei glimlachend dat bijna iedereen in te kleine schoenen loopt. Ik denk eerder dat hun scanapparaat kapot is. Uiteindelijk heb ik schoenen gekocht die volgens mij een halve maat te groot zijn en volgens de Beverman een halve maat te klein. Met dikke wandelsokken en warm weer leek die halve maat te groot mij wel oké. En de Beverman verzekerde mij dat ik de volgende keer echt nog een halve maat groter zal kopen. Kennelijk denkt hij dat je went aan te grote schoenen.

Opera in Versailles

16 juni 2023 Hermieneke Delft

Belofte maakt schuld: het operaverslag. Ons reisje Parijs was voor de helft een familiebezoek en voor de leuk hadden wij het uitgebreid met een paar dagen samen in een hotel. We gingen op bezoek bij de Franse amant C van mijn schoonmoeder. Zelf kwam ze ook, zij het wat verlaat omdat ze de Thalys had gemist. Dus vrijdagavond brachten wij alleen met C door.

Zaterdagavond had hij kaartjes voor een opera in het paleis van Versailles geregeld. Omdat hij die kaartjes ook weer kwijt was geraakt, was het nog even spannend of we de voorstelling wel zouden kunnen meemaken, maar na een uur vloeken en tieren had hij de e-tickets toch weer op zijn telefoon weten te zetten. Jammer wel dat we zonder eten moesten vertrekken, maar we hadden gelukkig vrij copieus geluncht.

C rijdt als een agressieve Fransman, dus helemaal relaxt was ik nog niet. En toen de door hem uitgekozen weg ook nog eens afgesloten bleek, waren de rapen gaar. Hij wilde om de 3 politiemannen heen slalommend toch zijn geprefereerde route nemen, maar daar staken de agenten uiteraard een stokje voor. C koos eieren voor zijn geld en draaide bij en om.

We arriveerden ruim op tijd bij het paleis en konden rustig naar onze plaatsen in de opera wandelen. We zaten aan de zijkant vlakbij het toneel. Ik zat op het hoekje waar een deur was, waar regelmatig zangers door naar het toneel kwamen. Soms bleven ze ook naast mij staan en zongen alvast hun lied. Dat heb ik nooit eerder meegemaakt en het was fantastisch! Het toneel was sowieso grappig, want het liep om het orkest heen. Het grootste deel was achter het orkest, maar er was ook een smalle strook voor het orkest bijna tegen de eerste rij van de zaal aan. Ook daar liepen af en toe zangers/zangeressen om een lied te zingen.

De opera – La caravane du Caïre van Grétry – die werd opgevoerd was eigenlijk meer een operette. Niks geen drama en stervende hoofdpersonen. Integendeel, het is een opera met een happy end. Het is wel een erg Franse opera. Continu werd de lof van de Fransen bezongen en de Italiaanse, Engelse en Hollandse vrouwen werden beschimpt. Chauvinisme ten top. Maar ik heb ervan genoten. Prachtige kostuums, een mooi ballet en – ook niet onbelangrijk – geweldige muziek en zang.

Na afloop door schoonheid en honger overmand eindigden we in een Grieks restaurant, waar we nog een salade hebben weggewerkt voordat we weer naar huis gingen.

Parijs

13 juni 2023 Hermieneke Vakantie

5 dagen Parijs: superleuke stad is dat steeds weer. Een korte foto- impressie en later misschien nog een verslag van ons operabezoek.

Startpunt Leidschenhage

27 mei 20233 oktober 2025 Hermieneke Eten en drinken, Vroeger, Wandelen

Vorige week was het heel even mooi weer – zonnig en niet te koud – dus reden wij met tram 19 vanaf het beginpunt bij het station van Delft tot het eindpunt in Leidschendam bij de Mall van Nederland. Vroeger heette dat gewoon winkelcentrum Leidschenhage en als ik daar met mijn moeder ging winkelen (want shoppen bestond toen nog niet), was het feest.

Pieter keek bedenkelijk en dat snapte ik best. Maar soms gaat nostalgie voor. Het was inderdaad niet verheffend, een overdekt winkelcentrum zoals er veel zijn. Maar gelukkig zit er ook een Bever en toevallig had ik (g)een wandelrugzakje nodig. Ze verkochten ook petten met ingebouwde koeling: ook nooit weg.

Goed geslaagd was het tijd om te lunchen. En hoewel het winkelcentrum niet fantastisch was, was de lunchplek aan het water dat zeker wel!

Daarna een niet zo heel lange wandeling gemaakt, ik denk een kilometer of 13, door Marlot, via Duindigt en langs museum Louwman. Niet te lang, wel een leuke wandeling. We passeerden een kleine vlindertuin met bankje, maar helaas waren de vlinders ver te zoeken 😩

Korte leesvakantie

20 mei 202322 juni 2024 Hermieneke Boeken, Hobby's, Vakantie

Deze week had ik een weekje vrij gepland. Geen plannen, geen wekker: heerlijk. De eerste dag van mijn vakantie kocht ik het 8e boek over de zeven zussen geschreven door de zoon van de overleden schrijfster Lucinda Riley. Gelukkig was het koud en akelig weer en kon ik gewoon de hele dag lezend doorbrengen op de bank.

Heel kort samengevat gaat de serie over zes meisjes uit alle werelddelen die geadopteerd zijn door een puissant rijke pa, Pa Salt noemen ze hem, omdat hij naar de zoute zee ruikt. Ze wonen met z’n allen op een eiland in het Meer van Genève. Als pa sterft, krijgen ze allemaal een brief en aanwijzingen voor hun afkomst. Elke zus heeft haar eigen boek waarin haar afkomst wordt uitgeplozen. Daarnaast is er veel geheimzinnigheid rondom Pa Salt en de 7e zus. Die laatste komt in deel 7 al boven water, maar er was geen ruimte voldoende om ook pa Salt nog toe te lichten. Vandaar deel 8.

Ik verklap niks over het boek, maar het is knap hoe alle losse eindjes uit de eerdere boeken aan elkaar geknoopt worden. En toch is het ook altijd een beetje teleurstellend dat het allemaal zo heel erg onwaarschijnlijk is. Een tweede minpuntje is dat ik eigenlijk eerst weer alle voorgaande boeken had moeten lezen om dit deel helemaal van A tot Z te kunnen begrijpen. Maar dat is een mooi project voor een volgende vakantie.

Nieuw Guinea

5 mei 2023 Hermieneke Familie, Geschiedenis, Televisie, Vroeger

Vandaag 95 jaar geleden werd mijn vader geboren. Moeilijk voor te stellen hoe hij nu zou zijn, aangezien hij al in 1998 is overleden. Forever 69.

Een paar dagen geleden kreeg ik van mijn zus een pdf toegestuurd over de expeditie naar het Sterrengebergte in Nieuw Guinea waar mijn vader in 1959 aan deelnam.

Het is een verslag van een aflevering van Andere Tijden in 2006 over de expeditie. Een expeditie die door de variëteit aan wetenschappers voor mijn vader als een botanicus te groots en meeslepend werd. Hij kwam maar moeizaam aan zijn werk van planten verzamelen toe, omdat andere expeditieleden snel snel door wilden. En er waren meer problemen, te beginnen met de start en de uitrusting die maar niet aankwam. Het staat allemaal beschreven in het verslag en je kunt ook de uitzending van Andere Tijden bekijken. Een aanrader voor de geïnteresseerde.

In mijn ouderlijk huis waren souvenirs uit de tijd die mijn ouders in Nieuw Guinea hadden doorgebracht (1956-1959) onderdeel van het behang. Zo hingen er stenen bijlen aan de muur, er stond een groot schildpaddenschild op zolder en een houten krokodil in de gang. Op een dag nam ik een leeg kasuarisei mee naar school voor een spreekbeurt over de kasuaris.

Ik was altijd een beetje jaloers op mijn zus die de eerste drie jaar van haar leven in Nieuw Guinea had doorgebracht, terwijl ik pas vier jaar na hun terugkeer werd geboren. Schrale troost: zij heeft er geen herinneringen aan; alleen de verhalen en de foto’s zijn er nog.