Hoera, Sinterklaas is weer in het land. Ik wilde eigenlijk gisteravond mijn schoen zetten, maar helaas. Wij leven in een huis met centrale verwarming. Daar komt bij dat de vorige bewoners het heel vervelend vonden dat het huis eruit zag alsof het uit de 19e eeuw stamt. Zij hebben dus vrij rücksichtlos alles wat niet aan de jaren 70 (20e eeuw) doet denken eruit gesloopt, inclusief alle schoorstenen. Schoen zetten zit er dus niet in.
Gelukkig kwam ik vanmiddag langs de oplossing voor dit levensgrote probleem. Ik ben zo benieuwd wat ik morgen in mijn schoen zal vinden!
Wie vrijdag de zoekmachine van Google gebruikt, ziet daar de hele dag een logo ter ere van de Nederlandse kunstenaar Johannes Vermeer. In de aangepaste ‘doodle’ boven de zoekbalk zijn drie werken van Vermeer (1632-1675) afgebeeld, weliswaar met de letters van Google erin verwerkt.
Het gaat om De schilderkunst, een werk dat vermoedelijk tussen 1666 en 1668 is gemaakt, Schrijvende vrouw met dienstbode, een schilderij uit 1670-1671, en Brieflezend meisje bij het venster (1657-1659). Wie op de afbeelding klikt, komt uit bij de Google-zoekresultaten van de naam Johannes Vermeer.
Het eerbetoon aan de barokschilder uit de Gouden Eeuw vindt precies 26 jaar na de opening van een tentoonstelling in de National Gallery of Art in Washington met 21 van zijn 35 werken plaats.
De Vermeer-doodle is heel de dag in 36 landen te zien op de voorpagina van Google Zoeken.
Voor ons een speciale datum. 28 jaar geleden onze trouwdag. Het was zo’n zeldzame, prachtige novemberdag: strakblauwe hemel, de zon deed zijn uiterste best om een aangename wandeling mogelijk te maken van huis naar stadhuis naar Lutherse kerk.
Foto uit de oude doos, jammer van dat spuuglelijk busje….en je ziet het niet, maar het was echt een blauwe lucht.
Gisteren was het iets minder stralend, maar het kwam toch in de buurt van toen. In plaats van naar het stadhuis gingen we naar de opticien. Daar heb ik 3 uur van mijn leven verspild! Man man, ik was vergeten hoe lang het duurt om een bril aan te laten meten. Het uitkiezen van een montuur is niet zo heel veel werk. Gelukkig kan ik goed beslissen en ik denk dat het in 30 minuten gepiept was. De opticien is een man met smaak en met z’n drieën kwamen we vrij snel tot een eensluidend oordeel: ja, deze moet het worden. Het uitverkoren model kwam in toen verschillende kleuren, maar ook dat was redelijk snel een uitgemaakte zaak: paars.
Maar daarna komt eigenlijk het belangrijkste deel: de oogmeting. Eerst een tijdje wachten tot de oogmeetmijnheer beschikbaar was. Geeft niks, lekker kopje koffie met een macaron erbij! Wij komen de tijd wel door. Toen het oogmeten zelf. Daar kan ik wat moeilijker beslissen of het ene glaasje toch net een iets duidelijker beeld geeft of juist niet. Er werden niet alleen letters getest, maar ook bolletjes (vanwege de cilinder) en rood-groen cijfers en letters. Daarna nog opmeten voor het leesgedeelte én voor de beeldschermbril. Pfff, twee uur zijn inmiddels voorbijgegaan.
Maar we zijn er nog niet: 300 foto’s van alle kanten met een enorme stellage op m’n neus, daarna zogenaamd lezen op een iPad, echt elke millimeter van mijn oogbewegingen is nu geregistreerd. Volgt het uitkiezen van de glazen en het controleren van alle metingen. Hè hè, we zijn klaar: drie uur na binnenkomst.
Over twee weken moet het allemaal klaar zijn. Ik heb trouwens betere ogen gekregen in de afgelopen vier jaar 😀. Eindelijk iets minder min dan heel erg min. Ik kijk erg uit naar m’n nieuwe bril 🤓
Vorige week had collega M ons uitgenodigd op een high tea waarbij wij een hennaversiering konden laten zetten. Het was een supergezellig middag. M dacht dat wij allemaal 6 weken geen eten hadden gehad. Bovendien vreesde ze dat we de zes weken erna geen tijd zouden hebben om boodschappen te doen. Dat was allemaal niet zo, maar wij lieten het ons toch maar aanleunen allemaal. We hebben enorm zitten genieten van alle overheerlijke hapjes die klaarstonden. En aangevuld werden. En nog eens aangevuld werden. Er bleef ook nog wat over. Dat kregen we mee naar huis in twee gebaksdoosjes (twee doosjes per persoon 😁). Voor thuis, net nIet genoeg voor zes weken. Maar wel nog de hele week ruimschoots van gesnoept met zijn tweeën.
Om beurten mochten we aanschuiven voor de hennabehandeling. Sommige collega’s lieten één hand doen, andere twee handen of zelfs twee voeten. De hennamevrouw maakte er prachtige kunstwerken voor én allemaal anders.
Na het aanbrengen van de hennepzaad moest het eerst een tijd intrekken. Pas als het ging brokkelen, mocht de henna afgespoeld worden met olie. Eerst is de tekening nog lichtoranje, maar na 24 uur was het al een stuk donkerder. En na 48 uur is de kleur het meest intens. Leuk proces om op je eigen handen te volgen
Naast de heerlijke hapjes, de mooie hennaversiering en de gezelligheid, werd de feestvreugde nog verhoogd door Dunja en Dusha. Twee überschattige vogels. Ze kwamen na een uurtje wennen gezellig op mijn rug en schouder zitten en ik had ze bijna in mijn fietstassen mee naar huis genomen. Ik dacht nog net op tijd aan Ouranos.
Toen wij 30 jaar geleden in Delft kwamen wonen, viel mijn oog vrijwel direct op onze volgende woning: Villa Maria. Misschien een beetje groot, maar daar zouden we vanzelf een oplossing voor vinden. Onze vriendschap met E&E dateert vanaf het moment dat E vertelde dat Villa Maria zijn droomhuis was. Wij besloten direct dat we er uitstekend met z’n vieren in zouden passen.
Zo’n 5 jaar later stond ons droomhuis te koop. Wij planden een bezichtiging in. Ook de moeder van E liet zich die kans niet ontzeggen. Zij is ongeveer 1.50 m lang, maar heeft de uitstraling van iemand van tweeëneenhalve meter. Terwijl wij de villa inspecteerden, onderwierp zij de makelaar aan een diepte-interview over alle eventuele tekortkomingen. Er zou geen gebrek verborgen blijven voor haar.
Helaas moesten we toegeven dat de Villa niet gemakkelijk en zeker niet goedkoop bewoonbaar zou kunnen worden gemaakt voor twee stellen. Erg jammer, want we hadden ons er in gedachten al geïnstalleerd. Maar goed, dat was de eerste les Omgaan met teleurstellingen. Wij moesten afscheid nemen van de geplande gezamenlijke oude dag in Villa Maria. Maar wie weet wat er nog op ons pad zal komen.
Vorige week in De Koornbeurs kregen wij van E&E een zogenaamd gastgeschenk. Dat is een traditie waarmee wij elkaar zo nu en dan verblijden. Een gastgeschenk is vaak verschrikkelijk, maar soms ook leuk. Deze keer was het de laatste categorie. Dat hadden we dan toch maar weer mooi aan Villa Maria te danken, of we er nu wonen of niet.
Nog even wat achtergrond over Villa Maria. Oorspronkelijk was het het woonhuis van de directeur van het buitengesticht Sint-Joris. Dat is gebouwd in 1894 in neorenaissancestijl. Villa Maria stamt ook uit 1894, maar kennelijk ging de directeur op enig moment elders wonen en werd het huis verbouwd tot een verpleegstersschool. Daar zag je de sporen nog goed van terug. Het zou het weer bewoonbaar maken behoorlijk compliceren. Nog weer later is de villa gebruikt voor begeleid wonen. Diegenen die het in onze plaats hebben gekocht hebben het prachtig gerestaureerd! Waarvoor dank. Wie weet.
In het centrum van Delft naast de Visbanken staat een prachtig gebouw: de Koornbeurs. Het heeft in de loop der tijd diverse functies gehad. Ooit begonnen als vleeshal, in het begin van de vorige eeuw nog een poosje champignonkwekerij geweest en veilingplaats voor eieren en paardenmest. Leuke combinatie ook. In 1939 werd de kelder ingericht als commandocentrum voor de Delftse luchtbescherming. Sinds de jaren 60 is het verenigingsgebouw van studentenvereniging SSR Delft; later omgedoopt tot OJV De Koornbeurs, niet meer alleen voor studenten, maar voor alle jongeren.
De Koornbeurs had in de jaren 90 toen wij in Delft kwamen wonen een openbare eettafel waar (voornamelijk) studenten kwamen eten. Maar er was ook een tafel waar gepensioneerde hippies samenkwamen. Tot onze verbazing aten ook onze vrienden E&E – toen allang geen studenten meer – in de Koornbeurs. Elke werkdag van maandag t/m vrijdag. Lekker makkelijk en dan had je een fijn lange avond. Het leek mij drie keer niks.
Maar toen wij in 2001 twee weken onze keuken niet konden gebruiken wegens verbouwing gingen wij toch met ze mee. Elke avond klokslag 18 uur troffen we elkaar bij de ingang. Ik gewapend met tafelkleedje en waxinelichtjes, want het moet wel een beetje gezellig zijn. De Koornbeurs met zijn formicatafeltjes en nauwelijks verlichting had namelijk een nogal morsige uitstraling. Het eten bleek enorm smakelijk. Na afloop gingen we bij het Boterhuis nog een kopje koffie drinken. Prima tijdelijke oplossing.
Sinds begin deze eeuw was er wel steeds gedoe met de kok, werd het pand eigenlijk ook te duur voor de vereniging. De eettafel is uiteindelijk verdwenen en de vereniging zit alleen nog in de kelder. In de rest van het gebouw is tegenwoordig een restaurant gevestigd: De Centrale. Gisteravond hebben wij er met E&E gegeten. Beetje nostalgisch zitten zwijmelen…. Nou, nee, dat dan weer niet. Nostalgie is niet helemaal ons ding. Maar het was weer gezellig en het eten was overheerlijk. Ik had geen tafelkleedje of waxinelichtjes bij me, maar dat was gelukkig ook niet nodig. Hoewel het keukengedeelte op de bovenverdieping met de afhaalbalie er nog precies hetzelfde uitzag, was het restaurantgedeelte aanzienlijk minder obscuur dan vroeger.
Collega A maakte mij erop attent dat het al bijna twee maanden stil is hier. Dat klopt, want mijn inspiratie was even helemaal op. Gek eigenlijk, want er mag weer veel meer en ik ben vaker op pad. Kennelijk was de schrijfader even verstopt. Eens kijken of het vanaf heden weer beter gaat.
Het wordt kouder, vooral ’s ochtends en ’s avonds, dus ik haalde mijn wintersloffen uit de mottenballen. Oh ja, dat is waar ook, dat zijn die halfhoge sloffen, blauw met zilverdraad. Werkelijk de prachtigste sloffen die ik ooit heb gehad. Zo ontzettend jammer dat ik allergisch ben voor het zilverdraad. Na een week had ik opgezwollen enkels waar een beetje hartfalenpatiënt jaloers op zou zijn (of eigenlijk juist niet) en kon ik de sloffen niet meer aan. Ik heb nog een tijdje eerst sokken aangetrokken en daaroverheen de sloffen, maar dat kost wel erg veel tijd.
De sloffen moeten dus vervangen worden en kunnen zo goed als nieuw naar de Kringloopwinkel. Gelukkig kreeg ik van een van mijn vele handwerkadresjes een plaatje voorgeschoteld van bijna net zo prachtige sloffen, maar dan zonder edelmetalen erin verwerkt. Om zelf te haken! Leuk! Ik heb meteen een pakket besteld. Daarvoor moesten beide voeten aan alle kanten opgemeten: niet alleen de lengte, maar ook de breedte, de wreefhoogte, de afstand tussen wreef en hiel, de omvang van de enkel (de niet-opgezwollen enkel) en de lengte van alle afzonderlijke tenen.
Er kwam een pakket binnen met vier stevige zolen zodat je met je nieuwe sloffen niet van de trap glijdt, bolletjes blauwe wol, haaknaald, twee borduurnaalden (geen idee wat ik daarmee moet), een klosje garen, een bruin voorgehaakt proeflapje en een patroon van 46 pagina’s 😳. Ik vond het al met al nogal intimiderend en ontmoedigend.
Maar hee, het is bijna weekeind, ik ga vandaag dat patroon maar eens lezen, een blauw proeflapje haken en wie weet, komt naast de bloginspiratie ook de haakinspiratie aangesneld.
Elke keer vrees ik dat het de laatste mooie dag van de toch al niet zo mooie zomer zal zijn. Dus dan wil ik ervan profiteren en stel een wandelingetje voor. Zo ook vandaag.
We stapten eerst op de fiets en reden naar ’t Woudt. Dat is een schattig klein durp met 1 kerk, 1 herberg en ongeveer 3 huizen. Daar startte de wandeling. 15 kilometer voornamelijk langs water gelopen. Langs kassen en maïsvelden en het laatste stuk dwars door velden via een kleine 100 piepkleine bruggetjes over slootjes. Na de eerste paar kilometers was het lunchtijd en zaten we bij Eetcafé de Bonte Haas prima. Het was er stikdruk en de bediening liep zich het schompes. Maar geen haast hebben hoort ook bij wandelen.
Tevreden fietsten wij weer naar huis. Wat een mooie laatste zomerdag. Of misschien was het wel helemaal niet de laatste mooie zomerdag 😀. Nog beter!
En nu even iets heel anders. Gisteren hadden we een soort rustdag om boodschappen te doen, het huis te kuisen en even bij te komen van het vakantievieren.
Om 17 uur zat ik even uit te puffen en ging de bel. Op de stoep stond een vrolijk jongmens met een ingepakte fles in zijn handen. Het leek een wijnfles en ik dacht: “Dat is vast een dankbare student.” Dus toen hij zei: “Ik heb een fles vijgensiroop voor Pieter B” paste dat prima in mijn plaatje. Ik riep Pieter erbij en vervolgens ging het jongmens vertellen dat hij de beste siroopimporteur van Nederland was. “Wat komen die studenten soms raar terecht” was mijn eerste gedachte, maar toen ik Pieter ook een beetje appelig zag kijken, begreep ik dat het geen bekende van hem was.
Inderdaad, de beste importeur van Nederland kwam gewoon een door Pieter bestelde fles vijgensiroop afleveren. Hij begon er een verhandeling van een kwartier bij over hoe je een lekker glas siroop maakt, niet te zoet en niet te laf, blablabla. En hoe we voortaan direct bij de beste siroopimporteur van Nederland konden bestellen in plaats van via bol.com.
Nu kun je mij nergens zo mee vervelen als met dat soort praatjes. Sinds ons verblijf in Frankrijk weet ik heel goed hoe je een lekkere siroop maakt en bovendien hebben wij twee kasten vol met diverse smaken. Dus hou alsjeblieft heel snel je klep over siropen mengen en hoe verkeerd de Fransen dat doen. Desalniettemin genoot ik ’s avonds van een heerlijk glaasje vijgensiroop 😀
Het is natuurlijk geen Zuid-Limburg, maar vanuit Delft kan je ook leuk wandelen. Op de eerste dag liepen we van Voorschoten door de Vlietlanden naar Leidschendam.
Dag 2 was voor het flinkere werk: van Katwijk naar Scheveningen.
Katwijk, Soefitempel
Deel van de Atlantikwall (antitankmuur)
Eindpunt Scheveningen
En toen waren we zo moe dat dag 3 een lummeldagje werd. De cholerasingelwandeling in Rotterdam (slechts 8 kilometer) en inkopen doen bij Bever: wandelschoenen en -sokken voor mij, een rugzakje voor Pieter, een pet en nog een buff voor mij. Ik heb een ideale pet die open is aan de achterkant. Ik ben al jaren op zoek naar een vervanging en denk dat ik die nu heb gevonden. Gelukkig maar, want sinds Pieter de fietspomp op mijn oude heeft gelegd, zitten daar enorme smeervlekken op. Echt tijd voor een nieuwe dus.
Schoenen
Die cholerawandeling voerde ons langs diverse singels. Samen vormen die singels een lint van waterlopen aangelegd in de 19e eeuw rondom de oude binnenstad. Dit ‘Waterproject’ moest een oplossing bieden voor de problemen die in de 19e eeuw ontstonden door de explosieve groei van de ‘buitenstad’. Dit ging gepaard met belabberde hygiënische omstandigheden en een slechte waterkwaliteit: een dankbare voedingsbodem voor de cholerabacterie. Behalve het verbeteren van de waterkwaliteit diende het Waterproject als ordening voor de stedelijke groei en verfraaiing van de omgeving. De wandeling loopt door de oudste buitenwijken van Rotterdam.
En zo kwamen wij op drie achtereenvolgende dagen op plekken vlakbij Delft waar we nog niet eerder waren geweest.
