Als allerlaatste in Nederland ontdekte ik vorige week Keitof. Ik las voor het eerst over deze hype bij Leidse Glibber en vlak daarna zette mijn leergierige collega P (die ook te veel hobby’s heeft) een foto van een steenuil als voorbeeld ervan op haar facebookpagina. Wat een serendipiteit!

“Maar Hermieneke, wat houdt dat dan in Keitof?” want ik heb vast wle volgers die ook achterlopen qua hypes. Het is in wezen vrij simpel: als Keitoffer beschilder je een steentje (of 10 steentjes of 100), je zet ze uit ergens in de buurt en hoopt dat ze gevonden worden door anderen. De vinder kan ermee doen wat hij wil: meenemen naar huis en in de pronkkast leggen of weer opnieuw ergens neerleggen samen met de 25 stenen die hij inmiddels zelf heeft beschildert. Het is nogal aanstekelijk namelijk..

Veel meer informatie en inspiratie vind je op de landelijke facebookpagina Keitof. Er zijn ook plaatselijke initiatieven, zoals LeidenRocks.

Natuurlijk ben ik zelf – als hobbygevoelige neuroot – ook meteen aan de slag gegaan. Ik pak het groot aan en heb een atelier ingericht. Mijn eerste stenen heb ik uitgezet in de Poptahof. Ik ben benieuwd of iemand ze mee naar huis neemt en weer ergens anders in de stad uitzet!

Soms komt alles samen. Zo ook afgelopen week. Ergens in het voorjaar kreeg Pieter van zijn werkgever (de Technische Universiteit) een legpuzzel voorstellende een stukje van de TU-campus. De meningen hierover van zijn collega’s liepen wat uiteen (van “wat leuk” tot “toedeledoki in het vuilnisvat ermee”). De toedeledoki-collega aka vriendin E kwam vorige week bij ons eten en Pieter had net de puzzel klaar. Vriendin E was ontzet over het feit dat Pieter die puzzel daadwerkelijk gemaakt had, maar aan de andere kant kon zij hem nu meenemen en aan haar buurvrouw geven, die namelijk weer ontzet was geweest over het feit dat zo’n leuke puzzel bij E rücksichtlos in de vuilnisbak was verdwenen. Kortom, iedereen leek weer blij.

Vervolgens vertelde ik dat ik een nieuwe hobby aan het testen ben. Ik wil mijn restanten borduurzijde eens opmaken en ga daarmee (oude) ansichtkaarten versieren. Verbijsterd keek vriendin E. mij aan alsof ik ter plekke krankzinnig was geworden. Wat ik in vredesnaam met die ansichten zou gaan doen. Geen idee, inlijsten? Naar zielige mensen sturen? Bewaren? Weggooien? Ik zie nog wel.

Maar opeens had ik een lumineus idee. Bij die legpuzzel van de TU zat een ansichtkaart met hetzelfde plaatje. Snel heb ik er wat kleur aan gegeven met borduurzij en inmiddels is de kaart al onderweg. Hopelijk gaat hij niet meteen ’toedeledoki’, want ik voorspel dat het een collectors item wordt!